Ik vond laatst op 2dehands.be cd’s van Samson en Gert, de eersten wel te verstaan. Ik ben opgegroeid met Samson. Het kwam voor de eerste keer op tv in 1990. Vanaf de eerste aflevering had ik het voor dat hondje en zijn entourage. In het begin hadden we nog meneer Chocomousse, dat was de buurman en hij werd gespeeld door Stef Bos. Hij is het ook die de bel kapot maakte, waardoor iedereen daarna zei: “ik moest kloppen, want de bel doet het niet.” Een paar jaar geleden kwam ik voorbij een huis en daar hing aan het raam een papiertje: “Je moet kloppen, want de bel doet het niet.” Ik moest er echt oprecht bij glimlachen, ik denk dat ik dat ook nog zou doen.
In het begin werden er nog tekenfilms uitgezonden tijdens de afleveringen en richtten ze zich ook tot de kinderen die aan het kijken werden. Ik weet dat je zo tekeningen kon insturen, die werden dan besproken. Ook ik en mijn zus stuurden onze tekeningen in, mijn zus heeft daar zelfs een pluchen Samson mee gewonnen, ik nooit. Ik denk zelfs dat die moest afgehaald worden bij Morres of zoiets, al weet ik het niet zeker meer.
Wie er ook van in het begin bij zijn, zijn meneer Spaghetti (oftewel: Albert-oooooooooooooo) en meneer de burgemeester. Meneer de burgemeester werd later ook nog kabouter plop. Meneer Spaghetti is een operazanger met een slecht draaiende kapperszaak. Hij eet graag koekjes en taarten. Als je van hem iets gedaan wil krijgen moet je erbij zeggen dat hij een slagroomtaart krijgt, succes gegarandeerd. Meneer de burgemeester verdiept zich vaak in moeilijke dossiers die men dan eerder het maken van modelvliegtuigjes zou kunnen noemen. Zijn toespraken zijn steeds hetzelfde: Aan allen die gekomen zijn: proficiat. Aan allen die niet gekomen zijn: ook proficiat!” Of iets anders dan gekomen zijn, het zou evengoed kunnen zijn: Aan allen die meegedaan hebben: proficiat! Aan alleen die niet…”
Daarna kwamen ook nog meneer de Raaf, die lid was van de turnclub De Spieren Los. Hij had ook een dochter: Miranda, maar die heeft niet zo lang mee gespeeld. Zijn zin was: “Dat is toevallig één van mijn specialiteiten. Mijn Miranda zegt dat ook altijd. Pa, zoals gij kunt…, ja, zo kan ik…” Later kwam ook nog mevrouw Jeannine meedoen, de moeder van meneer de Raaf. Het was ook toen dat de kruidenierszaak een ander decor werd. Tot dan was het enkel het huis van Samson en Gert. Later zou ook de kapperszaak en het kantoor van de Burgemeester een decor worden.
Het is toen dat ik ergens afgehaakt ben, ik werd er te oud voor. In de herhalingen zie ik ook nog dat Van Leemhuyzen en Frieda Kroket een rol krijgen. Dat brengt me bij de onzichtbare figuren. We hebben Fred kroket, de uitbater van het frituur (als ik het goed begrijp, is die Frieda Kroket zijn nichtje dat het frituur daarna uitbaat). We hebben natuurlijk ook Marlèneke, de vrouw waar Gert verliefd op is en Jean-Louis-Michel, de rivaal van Gert in zijn liefde om Marlène. Ook Bobientje, het hondje waar Samson verliefd op is, krijgen we nooit te zien.
Ja, ik heb de beginjaren van Samson meegemaakt. Vorig jaar was het feest: Samson bestond 25 jaar en ik dacht alleen maar: wat word ik oud. De eerste afleveringen zouden terug uitgezonden worden op Ketnet en ik programmeerde mijn digicorder. Het was niet helemaal waar, volgens mij hebben ze de eerste afleveringen gedraaid waarin ze zich niet meer richten tot de kinderen die kijken. Maar goed, ik had ze opgenomen en ik zet ze nog regelmatig op, want ondertussen neemt het verder op. Dat ik nu deze cd’s op de kop heb kunnen tikken, maakt mijn geluk compleet. Wij hadden de cassettes, want wij hadden toen nog geen cd-speler. We hadden ook een plaat van Samson. Ik verschiet er eigenlijk van dat ik nog elk liedje kan meezingen. Ik zet die cd’s nu ook op als het zoontje van een vriendin mee rijdt in de auto, hij vindt het geweldig. Wat me doet dromen voor als ik zelf een kind heb: samen met mijn kind kunnen meezingen met Samson en Gert: ik zie het al zo voor me.
Soms denk ik weleens: Die Gert heeft het toch maar gemaakt. Het begon allemaal met een pluche hond, heel dat Studio 100-verhaal. Hij mag het hebben van mij, ik vond Samson destijds geweldig. Zondagmorgen was Samson en Gert kijken in pyjama met een kommetje cornflakes. Mijn ouders vonden het ook geweldig dat ze die dag konden uitslapen, denk ik, omdat wij braaf voor de tv zaten. Ook woensdag was het Samson. Ik weet nog dat we in de beginjaren van Samson nog een zwart-wit-tv hadden en dat ik op woensdag eens bij een vriendinnetje was en ik het geweldig vond dat ik Samson in kleur kon zien.
En nu ga ik één van mijn cd’s van Samson nog eens opzetten… Shhhh, een van mijn guilty pleasures.
