Tag: pcos

Dikke merci Pascale (Naessens)

hippiemeisjePlaats een reactie
Oké, ik doe dit niet vaak, maar in dit geval mag het eens. Ik vind dat het hoog tijd wordt zelfs. Ik eet volgens Pascale Naessens en het maakt mij gelukkig. Heel kort gezegd.
 
Ik ben daar eigenlijk mee begonnen in het kader van een fertiliteitstraject, ik heb PCOS en mijn eicellen rijpen dus niet. Mijn hormonen staan ook helemaal paraplu daardoor en dat heeft dan nog eens een serieuze inpact op mijn gewicht! Nee, ik ben helemaal niet mager, maar daar waardoor ik daar vroeger eetstoornissen door kweekte, heb ik ondertussen vrede met dat lichaam en als anderen vette koe naar mij roepen, denk ik alleen maar “zielige mensen”. Want ja, er zijn mensen die dat roepen, je zal mij daardoor ook weinig zien eten buitenshuis, want dan krijg je het helemaal te horen. Hoewel, ik doe het nu toch ook al wel. Tsja, en mensen denken echt wel dat het van fastfood en chips is. Ik eet dat best wel een keer graag, maar meestal is het hier één keer per maand frieten nu, daarvoor zelfs één keer per twee maanden en verder was het bij mij elke dag wok. ‘s Middags meestal een slaatjes trouwens, met wat olijfolie en kruiden en dat was het dan ook. ‘ s Morgens was het doorgaans enkel een tas koffie. Nee, dat laatste kan men moelijk gezond noemen, maar de rest was nog best ça va, denk ik dan.
 
Nu goed, Pascale Naessens dus, het was bij Kinderwens Vlaanderen dat ze daarmee afkwamen, zou gunstig effect hebben op PCOS en misschien viel ik nog af ook. Ik las me in de op de site, maakte me lid van de officïele groep op facebook. Waar trouwens ook al iemand meteen begon te oordelen over elke dag een boterham met choco. Ik eet zelfs niet echt graag choco, maar kom. Dat was omdat ik zei dat ik niet zo graag in de keuken sta, voor mij alleen toch niet. Vandaar ook vaak een wok trouwens, dat is snel klaar. Ze vond dat ook geen houding als je aan kinderen begint. Trouwens, hoeveel mensen dat me al gezegd hebben dat je graag begint te koken als je voor je kinderen moet koken. Hoeveel moeders zouden er trouwens verder geen hekel aan hebben om uitgebreid te koken met of zonder een kind in huis. Nu ja, ik vond het tamelijk kort door de bocht gaan. Een wok is ook snel klaar, maar wel gezond, dat maak ik trouwens nog vaak klaar hoor. PN-proof zoals dat dan genoemd wordt.
 
Enfin, door dat bericht, kwam hier ook nog een diëtiste aan huis bij mij, die wel wat kent van fertiliteit en dus ook van PCOS. Net als de fertiliteitstarts zei die me trouwens dat afvallen moelijk zou gaan, misschien zelfs onmogelijk. De fertiliteitsarts noemde me zelfs nog mager met mijn hormoonwaarden. Ook een bril nodig, dacht ik. Ik weet nog dat hij tegen me zei: “ik kan aan u vragen om af te vallen, maar dan kan ik even goed vragen aan kat om in een hond te veranderen”. Humor heeft hij wel. Oh ja, er zijn dus verschillende oorzaken voor PCOS, ik heb de aangeboren, familiale varriant. Die blijkt ook de ergste te zijn, want weinig aan te doen en weinig kans op slagen bij fertiliteitstrajecten. Komt het door slechte eetgewoonten en een slechte levensstijl, tsja, dan is het al wat gemakkelijker niet waar? Mensen die echt weten wat ik eet, zeiden ook dat ze echt niet begrepen waarom ik zo veel meer woog als hen als zij elke dag afhaalmenu’s en broodjes aten. Nu ja, ergens was het een opluchting dat die arts dat zei. Ik wist het eigenlijk al wel, maar ik kreeg eindelijk bevestigd waarvan ik al lang overtuigd was: dat ik dik was, was niet mijn eigen schuld. Dat ik vroeger daardoor eetstoornissen kreeg, is eerder jammerlijk te noemen. Maar het is nu eenmaal gebeurd…
 
Nu had ik eerder al wel een proteïnendieet gedaan, twee keer zelfs en koolhydraatarm zitten eten. Dat tweede wordt door sommigen als gezonder gezien, maar in feite is het qua voedingsstoffen juist hetzelfde. Het is dus beiden niet echt gezond, maar wordt bij PCOS gezien als het enige dat echt werkt om af te vallen. Nu, ik viel daar ook nog amper mee af, de eerste keer wel ja, daarna stagnering…. Half jaar koolhydraatarm en ik viel geen gram af. Ik was gefrustreerd, want ja, je mag nog amper iets eten dan ook. Ik was dan ook heel sceptisch tegenover de methode van Pascale Naessens, weer iets dat niet ging werken, dacht ik. Maar die diëtiste zei ook al snel dat ik me niet moest focussen op afvallen, ten eerste wist zij ook niet of dat bij mij zou werken om af te vallen, ten tweede zei ze dat gezond eten veel belangrijker is dan gewicht. Daar zit iets in natuurlijk.
 
skip the dietIk ging op reis, had het boek “mijn pure keuken 1 & 2” gekocht en las me op vakantie in. Ook hier weer commentaar in die groep. Als ik echt wou, begon ik vandaag en niet na mijn vakantie. Laat ze maar praten, dacht ik. Toen ik stopte met roken had ik ook een dag voorop gesteld en dat werkte perfect en ik ben nog steeds gestopt trouwens. Zo ook hier. Ik ben trouwens ook niet meteen all the way gegaan. Ik zei die diëtiste dat ik nu eenmaal graag brood en pasta eet. Ze raadde me dan probodybrood aan en speltpasta, want in eerste instantie moet men zich goed voelen en als je dat graag eet, moet dat kunnen, zei ze. Een iet wat betere versie is dan misschien wel beter uiteraard. Ik ga hier niet de principes van Pascale Naessens uitleggen, die kan je zelf wel opzoeken op haar site als je zin hebt. Uiteindelijk komt het er kort gezegd op neer om veel minder bewerkt voedsel te gaan eten. Ja, dat impliceert ook minder koolhydraten, hetgeen ook logisch is. Maar (natuurlijke) koolhydraten mogen nog wel en dat vind ik wel een belangrijke nuance. Velen denken immers dat het niet mag. Een dieet noem ik het ook niet, want ik mag alles eten. Want je mag ook alles eten, zij geeft de stelregel aan van 20-30% comfortfood: dat is kort gezegd eten wat je wil, zeg ik dan. Dus als ik eens zin heb in friet, eet ik dat gewoon en als ik zin heb in een glas cava drink ik dat gewoon, maar als je er mee bezig bent, ga je het automatisch hoe langer hoe minder willen. Ik toch. Ik drink zelfs geen frisdrank meer, als ik iets drink met smaak is het bijna altijd vers fruitsap of thee (zonder suiker uiteraard), of water met een smaakje, zoals we dat hier noemen. Het enige dat ik van frisdrank nog lust, is Tonisteiner Citroen, maar daar zit dan ook geen suiker of aspartaam in en smaakt echt niet zo zoet in anderen hun ogen. In mijn ogen smaakt dat nog behoorlijk zoet.
 
En dat is bij mij het grootste effect, ik ben geleidelijk over gegaan, ik at in het begin nog heel graag mijn brood ‘s morgens, nu eet ik bijna elke morgen een fruitontbijt, zo lekker. Brood heb ik amper in huis. Zoals eerder gezegd: frisdrank smaakt veel te zoet en te chemisch. Snoep en koeken evenzeer, alleen chocolade eet ik nu wel graag (en dan liefst minsten 80% cacao), terwijl ik vroeger amper chocolade at. Ik blijf evenwel een zwak hebben voor chips, maar goed: comfort mag, niet waar? Ik ben ook geen fanatiekeling, als ik ga eten of bij vrienden of familie eet, eet ik gewoon wat de pot schat. Toen ik laatst bij mijn grootmoeder zat en nog niet gegeten had, was ik heel blij dat ik gewoon een boterham met kaas mocht eten en als ik onderweg ergens honger heb, ben ik in de eerste plaats ook gewoon blij als ik iets te eten vind.. Honger hebben vind ik echt niet aangenaam meer. Vroeger heb ik mezelf dat te veel opgelegd, denk ik…. Ik dronk ook liters cola-light vroeger, je wil niet weten hoe slecht ik dat nu vind smaken…. Ik krijg ook geen koffie meer binnen, al is dat dan ook weer niet erg, denk ik. Nu ja, kwaad kan het ook niet, dat ik dat niet drink: water, puur fruitsap, thee, water met fruit en tonisteiner citroen: dat is alles wat ik nog drink.
 
En ja, ik voel mij beter, mijn smaakpapillen lijken terug beter ontwikkeld. Een dieet vind ik het niet, ik mag eindelijk alles eten wat ik wil, zeg ik altijd, maar dan ook alles. Ook die friet en die chips. Ik ben er al wel mee afgevallen trouwens, wat zelfs de fertiliteitsarts ogen deed trekken, maar wat ze ook als supermotivatie ziet om dat kind te krijgen. Het is natuurlijk niet spectaculair, maar om het niet te verwachten, is dat gewoon super. En niet onbelangrijk: mijn eicellen reageren sindsdien op de hormonen. Daarvoor niet. Nu ja, ik ga echt niet zeggen dat het uitsluitend daardoor komt, want ik moest in dat nieuwe centrum voor ik begon te simuleren ook eerst een andere behandeling volgen. Eén die mijn hormonen meer in evenwicht zou brengen en de kwaliteit van mijn eicellen zou verbeteren. Dat lijkt zo logisch, denk ik dan, maar in dat vorige centrum kon men zo iets simpel niet bedenken. Och ja, die behandeling is ook redelijk ongekend. Ondertussen was ik zelfs kort zwanger, een vroeg-miskraam. Dat is vooral positief, vind ik. Vier maanden daarvoor werd het nog voor onmogelijk gehouden dat ik zwanger zou raken. Maar na 3 IUI in dit centrum, ga ik nu over op IVF met ICSI. Ik regaeerde op de hormonen wel ineens zoals in de boekskes zei de ferti-arts. Ik kan dat nog steeds niet geloven.
 
En bovenal, ik voel me ook veel beter met deze levenswijze, ik vind het heel lekker en zoals ik eerder zei: voor mij voelt het althans niet aan als een diëet, maar ik eet ook gewoon wat ik wil en ik kom zonder er al te veel mee bezig te zijn zo automatisch op min of meer 20 tot 30% comfortfood. Nu had ik een auto-ongeluk en daarna een operatie. Ik was nogal afhankelijk van anderen, ook qua koken en ik at zelfs terug opwarmmaaltijden. Dat maakte me echt niet gelukkig en vaak moest ik er zelfs van overgeven (of kwam dat nu door de hormonen?).  Nee, ik geloof echt dat het een gunstig effect heeft op mijn lichaam, ongeacht of ik nu zwanger word of niet: ik hou van deze levensstijl….
 
En oh ja, er zijn er velen die beweren dat haar recepten zo duur zijn om klaar te maken, dat is echt niet zo. De bloemkoolschotel is in mijn ogen zelfs supergoedkoop. Je kan echt wel volgens je eigen budget er eten van klaarmaken en wat ook leuk is: je hoeft er doorgaans echt niet lang voor in de keuken te staan! Koken doe ik imers nog steeds niet echt graag. En het is bovenal zo heel lekker. Ik eet verder ook weinig vlees, maar ook dan is dat perfect te doen. En ik pas zelf aan naar eigen smaak, ik vervang aubergines door courgetten bv, want ik eet niet graag aubergines. Gaat perfect en ook de olijven laat er ik overal vantussen, want die lust ik niet. Vervang ik wel eens door zongedroogde tomaatjes… Want dat vind ik heel lekker…. En ja, ik maak pasta pesto met spaghetti van courgette, dat heb ik altijd graag gegeten en ik pas zo veel dingen aan. Die pesto maakte ik daarvoor ook al zelf trouwens.
 
Ja, ik begon heel sceptisch in september en had in het begin een moeilijke overgang, maar die mocht er zijn van mij… Ik zag wel waar het me bracht, maar geleidelijk aan raakte ik helemaal gewonnen voor het gedachtengoed en eigenlijk wil ik nooit meer terug. Niet alleen mijn hormoonwaarden trouwens, maar ook andere bloedwaarden staan veel beter dan ooit daarvoren. En of het daarmee te maken heeft, geen idee, maar ik ben nu 32 en ik slaap zonder slaapmedicatie, ik nam dat al sinds ik 18 was en ik slaap behoorlijk goed, enfin, toch niet slechter dan met die medicatie. Terwijl ik het voordien zo moeilijk afgebouwd kreeg en wat ik echt wel wilde als ik zwanger zou worden (al nam ik al medicatie die mag bij stimulatie, zwangerschap en borstvoeding, dat had ik al wel aangepast natuurlijk) .
 
Ik voel me goed, ik voel me goed…. en ja hoor: dankzij Pascale Naessens: Dikke merci!!!!!
*
*
*
*
PS: Hier staan trouwens de boeken van Jeroen Meus en Pascale Naessens wel vredevol naast elkaar in mijn keuken. Dat is oké zo, vind ik, en kan in mijn ogen ook, want af en toe wil ik toch die zijn moelleux maken ook, dis is immers zo lekker… 😉  Koken met gezond verstand noem ik dat ook!  Ik hou stiekem nog wel van Jeroen Meus! 😉 

Hoe het met me gaat? Ik voel enorm veel pijn, zo gaat het met mij, maar dat is oké!

hippiemeisje2 reacties

Hoe gaat het met je?

Die vraag krijg ik de laatste tijd veel…

Laat me even nagaan…

Mijn grootvader stierf in oktober, 10 dagen erna had ik een auto-ongeluk. Dat mijn auto een totaal verlies was, was spijtig, maar niet zo erg. Ik kwam er levend uit, dat kon Gui niet zeggen. Ik kwam er evenwel niet zonder kleerscheuren af. Onverantwoord om alleen thuis te zitten, dat vond iedereen die me hier zag liggen! Ik mocht mijn bed niet alleen uit, na een tijdje dan maar een rolstoel: als ik dan flauwviel, was het ten minste in de stoel en niet op de grond. Een klein onnozel breukje in mijn voet, hersenschudding, whiplash van de rug en van de nek, kneuzingen van kop tot teen waardoor ik ook niet met krukken kon gaan… Eens ik min of meer genezen verklaard was, deed mijn voet meer en meer pijn: meer bepaald mijn enkel. Nu deed die daarvoor ook al pijn, maar dit was echt niet normaal. Naar een orthopedist geweest, echo en RX linkervoet. Ondertussen ben ik geopereerd, mijn voeten hing langs de buitenkant nog met één ligament vast en ook daar zat al een scheur in en was helemaal ontstoken. Bleek dat ook mijn enkelgewricht niet meer juist stond, dus heeft hij dat ook nog terug in de juiste positie gezet, ik heb een interne brace gekregen, geen flauw idee wat dat is eigenlijk. Ik ga dat eens moeten opzoeken. Nu heb ik waarschijnlijk ook nog steeds een whiplash die nog niet weg is: elke dag barstende hoofdpijn, nog steeds geen fel licht kunnen verdragen en blijvende pijn natuurlijk. Ik kwam er levend uit, ja, en iedereen zegt me dat het zo sterk is dat ik dat zo kan bekijken. Wel ja, ik verloor al wat volk in het verkeer, dus ja: dat leert je wel relativeren. Facebook is mijn vriend geworden intussen, zo zalig in tijden van eenzaamheid, want niet zelfstandig buiten kunnen komen en dan alleen wonen geeft wel eenzaamheid, neem het van me aan. Nu goed, de dokter zal mijn rug ook controleren als ik terug wat meer op de been ben, letterlijk dan.

 

Dus ja, mijn grootvader stierf, een kameraad die wat verder stond, maar ook Amber: mijn beste maatje na Gui. De twee mensen die me echt door en door kenden, echt ook alles wisten en die me mezelf lieten zijn zonder (ver)oordelen, zijn er niet meer…. Ik begin weer te huilen, want dat doet pijn, dat doet echt pijn. Amber stierf op 25 november…. Ik heb al zo vaak gehuild om haar, dat is oké, dat mag. Ik dacht altijd dat ik twee onvoorwaardelijke vriendschappen had. De éne kende ik al sinds de eerste kleuterklas, dat bleek niet zo, al blijft mijn deur open staan, sowieso, want ik mis ze ook wel natuurlijk. Afstand kan misschien ook wel goed zijn om dan terug samen te komen? Ik weet het niet. De andere was Amber, ik kende ze 10 jaar of zo, ik weet het niet juist, doet er ook niet toe, maar ik kon ze alles vertellen en zij mij, ik heb zeer kostbare herinneringen aan haar, die neemt niemand me ooit af. De laatste week dat we samen waren, was zo intens, we waren gewoon bij elkaar, deden niet speciaals, maar konden gewoon samen zijn, zonder iets te zeggen, samen eens lachen en samen eens huilen, omdat we ook beiden wisten dat we dat over X aantal tijd niet meer konden. Stille tranen waren er toen ook, bij allebei, maar ze mochten er zijn. Ze was zo blij dat ik voor haar stoofvlees met friet maakte. In oktober zou ik terug een week naar haar gaan, maar toen had ik dat auto-ongeluk. Half november stuurde ze me een berichtje dat ze me nog zo graag wilde zien voor ze ging en dat ze hoopte dat ik er snel kon raken.

ambervoorschirft

Op 20 november zat ik bij pijn psychiater, niet dat ik psychisch in de knoop zat, al voelde dat wel zo, maar ze liet me wenen, ze liet me zeggen dat ik naar Amber wilde. Ze schreef een soort voorschrift, ik moest er een foto van trekken: op doktersvoorschrift erbij zetten en op facebook plaatsen. Er stond gewoon op: “wie wil met mij (tegen vergoeding) naar Utrecht rijden?” Amber was meteen akkoord, vervoer kwam in orde, door haar vrienden eigenlijk, niemand wilde Amber dat afnemen, ze wilde het zo graag en ik ook, heel hard zelfs. Dat was gepland voor 27 november. Ik had de gezinszorg vol-au-vent laten meenemen omdat ze dat zo graag at, wat kon ik anders nog meenemen dan iets dat ze heel graag at en niet in Nederland kenden? Twee dagen daarvoor, het was de dag dat ik mijn nieuwe auto kocht, kreeg ik een bericht: Amber was dood. Ik ging die avond naar een optreden van Guido Belcanto.

 

Ik schreef nadien aan hem:

Beste Guido,

Ik was vanavond in Lier, weet je ook. Maar goed, wat ik eigenlijk nog wilde zeggen. Ik ben daar toegekomen, eigenlijk helemaal van slag, ik had ongeveer 2 à 3 uur daarvoor te horen gekregen dat een goede vriendin van me overleden was. Ik ben zo een beetje afgestapt van de benamingen “beste vrienden”, ik zeg meestal gewoon goede vrienden. Eigenlijk verdient ze de titel wel van één van de beste op zijn minst. Nu goed, ik wist dat het zat aan te komen, maar toch…. letterlijk hartpijn, zeg ik dan.

Mijn moeder zei nog: ge gaat nu toch niet naar diene Guido Belcanto gaan vanavond. Ik zei “tsja, anders zit ik hier ook maar tussen vier muren” en ja, ik ging toch. Mijn moeder had schrik omdat ik emotioneel was en ik eigenlijk pas echt met de auto ging rijden de eerste keer na mijn accident. Ik begrijp dat wel en zo zijn moeders….

Ik heb dan eerst rond gereden en rond gereden, geen parkeerplaats vinden, uiteindelijk een plaatstke tegengekomen, nog een kwartier stappen met een gebroken voetbeentje, dat deed eigenlijk heel veel pijn… Och ja, ik kwam daar met tranen in mijn ogen binnen van de lichamelijke en de emotionele pijn, vooral van dat laatste, denk ik.

Ik moet eerlijk zijn, de eerste helft…. Vraag me niet wat je gezongen hebt, ik zat in een waas en probeerde vooral niet te wenen. Ik dacht zelfs op een gegeven moment: ik ga de zaal uit, wat zit ik hier te doen…. ik zat ook constant op mijn GSM te kijken, doe ik anders niet eens… tot: Manu….

Ík weet eigenlijk niet hoe dat komt, ik weet ook echt niet waarom, maar al vanaf ik de eerste keer dat liedje hoorde, ik was 18, want ik kreeg die cd voor mijn 18de verjaardag. Ik zat toen op de PAAZ, ik hoorde dat toen en drukte al op repeat, repeat en nog eens repeat. Ik bleef het lang gebruiken als het liedje om tot rust te komen. Vroeger vooral door de woorden “doe niet dwaas”, denk ik, vermoed ik, ik weet het soms zelf ook niet goed….

Ik leerde dan ook de originele versie kennen. Ik was graag naar renaud geweest laatst in Vorst, had zelfs een kaart, maar ja, stom accident, ben er niet geraakt. Nu ga ik wel naar Renaud in Lille, dat komt eigenlijk door u dat ik die muziek heb leren kennen. Ik ben er wel blij mee, die man heeft inderdaad prachtige liedjes.

Goed, ik dwaal af…. ik hoorde Manu en weer had ik het: ik voelde een rust over me heen komen, een zekere troost enigzins, ik deed mijn ogen toe en liet het goed doordringen, tot in elk vezeltje van mijn lijf. Die helende werking die ik vroeger zo zocht en ook vond in uw liedjes was daar weer. Ik had het misschien niet meer zo nodig gehad de laatste jaren (hoewel…), maar nu voelde ik het…. net als vroeger… De tranen rolden over mijn wangen, geluidloos, maar ik was plots tevreden. Nee, tevreden is niet het juist woord, ik voelde me echt getroost en een beetje geheeld. Ja, heel hard zelfs…

Vanaf toen was ik wel mee, heb ik het hele optreden eigenlijk wel genoten. Ik voel nog steeds de moeheid achter mijn ogen van het vele huilen vandaag, maar ik voel me getroost, door jou, door dat éne liedje…

En eigenlijk wil ik zeggen: chapeau, dat je dat effect na al die jaren nog steeds blijkt te hebben bij mij en vooral: Dank u! Heel erg bedankt!

Heel veel liefs, enorm veel liefs en dank u!

Ik meen er elk woord van…. Nog steeds….  Het leven gaat verder….familiale problemen, deed me wankelen, deed me twijfelen, deed me heel veel pijn…. Maar ik zou verder gaan, ik begin terug met de volgende rond IUI (intra-uteriene Inseminatie) veel problemen: blaasinfectie, keelontsteking, oorontsteking, bronchitis en sinusitis. Maar ik had hem: de + op een zwangerschapstest. Ik test normaal niet voor bloedname, maar dit was raak, ik voelde het. Misschien nog het meest aan mijn borsten…. Twee dagen later ging ik pas voor bloedname, die draaide even negatief uit en was een enorme domper: op 1 januari begon de bloeding pas echt. Volgens ferti-arts wijst alles op een miskraam….

 

Och, het was nog geen kind zei ik tegen mezelf, het was nog geen kind, het was echt nog geen kind.

Ondertussen ging ik sinds december naar de psychologe, ik ging vroeger ook al bij haar. Ik zei dat ik alles wegrationaliseerde en maar bezig wilde blijven. Ze zei dat ze dat ook merkte…  Ík bleef zeggen dat het nog geen kind was, zij bleef zeggen dat het oké was om te zeggen dat ik een kindje kwijt was, mijn kindje… Ik bleef zeggen dat het geen kind was, ik bezag het ergens ook positief: ik kon zwanger raken, die fertiliteitsarts in het vorige centrum zei immers dat hij het geen kans op slagen zou geven. Ik kwam ondertussen zelfs met mijn verhaal in de Dag Allemaal, zo gek allemaal. Ik kwam trouwens ook met een schrijfsel in de Visie, maar dan over kwetsbaarheid en herstel in de psychiatrie. Op beiden kreeg ik veel positieve reacties…. Ik ging dus ook verder met mijn twee missies, al schrijvend, al is het minder dan daarvoor.

 

Mijn boek begint vorm te krijgen, maar miserie zorgt voor een writersblock, op de blog zullen jullie dat al wel gemerkt hebben.

 

Nu goed, ik deed maar verder en verder, ik was doodop. Echt doodop. Mijn psychologe was kwaad op me omdat ik naar het Rode Kruis ging om bloed te doneren en me in de databank te laten zetten voor stamceldonor. Ze vroegen naar mijn motivatie: mijn nicht leeft er nog door. Dat was alles wat ik zei. Beste motivatie dat er is, zei die arts. Wilde ik dat nu allemaal doen door al die sterfgevallen.

 

Nu goed, mijn psychologe zei dat ze blij was dat ik geopereerd werd, dan moest ik verplicht rust nemen, ik zou niet anders kunnen. Ik ben eigenlijk inderdaad heel blij dat ik geopereerd werd. Ik hou me terug bezig met wat ik graag doe, me verdiepen in spiritualiteit. Ik vond het boeddhisme terug en het laten zijn. Ik vind weer rust, kan terug slapen zonder medicatie, maar met slaapmeditatie.

 

Mijn psychologe is blij dat ik nu echt verdriet voel, voor mijn grootvader, voor Amber, voor die kameraad, voor mijn kindje, die ik plots wiebeltje noemde. Ik heb geen flauw idee vanwaar ik met wiebeltje kwam. De volgende IUI had ik twee eicellen, ik wilde die niet, ik wilde mijn wiebeltje, het was toen dat ik de eerste keer besefte dat ik echt mijn kindje kwijt was. Hetgeen wat van me verlangd werd, gebeurde: ik huilde omdat ik een miskraam had gehad, de eerste keer…. Mijn psychologe zei: dat doet pijn, hè. Ja, zei ik haar. Dat is goed, zei ze dan.

 

Ik weet dat. Ik ben de koningin van voelen en te laten zijn, maar dit zijn gewoon te veel pijnlijke dingen samen, dat weet ik, daarom dat ik naar haar ging. Na dat auto-ongeluk heb ik zo veel verdriet gehad om Gui, het drong precies niet door dat mijn grootvader gestorven was. Het was pas; net voor die operatie, dat ik naar mijn grootmoeder ging en ik samen met haar in fotoalbums aan het kijken was, ik daarna met tranen naar huis reed. Mijn grootvader, mijn grote held was er niet meer. De man die met me naar de carwash ging als kind, gewoon omdat ik dat zo graag deed. De man die op mijn eerste appartement veel repareerde, de man die altijd klaar voor me stond en me kwam halen als ik beland was in de middle of nowhere. De enige man van mijn hele familie waar ik echt op heb kunnen rekenen, die was ik kwijt. En ik was Amber kwijt en Gui ook nog steeds en mijn kleine wiebeltje… en al die vorigen, een continu rouwproces sinds mijn 17de noemde mijn psychologe het… allemaal sterretjes…

Ik heb het nooit echt zo gehad voor Stan Van Samang, maar een ster….

 

Ik huilde tranen met tuiten de volgende keer bij mijn psychologe, ze zei dat ze me voelde, de eerste keer sinds ik bij haar kwam, ik zei haar dat ik die twee eicellen niet kwijt wilde, niet nog eens. Ze blijft zeggen dat ik vol verdriet zit, dat ik ervoor op de vlucht was, maar dat ik begonnen was met erbij stil te staan.

 

Maar ik ben een cursus fotografie beginnen te volgen, mijn grootvader deed dat ook graag, heel graag. Ik heb zijn fototoestel en lenzen en statief. Dat was het enige wat ik eigenlijk echt wilde van hem: het staat als een schat in mij kast… ik durf er amper aan te komen….

 

Verdriet dus, ja, ik zit vol verdriet en dat doet pijn, maar dat mag, dat is goed zo. Zo kan ik het echt heel hard vastnemen, het intens voelen en weer helen. Ik denk niet, maar ik hoop wel dat ik ooit terug een partner als Gui tegen kom en een vriend(in) als Amber, maar die zijn zeldzaam. Ik ben mama van twee, zeggen ze me nu, ik wil mama zijn van drie nu: waarbij de jongste twee engelenbrusjes heeft die over hem of haar zullen waken. Ik twijfel nu tussen twee namen: Rune en Melle, twee namen die zowel bij een meisje als bij een jongen kunnen…. Maar om de één of andere reden blijf ik denken dat ik een jongen zal krijgen…. Ik wil blijven hopen: De laatste ronde IUI, daarna IVF… pfffff….

 

Verdriet dus, dat dus…. Het komt meer en meer los, door die verplichte rust, mijn psychologe had gelijk… Ik neem ook terug de tijd om de dingen te doen die IK graag doe, al heb ik er wel een week voor halfziek in bed moeten liggen: oververmoeid waarschijnlijk….

stef
Stef Jannsens, uit de tentoonstelling “een wensvader bekent”, nog tot 10 februariu te bewonderen in de kruierie te Balen.

 

Ik hoop dat ik nu snel weer kan schrijven, niet omdat het moet, maar omdat ik het graag doe!

(Oh ja, dit is geschreven, zoals mijn gedachten gingen…. Letterlijk opschrijven wat er in mijn gedachten kwam

Liefste Sint,

hippiemeisje4 reacties

sinterklaasblog

Liefste Sinterklaas,

 

Mijn briefje aan jou is dit jaar wat later dan anders. Ik had een verkeersongeluk, ongeveer een maand voor jij in België aankwam. Ik had onder andere een hersenschudding.

 

Ik vond het wel heel fijn dat je al bij me langskwam omdat lieve en brave meisjes die ziek zijn extra in de watten mogen gelegd worden. Zeker als ze zich spontaan aanbieden om weer op die verrekte daken te lopen en door de schouwen te kruipen. Ik zal het met veel plezier doen en anders help ik u wel overdag bij de bezoeken aan de scholen en bij al die feestjes waarbij u het ook zo druk heeft nu. Die voet is nog niet helemaal oké, maar zo kan ik u ook helpen. Ik heb mijn pietenpak alvast terug eens gepast. Een piet met krukken is niet zo vreemd, wij vallen al eens van die daken niet waar. U gelukkig niet, u heeft meer elegantie dan ons, Pieten.

 

Oh ja, ook fijn dat u me vrij geeft na dat feestje voor kansarmen, zodat ik daarna even naar dat optreden van Guido Belcanto kan. Geeft u me dan ook wat lekkers mee, ik denk dat daar ook wel brave mensen zijn. Ik ben er zelfs zeker van! Zou Guido Belcanto zelf graag speculaas of marsepein eten? U weet dat waarschijnlijk wel….

 

Verder heb ik nog steeds dezelfde grote wens van vorig jaar! Ik ben er zeker van dat u er alles voor deed om het doen lukken, maar het zat er nog niet in voor 2016, denk ik. Maar ja, voor 2017 wil ik toch vooral een kindje. Ik zit alleen met een probleem. Voor een jongen kies ik voor Rune, met als tweede naam Guy of Guido naar de man waarvan ik vind dat die eigenlijk zijn vader had moeten zijn. Hoe gaat het trouwens met hem, zie je hem soms nog? Ik hoor wel eens dat u af en toe ook in de hemel komt, kijkt hij nog steeds naar zijn meisjes beneden?  Voor een eventueel meisje twijfel ik nog steeds tussen Fleur en Rune. Ik vind Rune meer bij een jongen passen, maar vele mensen zeggen dat het eerder een meisjesnaam is. En ja, als het dan toch zo moeilijk is om een kind te krijgen: ééntje zal dan wel goed zijn. Dan ook maar Rune, ik weet het niet goed. Maar wat doe ik dan met de tweede naam. Gui heette Guido en ik ken daar geen vrouwelijke vorm van, kan u even alvast een suggestie door mijn schouw gooien? Ik ben al maanden aan het zoeken, maar vind niets…. Daar zou u me alvast een gerust gevoel bij geven…

Ik hoop dat u verder daarboven ook bij mijn kleine Sterre een cadeautje gaat brengen. U bent er toch voor alle kinderen, ook de stil geborenen….

 

Ja, dat wil ik. Mijn tweede grote wens is dat mijn plusdochtertje, het kindje van Gui zich terug wat beter zou voelen en dat ze wat rust in haar hoofd vindt! Het meisje heeft het zo moeilijk en om eerlijk te zijn: het doet mij pijn ze zo te zien. Als ik dan toch bezig ben… ik zou gewoon ook graag hebben dat haar tante Hilde geneest, de kans is klein, maar ze is er. Dan wordt Elke vanzelf weer rustiger….

 

Oh ja, u weet waarschijnlijk wel dat ik afscheid moet nemen tijdens uw verblijf in België en Nederland van een goede vriendin. Kan u haar begeleiden naar die hemel en haar tot bij Gui brengen? Dat zou ik leuk vinden. Ze gaan dat zelf ook leuk vinden, daar ben ik zeker van.

 

Mijn wensen zijn groot, ik weet het. Maar beste Sinterklaas, u bent de goedheilige man. Ik geloof erin dat jij daarvoor kan zorgen!

 

Je kapoen,

Els alias de Piet die van het dak viel en daarbij zijn voet brak.

Een boterham met choco en een met confituur

hippiemeisje8 reacties

Nu ging ik vorige week naar een fertiliteitsarts, ik heb PCOS in een zeer zware gradatie, maar daar ga ik nu niet over uitweiden. Dat kan je hier lezen, op mijn blog voor het kinderwensmagazine.

 

Waar ik het dan wel over wil hebben: ik ben ook dik en ja, ik ben echt zo iemand die mag zeggen dat het niet aan mezelf ligt, maar puur aan een ziekte. Meer bepaald door die PCOS (en een te traag werkende schilklier en bijnieruitputting, al zou dat laatste ook door de PCOS zijn onstaan). Die dokter heeft het hele probleem uitgelegd en het heeft allemaal te maken met mijn hoge testosteron-gehalte. Toch het dik zijn door de PCOS. Het is ook daarom dat vrouwen in de menopauze meestal bijkomen, zei hij er nog bij. En ja, het testosteron-gehalte in mijn bloed is wel heel hoog, dat hij zelfs zei “Mevrouw, aan u vragen om af te vallen is als aan kat vragen om in een hond te veranderen.” Hij zei er nog bij dat dat echt niet fijn is natuurlijk, maar dat ik kan doen wat ik, dat ik toch niet zal afvallen. Zelfs toen ik zei dat ik nu in begeleiding was bij een diëtiste die gespecialiseerd was in PCOS, moest hij half lachen. Het was duidelijk dat hij niet geloofde dat dat iets ging helpen.

 

Maar ja, ik krijg ze echt wel: opmerkingen als zeekoe enzo. Ik trek me dat allemaal niet zo hard meer aan, maar zeg er dan wel iets van. Hun gezichten zijn dan meestal echt onbeschrijfelijk, want ze verwachten niet dat iemand er op zal terug reageren. Ik heb echter een groot rechtvaardigheidsgevoel en kom op voor anderen als ik zoiets hoor, het werd dus hoog tijd dat ik dat ook voor mezelf begon te doen, vond ik. Dan sta je pas sterk in je schoenen, zeiden vrienden daarna ook. En ze hebben eigenlijk nog gelijk ook!. 🙂

 

choco boerinneke

 

Nu ja, ik heb vroeger een eetstoornis gehad. Dat was niet verwonderlijk, ik merkte al in mijn pubertijd dat ik bijkwam en ik wilde daar iets aan doen. Dat het uiteindelijk echt vasten en braken werd, was niet de bedoeling, maar gebeurde toch. Ik ben dat altijd blijven doen, tot 1,5 jaar geleden. In feite ging het bij mij zo: ik at de hele dag heel bewust niet en kreeg dan vaak ’s nachts echte vreetbuien van de grote honger, die ik daarna uitbraakte.  Ze hebben dat daarom anorexia genoemd, maar ook boulimie en zelfs een keer boulirexia. Ik weet nog steeds niet of dat laatste eigenlijk een echt bestaande ziekte is. Tussendoor deed ik ook proteïnendiëten, dat zou zeker werken. De laatste keer dus ook niet meer, hè. Vier maanden gedaan en geen gram afgevallen, dat was vorige zomer. Deze dokter zei dat dat dus heel normaal was: wat je ook doet mevrouw, het zal niet meer helpen. Frustrerend is het wel, ja, dat wel. En heeft me al veel verdriet gegeven ook.

 

Ik heb geen eetstoornissen meer, mijn laatste psychologe kreeg me zo ver om braaf te eten, mijn maaltijdjes per dag en ik moest eten wat ik wilde: niet naar de kcal kijken, niet naar het vetgehalte en niet naar de suikers. Ik was echt iemand die zo een blik erwtjes in de winkel kocht om dat er per 100 gram in dat éne blik 2 kcal minder zaten dan in het andere ook al was dat blik drie keer zo duur.  Eetstoornis dus, duidelijk. Het was ook daarom dat mijn ex vroeger kookte, omdat ik dan niet kon bezig zijn met wat erin zat en dat ging best vrij goed.  Mijn ex ging om dezelfde reden ook steeds naar de winkel, zonder mij, ik mocht echt zeer zelden mee. Mijn ex heeft zelfs een heel periode ook de etiketen van de verpakkingen gehaald. Natuurlijk, toen mijn ex ervandoor ging, moest ik het klusje zelf weer klaren, ik heb toen zo maanden geleefd op twee boterhammen en een kom soep per dag.  Ik viel niet af, maar kwam ook niet bij. Moest ik naar een familiefeest of zo, at ik wel gewoon mee, ogenschijnlijk zonder problemen, niemand die er dus iets van wist. Tot ik een relatie met Gui begon, hij was de eerste in jaren die het gewoon doorzag, die het inzag dat ik een serieus probleem had met eten. Die ook zei dat hij niet begreep dat, als ik zo weinig at, dat ik zo veel woog. Ik was daar soms wel een hele week enzo, dus die zag dat echt wel. Die zag dan ook echt wel dat ik niet snoepte enzo en dat ik een pak minder dan hem at.

 

Ik heb vele tranen gelaten daarom, heel veel tranen. Obesitas is niet gezond, dat leerde ik, maar ook “elk pondje, gaat door het mondje” en ik stak echt niet veel pondjes door mijn mondje. Maar ik had het zo geleerd, dus ik moest wel heel verkeerd bezig zijn met eten. Als mensen bij me kwamen, vonden ze he gek dat ik nooit koeken in huis had en dat in mijn frigo bijna enkel groenten lagen. Mijn therapeute werd zelfs eens kwaad omdat ik geen suiker in huis had, want dat heeft iedereen in huis. Oh ja, groenten dat had ik wel: een frigo vol, zeker geen fruit: dat zit vol suiker! Ik leefde met momenten echt op enkel groenten.

 

Nu had ik er 1,5 jaar geleden ergens vrede mee genomen dat ik dik was door een ziekte, door de hormonen en dat ik daar niets aan kon doen. Mijn psychologe kreeg me zo ver om gewoon te eten, boterhammen en ’s avonds zelfs aardappelen (ik heb die echt jaren niet in huis gehad!), maar ik kwam wel bij. Ik stopte ook nog eens met roken en de kilo’s kwamen eraan: 50kg op een jaar ben ik bijgekomen. Deze dokter zei dus dat dat normaal was, maar dat ik daar niet aan kon doen, helemaal niet. Maar wel dat ik nu, met die 50 kg meer, veel gezonder ben dan toen ik nog rookte en amper at.

 

Nu goed, ik weet dat, ik weet dat ik dik ben door de hormonen en dat het niet ligt aan mijn eten, maar de opmerkingen ben ik wel beu. Misschien moet je wat meer bewegen (Euh, jij neemt voor alles de auto als ik voor de helft van jouw afstanden al de fiets neem, bovendien step ik elke dag een half uur thuis!), misschien moet je wat minder suiker eten (suiker, ik eet niet graag suiker, ik eet amper suiker, ik moet het zelfs zo veel mogelijk mijden. Ik vind de meeste koeken gewoon te zoet! Zelf mijn frisdrank zijn altijd bittere drankjes en dan nog zero ook). Je kan ook iets anders eten dan friet (ik ga één keer per twee maanden naar het frietkot, mag het, ik eet dat ook eens graag ja!)  Zelf koken kan helpen (je mag gerust komen kijken, ik maak bijna elke dag een wok met heel veel groenten. Ik zeg niet dat ik nooit iets in de micro schuif, maar het is zelden!)  Geen alcohol meer drinken (hoeveel zie jij mij alcohol drinken, wees eerlijk). Een hometrainer is iets goed (ik zit elke dag op mijn gewone fiets en ik heb een step, dat is echt wel voldoende hoor. Trouwens als ik buiten fiets, zie ik nog iets) …. En zo gaat dat verder, heel vaak, ik word er zot van. Ze zijn goed bedoeld, maar eigenlijk ook vol oordelen, want ja, het ligt volgens hen echt wel helemaal aan mezelf dat ik dik ben, dat is duidelijk! En ik zeg niet dat ik nooit iets eet dat vettig is of zo, maar dat doet iedereen en mag ook iedereen doen! Het is dus zoals deze dokter zei: het ligt niet aan je eten en aan te weinig beweging, maar het ligt enkel en alleen aan mijn hormoonhuishouding.

 

Dus beste mensen, ik vraag je me drang, stop met de oordelen over dikke mensen. Het kan echt vaak dat het een lichamelijk probleem is en zelfs als het komt door te veel eten. Te veel eten is ook een ziekte, eerder psychisch dan misschien, maar het is het wel. Binge eating, misschien kan je dat eens opzoeken. Ik kende ooit iemand die echt eet-verslaafd was, die altijd moest eten. Dat bestaat ook. Ja, zij was te dik van te veel te eten, dat is duidelijk, maar zo’n gedrag ontstaat ook niet zomaar. Ook dat is een ziekte en veel moeilijker om af te komen dan en drugsverslaving bijvoorbeeld, want met drugs kan je gewoon stoppen, je hebt het niet nodig, maar eten heb je wel nodig en kan je nooit volledig stoppen.

 

En deze morgen heb ik voor het eerst in jaren een boterham gegeten met choco en één met confituur. Want het ligt niet aan mijn eten, dus ik vond dat ik dat mocht eten, echt wel. Het was choco van ’t Boerinneke, de enige echte, zeg ik altijd. En gesmaakt dat da heeft! Ge kunt dat niet geloven! Oh ja, ik had daar nu zin in, maar de inspiratie voor de titel haalde ik uit een liedje van Guido Belcanto, met juist dezelfde titel!

Voor de volledigheid voeg ik het hier toe:

Laag libido bij PCOS: een bekentenis

hippiemeisjePlaats een reactie

laag libidoZe zeggen weleens dat de zin in seks bij vrouwen grotendeels hormonaal bepaald is. Ik heb daar nooit echt over kunnen meespreken, ik zat altijd vol testosteron en had altijd veel minder vrouwelijke hormonen. Dit komt door een aandoening, genaamd PCOS. Ik vertelde er al eerder over…

 

Nu goed, in april werd ik geopereerd aan mijn eierstokken: in eerste instantie om een cyclus te creëren en zo zwanger te kunnen worden mits hormonale ondersteuning. Eerdere pogingen (zonder operatie) draaiden op niets uit. Dit gebeurde in april. Sindsdien kan ik meepraten over gevoelige en pijnlijke borsten. Ik zei altijd dat ik nooit gevoel had in mijn borsten. Mijn ex lag daar soms tevergeefs uren aan te zebberen terwijl ik dacht “waar is die sudoku hier?” Ik had al talloze pogingen ondernomen om mijn ex te zeggen dat ik daar echt niet gestimuleerd werd. Misschien was mijn ex op dat vlak wel koppig, ik weet het niet! Ik vond het vooral uiterst vervelend.

 

Nu hadden wij in het algemeen weinig seks, ook met andere partners stond dat altijd op een laag pitje. Ik had bijna geen libido. Ik kan u verzekeren dat je je dan eigenlijk wel heel abnormaal voelt. Vroeger weet ik het vooral aan een depressie en dan later aan het antidepressivum. Dat zal er nu inderdaad niet veel goeds aan gedaan hebben, maar eens die depressie overwonnen en het antidepressivum achterwege gelaten, werd dat eigenlijk niet beter. Oh, dan kwam het waarschijnlijk wel door mijn verleden (misbruik als kind en later ook aanrandingen en verkrachtingen), ik zocht in mezelf naar oplossingen. Bovendien heb ik ook vaginisme, dat doet je ook niet echt verlangen naar ‘reguliere’ seks. Ik probeerde zelfs een vrouw uit, misschien was dat de oplossing. (Pas op, ik hield wel van die vrouw, achteraf gezien alleen niet op de juiste manier), maar nee hoor: nog steeds geen zin in seks.

 

Als mensen rondom mij over seks bezig waren, praatte ik vrolijk mee. Het is niet dat ik nooit seks had, maar ik bedacht me vooral altijd: seks is zo overroepen.  Ik was er ook heel zeker van dat ik niet aseksueel was. Mijn ex kwam daar ooit mee af, er was wel een zeker verlangen naar seks dus aseksueel kon het zeker niet zijn. Met een andere ex probeerde ik ook dingen uit: SM bijvoorbeeld en andere fetish-achtige dingen. We probeerden ook elk standje van de Kamasutra: diegenen die haalbaar waren dan toch! We deden zelfs een triootje: met een hoer dan nog wel.  Ik mocht ze uitkiezen van hem in Antwerpen. Ik vond er eigenlijk niet veel aan, maar mijn toenmalige vriend was zo gelukkig. Tsja, ik heb veel uitgeprobeerd en wie weet: misschien heb ik wel zo’n fetish! Ja, met hem ben ik vele zondes begaan! :p En om eerlijk te zijn: dat hele geëxperimenteer vond ik best wel leuk. Maar niets ervan deed mij echt meer verlangen naar seks. Ik ben deze ex trouwens nog steeds zo dankbaar, hij ging echt met mij op zoek naar oplossingen toen ik hem eerlijk zei dat ik zo weinig zin had in seks. Het was wel allemaal van: niet denken, maar doen!

 

Toen het echter tussen ons eindigde, ging ik weer seksloos verder en zin had ik nog steeds niet.

Ik leerde Gui kennen, hij wist dat ook, maar dat kwam volgens hem allemaal wel goed. Wij zijn heel intiem geweest, op een heel andere manier dan dat ik ooit deed met andere lieven. Ik vind het altijd moeilijk om te zeggen of iets nu seks is of niet, volgens mij ligt die grens ook voor iedereen anders. Ik hoorde iemand ooit zeggen dat er geen seks is als er geen penetratie is, ik ben daar dus niet mee akkoord, maar ieder zijn mening. Een andere vriendin zei dan weer dat je moet klaarkomen, daar ben ik al helemaal niet mee akkoord. Och ja, voor mij doet het er ook allemaal zo niet toe. Intiem zijn met Gui, op welke manier dan ook, was echt heel fijn en vol respect voor elkaar.

 

Maar om nu naar het effect te gaan van die operatie én natuurlijk de hormonen die ik moet nemen om zwanger te raken. Ik heb waarachtig echt een libido, ik merkte sinds die operatie dat mijn borsten echt gevoelig geworden zijn. Ik merkte zelfs ineens op die fandag van Guido Belcanto dat ik daar een man wilde uitpikken om mee in bed te kruipen of al op zijn minst mee te kussen. Serieus, ik wist niet wat me overkwam. Ik ging daarna verder met de hormonenspuiten en op de dag van de inseminatie: ik stond op barsten. Ik waste mezelf onder de douche en kreeg bijna een orgasme van mezelf te wassen en zo aan de clitoris te komen. Mijn borsten waar ook ongelooflijk gevoelig en ik begreep plots wat een vriendin bedoelde met “Als ik in mijn vruchtbare periode zit, heb ik altijd zin in seks.” De natuur, dat is een wonder! Ah, tuurlijk: dan is het de moment om seks te hebben. Maar ja, eisprongen had ik nooit, echt nooit. Ik heb PCOS in het kwadraat zei de dokter, ik had dus echt nooit een eisprong. Er zijn er die dat af en toe nog wel hebben, zie je.

 

Wat ik dus wil zeggen: PCOS veroorzaakt echt wel een laag libido. Tegen lotgenoten wil ik zeggen: dit is niet abnormaal, ik heb er mij jaren slecht over gevoeld. Ik ging op een gegeven moment zelfs naar een seksuoloog.  En nu? Ik lig er niet meer van wakker eerlijk gezegd. Eens ik zwanger ben en bevallen, heb ik geen flauw idee hoe het dan met mijn libido gesteld zal zijn. Om een partner te plezieren zal ik nooit nog seks hebben. Dat heb ik het verleden meermaals gedaan en dat heeft eigenlijk een omgekeerd effect. Ik hoef ook geen partner, echt niet. Maar ik weet nu wel vanwaar mijn laag libido kwam en eerlijk gezegd: dat staat nergens bij de symptomen. Het wordt hoog tijd dat ze dat eens vermelden!

Het gevecht met de kilo’s

hippiemeisje3 reacties

Ik ben het moe, echt waar, dat constante gevecht tegen de kilo’s. Ik heb PCOS, iets hormonaal, daardoor ben ik dikker dan iemand die het niet heeft, mijn schildklier werkt te traag en mijn cortisol staat geregeld te hoog. Drie hormonenfouten die overgewicht in de hand werken.

 

Eigenlijk heb ik al een liefde-haat-verhouding met eten sinds mijn pubertijd. Periodes van anorexia en boulimie wisselden zich af, toch wist niemand hiervan. Ik kon dit wel zeer goed verstoppen, aan tafel at ik altijd gewoon mee, maar als het kon at ik niet. At ik wel, braakte ik het gewoon weer uit. Zo is ook die boulimie ontstaan, denk ik. Door periodes van vasten kreeg ik vreetbuien, die ik uiteraard ook weer uitbraakte. Er waren zelfs periodes dat ik mijn vreetbuien bijna plande, omdat ik toch wist dat ik ze niet ging kunnen voorkomen. Nu was ik in mijn pubertijd niet dik, maar ook niet mager. Toen ik 18 was, was ik wel extreem mager, ik was toen opgenomen in de psychiatrie en moest zelfs een periode in een rolstoel zitten. Mijn hart was er blijkbaar nogal slecht aan toe. Ik viel flauw toen, ik kon niets meer van eten binnen houden. Vanaf er eten in mijn mond kwam, ging het er automatisch weer uit, ik moest zelfs geen moeite doen.

 

Nadat ik die anorexia en boulimie min of meer overwonnen had, kwam ik bij. Ik studeerde toen. Regelmatig had ik terug periodes van vasten en/of braken en/of vreetbuien. Ik vond mezelf ongelooflijk dik. Het was in die periode ook dat de diagnose viel van PCOS, die dokter vond dat ik een mooi gewicht had voor iemand met PCOS, want ik had nog geen overgewicht.

 

Na mijn studies ging ik samenwonen, ik kwam nu heel hard bij, tot 6kg op twee weken tijd. Er werd bloed genomen, mijn schildklier werkte te traag en mijn cortisol stond te hoog. Tot op heden weten ze nog steeds niet vanwaar dat komt, die te hoge cortisol. De laatste dokter vermoedde dat er verband bestond met die PCOS, maar kon er geen pasklaar antwoord op geven. Cortisol is ook het stresshormoon… misschien heb ik met periodes gewoon te veel stress, denk ik dan? Maar ik ben geen dokter natuurlijk. Eender hoe, ik was toen enorm bijgekomen. Ik begon een proteïnendiëet, ik viel af, trager dan de gemiddelde die een proteïnendiëet doet, maar ik viel af. Ik was intens gelukkig toen ik terug een BMI had van 22. Ik hield mijn gewicht een kort tijdje aan… door niet te eten of toch heel weinig.

 

Maar ik hield het niet vol, ik kwam terug enorm bij, viel geregeld terug een kg of 10 af door te vasten, maar die kwamen er telkens terug bij vanaf ik drie maaltijden per dag at. Ik deed terug een proteïnendieet, ik viel weer af, maar deze keer nog trager dan de eerste keer. Volgens mijn diëtiste had dat ook iets met die PCOS te maken. Ik bleef op gewicht het laatste half jaar met dat proteïnendieet. Ik viel niets meer af, ik stopte er mee en at weer hele dagen niets. ’ s Avonds at ik een kom soep met 4 kleine boterhammen en dat was het, meer at ik niet en ik bleef op gewicht. Tot Gui stierf, dan kon ik het vasten even niet meer volhouden. Ik kwam op een maand tijd 10 kg bij, daarna vastte ik weer. Ondertussen ging ik naar een psycholoog, ik moest eten van haar en ik begon weer te eten.  En ik eet echt gewone kost, geen pizza, friet of MC Donnals. (Misschien heel af en toe) Ik stopte ondertussen ook nog met roken en de kilo’s vlogen er aan en nu,… nu ben ik op het dikste dat ik ooit geweest ben…

 

Maar misschien heb ik er genoeg van, die eeuwige strijd tegen de kilo’s… Misschien wil ik gewoon 3 maaltijden per dag kunnen eten, misschien wil ik niet meer constant honger hebben om slank te zijn, misschien wil ik koolhydraten kunnen eten. Want ja, mensen met PCOS zouden maar 30% koolhydraten mogen eten, weet ik sinds een jaar. Misschien moet ik maar dik zijn, maar dan draai ik niet meer weg, heb ik te lage bloedsuikers meer, misschien wel ja…

Simsala…BAM

hippiemeisje3 reacties

Ik heb er lang over nagedacht, over of ik dit wel zou schrijven en zou publiceren, maar ik doe het. Omdat ik het sowieso grotendeels alleen zal moeten dragen, en om dat toch iets lichter te maken. Omdat ik, volgends de feritiliteitspsychologe (en ook wel van mezelf) moet kunnen rekenen op de steun van anderen. Sommigen weten er al van, anders dan weer net niet, maar ik heb de procedure gestart om BAM te worden, bewust alleenstaande moeder. Ik ben reeds door de “selectie” van de psychologe, selectie is misschien niet het juist woord, maar zo voelde het wel: een sollicitatiegesprek in het kwadraat zeg maar. Ik ben helemaal niet goed in mezelf verkopen en volgens Shanti van Kinderwens Vlaanderen ben ik ook te eerlijk. Ik mocht ze zo niets vertellen van mijn verleden in de psychiatrie en ik heb dat wel gedaan. Nu ja, ik ben liever ook gewoon eerlijk, maar goed: ik ben er door, ik mag alleenstaande moeder worden. Bij sommigen twijfelt ze en bespreken ze het eerst in het team, maar bij mij ging ze gewoon een verslagje opmaken. Waar ze bij zo’n gesprek dan op letten: of je er goed over nagedacht hebt. Ik vind dat zo gek, dat is niet iets waar je op één nacht over beslist, denk ik dan. En of je een goed netwerk hebt en of je het kind niet kiest omdat je geen eigen tijdsinvulling hebt. Nu ja, dat zit bij mij wel snor, denk ik.Mijn menstruaties zijn in aantocht, dus dan beginnen de onderzoeken.

Ik ben een vouw van 31 en ik ben in begeleiding bij kinderwens Vlaanderen. Ik hoorde in maart van dit jaar het liedje van Kathleen Snoecks op tv. Ik was hierdoor zo geraakt, ik heb PCOS en ik weet al sinds mijn 20ste dat zwanger worden niet vanzelfsprekend zal zijn. Ik hoop maar dat ik nooit mijn kinderwens moet opbergen. Met mijn ex ben ik er destijds voor gegaan, we kregen een miskraam en uiteindelijk strandde onze relatie ook. Nadien had ik nog een relatie met een zeer lieve man, met hem zag ik me kinderen krijgen, maar hij kwam om in een verkeersongeval, een jaar geleden nog maar. In dat gehele rouwproces werd die kinderwens zo actueel. Zeker toen mijn groottante stierf die hoogstwaarschijnlijk ook PCOS had en ze op de begrafenis zeiden dat ze ongewild kinderloos bleef. Dat zou mij niet overkomen, hoop ik… Ik stuurde in maart naar Kinderwens Vlaanderen een mail, een mail die vooral “help” zei. Ik ben daar nu in “voortraject” geweest. In september begint dan het eigenlijk traject en ik heb met Shanti van Kinderwens de knoop doorgehakt: ik ga er voor, ik maak die kinderwens waar… ik sluit een nieuwe relatie niet uit, maar hij zal mijn kind erbij moeten nemen. Ik voel dat het tijd is.

Ik heb lang getwijfeld of ik een gekende donor zou nemen, er was ook iemand kandidaat, maar ik heb gekozen voor een ongekende. Beiden hebben zo zijn voor- en nadelen en ik heb nu wel het gevoel dat ik met een ongekende te kiezen mijn kind een deel van zijn/haar identiteit afneem… Maar zo kunnen er later ook geen discussies onstaan.

Ik heb er wel schrik voor, door de weg die ik al met mijn ex aflegde weet ik hoe zwaar die behandelingen zijn. En hoe je elke keer hoopt dat het raak is, eenmaal er een embryo teruggeplaatst is. Ik ga dit alleen moeten dragen, al hoop ik dat mijn moeder me zal willen bijstaan. Ik heb gelukkig ook vrienden en ik zal het wel iemand moeten vertellen, ik wil dit immers niet alleen doorstaan.

Maar ik heb ook schrik als er een zwangerschap uit voort vloeit, ik heb al met een miskraam te maken gehad en ook dat was best zwaar, niet in het minst door het onbegrip. Voor mij en mijn ex was dat kindje er al bij wijze van spreken, de 3 maanden waren ook voorbij, het is niet dat je het dan nog verwacht, maar mensen waren cru. Ik heb er nooit echt over kunnen praten, want mijn ex deed dat ook niet. Het lijkt me soms dat ik dat later pas, samen met de rouw voor mijn vriend, ben beginnen te verwerken, het is sinds kort dat ik er soms ook over praat, dat ik ook merk dat er veel vrouwen zijn dat het kennen en dat het voor iedereen moeilijk is en dat iedereen rouwt over zo’n misgelopen zwangerschap. Het geeft me steun.

En, dan, stel dat het lukt… als ik dat kindje gekregen heb, wat dan? Ga ik dat kunnen, zo alleen? Met twee lijkt de komst van zo’n kindje al zo zwaar. Mijn moeder zegt dat je je er in het geheel niet op kan voorbereiden, maar ergens wil ik toch voorbereid zijn. Ik ga alles alleen moeten doen, wat als het kindje ziek wordt, wat als ik ziek word? Ik ga alles alleen moeten beslissen, kleine dingen, maar ook grote dingen. Naar welke school ga ik hem of haar laten gaan?  Ik stel me ook vragen bij zo’n onnozele dingen als: hoe neem je een douche als je alleen een kind hebt? Mijn partner kan er dan niet op letten. Waarschijnlijk als mijn kindje slaapt dan of zo. Dat is maar één vraag die ik me stel, maar zo gaan er duizenden door mijn hoofd…

Maar de kogel is door de kerk, ik ga er voor en moest het met die PCOS niet lukken, dat stel ik mij kandidaat als pleegmoeder. Adoptie zou ik ook wel willen, maar ik denk dat ik als alleenstaande daar bijna geen kans toe heb.

Ik ben al naar de Kinderwenspraatcafé’s geweest, waar ik ervaar dat het normaal is dat ik die pijn voel als ik een zwangere vrouw zie, dat ik blij ben als iemand dierbaar zwanger is, maar dit ik tegelijk kapot ga aan verdriet… Moet ik dat verdriet blijven dragen of moet ik proberen mijn droom waar te maken? Ik heb voor dat laatste gekozen…