Het was raar gisterenavond, heel raar.
Zelf kijk ik amper tv en plots kreeg ik berichtjes van overal: ‘ik zie u op tv’ waren de eerste. Daarna kwamen er ook met “Respect, ik zag je net in taboe.”
Ik zat niet mee in de Ardennen bij de vier mensen die samen weggingen en daar mochten vertellen over het levenslange verdriet dat bij een onvervulde kinderwens hoort. Ik zat inderdaad wel in de zaal. Ik heb gisterenavond dan nog maar gekeken via vrt.nu.
Ik heb gehuild van de herkenbaarheid, maar ook van de erkenning. Tegelijkertijd heb ik ook gelachen, echt wel. Het was écht de lach en de traan, maar emotioneel heeft het veel gedaan. Meer nog heb ik berichtjes gekregen van mensen die mijn verdriet nu plots wel erkennen.
TV blijft iets raar, als mensen op tv zoiets vertellen, is het plots veel meer waar dan wanneer jij dat vertelt. Wellicht maakt het dat ook gewoon gemakkelijker: op tv komen mensen die jij niet kent en waar je dus veel minder ongemakkelijk van wordt als ze over dat verdriet vertellen.
Want alles wat ze vertelden was waar, alles… Dat er geen plaats is voor dit verlies en verdriet in onze maatschappij vatte Philippe Geubels heel mooi samen. Dat ons ook heel veel afgenomen is vatte hij net zo mooi samen. We moeten sowieso met een stuk minder liefde door het leven dan de doorsnee mens, we creëren geen familie en geen mens lijkt daarbij te verstaan, dat er zonder de andere geen liefde is.
Als mensen commentaar hebben op mijn onvervulde kinderwens, vraag ik weleens “Wat geeft jou zin aan het leven?” Als mensen kinderen hebben, antwoorden ze 9 kansen op 10 “Mijn kinderen.” (Ik heb zelfs nog nooit een ander antwoord gehad, maar hier en daar zal iemand met kinderen wel iets anders vertellen.) Meestal zeg ik dan gewoon terug “Ah, voilà, we zijn er!”
De aflevering is te bekijken via: https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/taboe/2/taboe-s2a4-mensen-met-een-onvervulde-kinderwens/
Omslagfoto: vrt
HIPPIEMEISJE: een persoonlijke blog 
Fijn dat je zo veel erkenning voelt en dat je weet dat je niet de enigste bent, ook al lost het niks op.
Raar (& ontzettend jammer) eigenlijk dat mensen pas iets van je aannemen als het op tv is geweest. Ik ga de aflevering even terug kijken.
Ik ken het niet, maar ga de aflevering straks eens bekijken. Het lijkt me heftig maar ook goed om over dit soort onderwerpen te praten, dit komt inderdaad niet vaak genoeg aan het licht.
Ja, “Taboe” is niet verkeerd gekozen als titel van dit progarmma. 😉
Mensen hebben vaak snel een oordeel klaar. Of kunnen zich gewoonweg niet inleven in een ander. Het zal je vast ook goed gedaan hebben om de erkenning te voelen bij zo’n aflevering. Gelukkig ook met een lach. Een lach en een traan.
Het heeft heel veel deugd gedaan eigenlijk, die erkenning.
Ook om nu zelfs erkenning te krijgen van mensen die er nooit eerder erkenning aan gaven. Elk klein beetje erkenning voor verdriet is helend.
Fijn dat er zo veel herkenning is. Ik snap heel goed dat laatste stuk: er is veel taboe op het niet kinderen hebben (gewenst of ongewenst)
Wat fijn dat zo’n uitzending zoveel herkenning kan bieden. Ik kan me voorstellen dat dit veel goed doet.
Dat is goed om te lezen en je slaat de spijker op zijn kop
Dit programma ken ik niet maar wekt wel mijn interesse En goed dat dit belicht wordt want het is best heftig.
Dat laatste stukje is echt waar! Bij depressievere mensen hoor je ook vaak “ Als mijn kinderen er niet waren..” “ Ik leef voor mijn kind.” En als je dan een kinderwens hebt maar het lukt niet, dan snap ik dat dat een hele grote leegte en teleurstelling is. Wat fijn dat je er bij was! En goed dat je hier zo open en eerlijk over schrijft!
Sterk wat Philippe Geubels doet, hé? Letterlijk de lach en de traan, en samen troost vinden. Warme knuffel x
sommigen kunnen zich gewoon niet inleven in een ander en dat is jammer. ik ken het programma niet iig
Helaas zijn er op vele vlakken vooroordelen vooral van mensen die het zelf niet betreft. Zelf heb ik het geluk mogen ervaren dat ik kinderen heb mogen krijgen, al leek dit lang voor mij ook onmogelijk. Ik heb het programma niet gezien, maar heb er respect voor dat je dit hier deelt.
Fijn dat je nu erkenning en inleving voelt, maar jammer dat het pas is als mensen je verhaal op tv zien.
Ik begrijp je heel goed Els. Ik heb zelf heel lang gewacht op mijn eerste en enige kind. Op een gegeven moment dacht ik dat we afscheid moesten nemen van een droom. Heel veel verdriet van gehad. Een kind neem je niet, maar krijg je. Zo heb ik het altijd onthouden. Ook mijn zwager (arts) zei weleens: een kind krijgen is de normaalste zaak van de wereld, maar tegelijkertijd ook het meest bijzondere.
Het zou niet zaligmakend moeten zijn, maar als het je (grootste) wens is, dan is het ontzettend moeilijk als het niet lukt. Ik heb er dus alle begrip voor. Dat hoef ik niet te horen van iemand op de televisie of elders in de media. Maar ik begrijp wel dat het dat voor anderen wat meer actueel maakt. Het voordeel is dat men dan (eindelijk?) wat meer begrip toont voor iets wat zo zeer doet. Sterkte.
De aflevering heb ik niet gekeken. Toch kan ik goed begrijpen wat je voelt. Ik vind het einde van je artikel daarom ook zo mooi.