Vorige week was het de week van de onvruchtbaarheid, dat is tamelijk ironisch.

Normaal kreeg ik die week ook een embryotransfer. Het was de laatste keer, het waren twee embryo’s. Deze laatste ronde verliep moeilijk, hij was ronduit zwaar. Ik begreep het ook niet goed. Ik heb al veel zwaardere schema’s gehad, maar bij deze had ik elke bijwerking in het kwadraat.

28 oktober kreeg ik te horen dat het licht op groen stond voor transfer. Eindelijk! Het wordt tijd dat het stopt, ik heb deze ronde vaak gezegd dat ik ging stoppen. Ik werd ook ziek geschreven wegens uitputting… De dag nadat het licht op groen werd gezet, wist ik waarom ik zo uitgeput was. Het waren niet de hormonen zoals iedereen dacht. Ik heb klierkoorts. De transfer werd afgeblazen…

Tijdens de week van de onvruchtbaarheid zou ik normaal mijn laatste transfer krijgen, ik vond het iets symbolisch. Nu is het vooral pijnlijk ironisch dat ik net die week weer heel erg hard moet botsen op de grenzen van de fertiliteit. Klierkoorts geeft grote kans op innestellingsfalen en zwangerschapsverlies.

De dag nadat ik te horen kreeg dat de transfer niet doorging, schreef ik onderstaand gedicht. Er stond muziek op en op hetzelfde ritme en met dat lied als leidraad, kwam dit eruit. Het was niet mijn beste schrijfsel, maar wel gepast in wat het moest weergeven en het daarom te delen tijdens de week van de onvruchtbaarheid. Dat deed ik ook: op mijn facebookpagina en op mijn instagram. Hier wilde ik dat ook doen, maar dat is dus met vertraging. Ook al staat deze week deze keer in het teken van de man. Momenteel voel ik vooral mijn onvruchtbaarheid en het doet verdomd pijn! Het voelt ook heel erg eenzaam…

Sinds die bewuste vrijdag voel ik me ook in een put zitten. Ik krijg te horen dat ik sterk ben, dat ik qua fertiliteit al zoveel gedaan heb, dat deze laatste ronde opnieuw beginnen me dus ook wel zal lukken.

Ik weet het niet meer, ik zie het echt niet meer zitten. Alle bijwerkingen van die laatste ronde waren binnen de 5 dagen weer weg: geen versnelde hartslag meer, geen darmkrampen meer, geen rugpijn meer, geen slapeloosheid meer, … alles was weer weg. Mijn lichaam herstelde zich. Drie maanden heb ik dit gehad, drie maanden puur afzien. Ik heb al eens klierkoorts gehad, het was de tweede keer. Een tweede keer klierkoorts krijgen, gebeurt omdat je immuniteit sterk verzwakt is. Ik vermoed dat de hormoonbehandelingen de uitlokkende factor was.

Daarnaast heb ik geen behoefte aan te horen hoe sterk ik ben, aan te horen hoe veerkrachtig ik ben. Ik wil eigenlijk een beetje zorg of gewoon iemand die zegt “Het is erg” en me zelfs toelaat te huilen en in de put te gaan zitten. Ik wil niet sterk zijn, momenteel wil ik eerder klein zijn om dan net als een klein kind gewoon wat troost te kunnen ontvangen. Nee, ik wil eens niet sterk zijn, mag dat?