Het is vandaag wereldlichtjesdag…

Gisteren zei ik iemand nog dat mijn zwangerschapsverlies van september best heftig was, hoe pril ook… Die streep op die test maakte me even heel erg blij, maar ook bang, Bloedafname en de boodschap: je bent zwanger. De bloedwaarden waren wel laag.Dat was even een verschrikkelijk periode vol angst.

Uiteindelijk kon ik door corona ook weinig mensen zien: bubbels, knuffelcontacten, je weet wel…Wat het ergste was: mijn fertiliteitsarts gaf me de boodschap dat het wat hopeloos leek te worden, dus ik was vooral daarom in de rouw: definitief ongewild kinderloos.

Ik liet dan toch nog de ERA test doen, de test waar hij zelf van zei dat de kans groot was dat er niets zou uitkomen… Daar kwam dan wel iets uit. Ik ben beginnen te janken aan de telefoon, want ik was zo blij dat het wel iets opleverde. Enfin, corona, Portugal, kon er ook niet meteen invliegen.

Maar gisteren zei ik iemand dus, dat ik het gevoel heb dat ik dat verlies nu pas wat kan plaats geven, want daarvoor was het gevoel van de definitief ongewild kinderloos veel heftiger dan dat, maar nu is er weer een beetje hoop. En hoewel ik er nog weinig in geloof, is het er wel terug, hoe miniem ook. Ik vroeg haar ook of het logisch klonk wat ik zei. Ja, zei ze, ik vind van wel.

Enfin, vandaag is het wereldlichtjesdag…Heel lang dacht dat ik daar niet bij kon horen. Ik had toch niet meer gehad dan ‘ietsjes’. Het was Shanti van Kinderwens die zei dat het heel erg oké was om daar ook om te rouwen, want hoe pril en hoe kort ook: heel even wist je toch dat er een kindje was.
En zoals Manu Keirse zegt:

De mate van het verdriet hangt niet af van de zwangerschapsduur, wel van hoezeer het kindje gewenst was

De publieke opinie is soms wel even anders, maar goed: daar zeg ik dan ook foert aan ondertussen. Het was mijn psychologe die ook nog eens zei dat het mijn kindjes waren en zelfs dat ik ze een naam mocht geven om ze heel erg tastbaar te maken. Dat helpt nu eenmaal in de verwerking.

Wereldlichtjesdag dus. De eerste keer ik naar iets hiervoor ging was in 2016, dat was van Kinderwens. Ondertussen nam een vriendin wiens zoontje te vroeg geboren is en ondanks de couveuse uiteindelijk toch overleden is, me mee naar de jaarlijkse momentje op die dag hier aan het kerkhof. Vooral die vriendin heeft geholpen, het was zij die zei dat ik even goed verlies mee gemaakt heb. Het is misschien anders dan haar, maar ik verlies eigenlijk zelfs elke poging een kindje, zei ze eens.

Dat momentje gaat dit jaar niet door natuurlijk, corona weet je wel. Dat bedacht ik me 2 maanden geleden al en ik vond het toen al heel erg dat het niet door kon gaan. In ieder geval: ook bij het Berrefonds vonden ze wel dat ik er ook bij hoorde. (dat klinkt even gek, ‘erbij horen’, nu ja…)

Deze namiddag is er wel iets van Kinderwens via zoom… Ik ga daar wel aanwezig zijn en ik steek de kaarsjes hier aan. Het is wereldlichtjesdag en ik ben een moeder met onzichtbare kindjes. Ze mogen er zijn voor mij, ook al was er soms niet meer dan een tweede streep, zelfs dan…

Meer info: www.sterrenkinderen.be

Ten slotte…