Als ik uit een droom ontwaak
door het gekraak
van de houten vloer
Hoor ik de kreten
die je slaakt
geluidjes die je maakt
Vertederend rumoer
en je huilt als jij je hoofd tegen de zetelleuning stoot
en ik zucht “wat word je groot”

De eerste woordjes die je zei
mama, kat en hond
de wijsheid uit je mond
de jaren raasden echt voorbij
je maakte het soms zo bond
net of je echt bestond
En ik was zo vaak ongerust
je kwam niet thuis met de laatste bus
wanneer kreeg jij je eerste kus?

Ik heb je nooit gekend
nee, ik heb je nooit ontmoet
Ik heb je nooit verwend
al had ik liefde in overvloed
Ik had je zo graag willen geven
wat je kan geven voor ’t geluk van een kind
ik heb je nooit gekend
maar voor mij besta je echt
je bent mijn droom, mijn wens
het ideaal waar ik voor vecht
weet dat ik jou altijd verdedig
als een leeuwin die elke vijand verslindt

Want ik weet dat jij er bent
misschien vind ik je op een doodgewone dag
soms lijkt het alsof ik jou herken
in een gelaat een blik een stem
een schaterlach

Ik heb je nooit gekend
maar voor mij besta je echt
je bent mijn droom, mijn wens
het ideaal waar ik voor vecht
weet dat ik jou altijd verdedig
als een leeuwin die elke vijand verslindt

MIJN KIND

Dit is een tekst van Els De Schepper.
Els De Schepper is ongewild kinderloos en weet ook wat het betekent om zwangerschapsverliezen te hebben. Ze schreef er een boek over ‘Niet geschikt als moeder’, er was ook een bijhorende zaalshow, die verscheen op dvd en een cd waarop dit liedje staat. Ik heb daar al veel aan gehad. Ik heb zelden iemand geweten die het zo herkenbaar kon beschrijven…

Het is 2020, 10 jaar geleden gingen ik en mijn vroegere partner rond deze periode naar de gynaecoloog. We waren al enkele weken zielsgelukkig. Wat er toen gebeurde, wil echter niemand meemaken. We gingen naar de echo en waren vol verwachting om ons kindje te zien. We hoorden niks, gewoon niks. Ondertussen zagen we de gynaecoloog toch blijven zoeken naar een hartslag, een bepaald beeld of enig ander teken van leven, alsof ook hij hoopte dat het met dat ding anders te zetten toch zou komen, maar er kwam niks, gewoon niks.

Het is goed dat je het voelt nu, zei mijn psychiater deze week, ook al doet het pijn. Vroeger voelde je het niet. Tja, men zegt ook dat je het niet mag voelen, want het is “maar“ een miskraam. Ik had er therapie voor nodig, het zat ook echt vast. Ik moest een naam geven, dan maak je het verdriet tastbaar en geef je het bestaansrecht, er was namelijk echt wel een kind, leerde ik, een kind dat voor ouders echt al lang bestaat op dat punt en waar we zelfs al een kamer voor aan het klaarmaken waren. Hier en daar kochten we zelfs al iets, kleding, een voorleesboekje, ongelooflijk hoe snel dat dat gaat en je beseft dat er een kindje komt dat je vooral met veel liefde wil welkom heten…

De naam werd via therapie Sterre, het kon namelijk niet toepasselijker, vond ik. Ons kindje werd een fonkelend sterretje voor het er echt mocht zijn. Er zouden nog sterretjes volgen. Victor uiteraard, maar er zijn er nog die momenteel nog te moeilijk zijn om namen te geven. De woorden “je bent zwanger, maar…” werden normaal, als de “maar” niet kwam, vroeg ik me af wanneer hij wel zou komen…

Het was mijn grootmoeder (ze heeft meerdere zwangerschapsverliezen gehad) die me eens huilend vroeg of ik nog wel verder wilde gaan met die fertiliteit. Ze vond die miskramen vroeger zo verschrikkelijk, zei ze en dat deed ik mezelf nu elke keer opnieuw aan. Ze huilde toen, een vrouw van 80 jaar die nog steeds huilde om die miskramen toen ze een twintiger was. Eigenlijk moet ik het anders zeggen, ik had ze er nooit eerder om weten huilen, dat was immers gewoon zo. Eerder zei ze me al eens dat het bij ons anders was, want wij kozen echt voor kinderen terwijl zij er gewoon kreeg en ze daarin zelf niets te kiezen had. Nu huilde ze dus terwijl ze me vroeg waarom ik mezelf dat bleef aandoen. Ze huilde omwille van haar eigen oude verdriet, dat was toen meer dan duidelijk. Maar het is wel dat waarvan men nog steeds zegt “het is maar een miskraam” en waarvan het ondertussen méér dan duidelijk is dat het voor de meesten véél meer is dan “maar een miskraam”. Wanneer je mensen er echt over spreekt, merk je dat het eigenlijk bijna nooit “maar een miskraam” was, dat heb ik ondertussen wel geleerd.

Ik heb mezelf zo lang proberen wijs te maken dat het “maar” miskramen waren, dat het geen kindjes waren, niet meer dan wat vruchtjes of een bevruchte eicel, dat het niets was. Dat is ook de algemene perceptie van de buitenwereld. Het was zo erg dat ik op een gegeven moment niet anders durfde dan te zeggen dat de zwangerschap al langer duurde, anders had het verdriet geen bestaansrecht, zo dacht ik, en ik voelde het toch echt wel. Al wat ik deed was de perceptie van de buitenwereld projecteren. Ook daar had ik therapie nodig en ik kreeg zelfs een consult ‘cadeau’ bij Manu Keirse.

“De duur van de zwangerschap bepaalt niet de mate van verdriet, wel in hoezeer het kind gewenst was”

Dat zei hij. Die zinnen hebben me ‘gered’ al klinkt dat overdreven, toch is het eigenlijk zo. Vanaf toen wist ik dat het ook echt mocht. Ik mag verdriet hebben, zelfs al heb ik maar 1 dag geweten dat ik zwanger was. Je bent geen moeder als je een kind op de wereld gezet hebt, je bent zelfs geen moeder wanneer je zwanger bent geraakt, je bent moeder vanaf het ogenblik je een kinderwens hebt. En het definitief ongewild kinderloos blijven is net zo een groot verdriet als een zwangerschapsverlies of een kind verliezen bij de geboorte. Daar is ondertussen onderzoek naar gedaan, het verdriet zou even pijnlijk zijn. Het grote verschil is wel dat er voor het ene meer begrip is en voor het andere niet, voor de buitenwereld is er immers nooit iets geweest. Voor de ouders wel, want je bent dus een al een ouder vanaf het moment de kinderwens er is. Gisteren hoorde ik iemand zeggen dat toen ze kanker had heel veel meeleven kreeg, maar omwille van haar ongewilde kinderloosheid niet, terwijl dat laatste voor haar veel ingrijpender is. Ik vond het veelzeggend. Het raakte me ook heel erg.

Deze coronaperiode stuurde ik kaartjes, mijn sterretjes zette ik erbij, ze zijn mijn kindjes. En omdat ik dat deed, was mijn psychologe gewoon blij. Het wil zeggen dat ik verwerk: mijn kindjes mogen er zijn, het maakt het verdriet tastbaar en het geeft het bestaansrecht.  Ik geef ze letterlijk een plaats in mijn leven.

De maand mei staat symbool voor Sterre, het kindje dat me 10 jaar geleden naar mijn gevoel echt moeder maakte. Ik voel me immers wel een mama, maar een mama zonder kind… Dit jaar kreeg ik ook post voor de jaardag van Sterre via Elisio Vlinderpost en Het Sterrenboekje. Daar was ik dus méér dan dankbaar voor. Gisteren had ik ook een koesterbabbel met Christine van het Berrefonds. Daarna nam ik nog deel aan een online praatgroep van Kinderwens VZW
Dat het misschien wat zwaar ging zijn, dacht ik op voorhand, maar voor het eerst in zeer lange tijd had ik het gevoel dat mijn verhaal terug wat bestaansrecht had. Zwaar was het evenmin, het was vooral opluchting, zelfkoestering, zelfzorg en heel erg helpend!