Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst ben aangeraakt of iemand in de ogen keek. Laat me kijken, begin maart kwamen de maatregelen…

Sindsdien voelde ik enkel de kinesist die mijn voet behandelde en mijn huisarts die hem onderzocht. Ik woon alleen, ik heb huidhonger, echte huidhonger en last van deprivatie. Aanraking en verbinding is uit mijn leven verdwenen en als gevolg daarvan verlies ik mezelf. Eigenlijk leerde ik nog niet zo lang geleden dat al mijn deeltjes toch aangeraakt wilden worden, ze kenden het gewoon niet en net wanneer ze dat leren en ze soms nog vol weerstand zitten, gaven ze nu ook toe dat ze er toch echt naar hunkerden. Net dan werd het ze alweer ontnomen. Ze zijn gekwetst, allemaal, al mijn deeltjes zijn gekwetst nu…

Ze willen roepen stomme corona, en ze zijn er kwaad om, triestig en gekwetst, maar ze verstoppen zich, sluiten zich af en kruipen terug in hun schulp. Ze werden vrijer, maar kunnen nu niets anders dan terug naar het vertrouwde te gaan. De vertrouwde eenzaamheid zonder liefde, veiligheid en vertrouwen, ze kunnen niet anders…”

Een stukje uit mijn dagboek. Corona heeft psychische gevolgen, zoveel is duidelijk. Het is daarom ook echt schandalig dat er tussen alle experten niet eens één psychiater of psycholoog zit. Alsof dat stukje niet van belang is. Ik wéét dat de politie veel meldingen binnenkrijgt van agressie, geweld, verwardheid en andere vormen die wijzen op psychische onrust en de psychiatrische ziekenhuizen een toestroom kennen. Ik weet eveneens dat er nu veel mensen terecht komen die nooit eerder “decompenseerde” zoals men dat dan zo mooi zegt. Bovendien sterven er ook mensen aan eenzaamheid, dat bestaat echt. Sociaal contact is immers een basisbehoefte. En dan zitten we nog niet op het punt dat de gevolgen pas echt duidelijk zullen worden.

Ik heb Complex Trauma, gelukkig in remissie of ik kon dit niet doorkomen, vrees ik. Het is namelijk de tijdloosheid en de eenzaamheid dat veel triggert bij veel mensen met CPTSS. Dat wat ze altijd al gewoon waren en dat wat ik in mijn dagboek ook benoemde. De deeltjes willen terug naar het vertrouwde omdat dat er altijd al voor zorgde dat ik overleefde. De deeltjes, dat is heel kenmerkend voor CPTSS, zijn heel erg actief en ze willen dat ik overleef en me dus helpen. Dat was altijd al hun functie en dat is nu niet anders. Ik blijf er vrij nuchter en rationeel onder. Alles wat ik merk, is normaal. Ik veronderstel dat het af en toe ook gewoon goed is voor jezelf om iets van psychologie te kennen..

Ik blokkeerde dus ook alles, gewoon alles. Het was dinsdagavond dat ik eindelijk kon huilen. Ik stuurde bovenstaande stukje uit mijn dagboek ook naar mijn psychologe en ik deelde het in de Complex Trauma-groep. Toen ik dat deed voelde ik plots wel dé pijn.

Pijn om de “zij weer wel en ik weer niet” die een geboorte met zich meebrengt als kinderloze mama, pijn omdat het moederdag is zondag, pijn omdat de fertiliteit stil ligt en pijn omdat men verkeerde interpretaties maakt en voor mij gaat beslissen of ik kinderen nog mag zien of niet. Mijn onvervulde kinderwens is mijn grootste bron van psychisch lijden, mijn psychiater schrijft dat zelfs als actuele diagnose “onvervulde kinderwens”, ik ben blij dat zij dat erkent eigenlijk. PTSS met DIS in remissie schrijft ze ook. Het is wel verweven met elkaar, daar ben ik persoonlijk zeker van…

Ik voelde het allemaal dinsdag  en het deed pijn, veel pijn zelfs… En ik huilde dus, tranen met tuiten, ik huilde, rivieren vol…. maar ik denk dat het goed is nadat alles geblokkeerd leek. Toen ik het neerpende en ook deelde was het uitgesproken en was het er dus ook echt, het mocht er dan ook echt zijn. Ik mocht het voelen en ik zei mijn deeltjes “Het is oké, ik kan dit wél aan”.

Eerlijk gezegd vind ik moederdag in coronatijdperken zelfs aangenamer dan de andere jaren, de confrontatie is immers veel minder aanwezig. Maar het besef is er uiteraard wel en er is een opeenstapeling met de andere stress die corona gewoon mee brengt. Dinsdag liet ik het dus allemaal stromen, voor de eerste keer tijdens deze coronatijdperken liet ik de tranen komen. Mijn deeltjes wilden mijn overlevingsmechanisme even niet inzetten en lieten mij toe te voelen, ook omdat ze wisten dat ik het aankon. Het was wel troostend trouwens: de tranen, heel troostend, het mocht komen en ik huilde: tranen met uiten en rivieren vol… Dat deed deugd, ik heb huidhonger, maar tranen hebben deels hetzelfde effect als aanrakingen. Het maakt namelijk troostende stofjes vrij…

Ik kreeg vroeger te horen dat ik maskers opzette trouwens, dat deed ik dus niet. Ik heb gewoon deeltjes, dus het was nooit een masker, het was wel overleven en hoe ik voor mezelf ook écht was.