Ik ben verpleegkundige, weliswaar een psychiatrische, maar de basis is gewoon verpleegkunde.
Ik was de eerste keer stagiair in 2002, in “het gasthuis” te Mechelen: 2de verdiep, oude blok, inwendige, het was november, nu 18 jaar geleden…
Ik kan me mijn eerste patiënt nog zeer scherp voor de geest halen. Ze lag op een tweepersoonskamer, maar het bed naast haar was vrij. Ze was een kleine, maar kranige vrouw en ze vond mijn koude handen verschrikkelijk. Dat zouden nog veel patiënten vinden, net zo vaak zeiden ze dat dat wilde zeggen dat ik een warm hart heb. Ik was zelf heel moe die ochtend, een vroege moeten doen nadat je van de zenuwen geen oog dicht gedaan hebt, was ook niet alles. Ik zag de weerspiegeling van mezelf in het raam en ik vond dat wit pakje mij maar vreemd staan. Het was alsof ik naar iemand anders zat te kijken. Ik als verpleegkundige was nog heel onwerkelijk. Ondertussen draaide zij zich om zodat ik aan haar rug kon terwijl ze de handdoek uit mijn handen trok. Zij was duidelijk al meer bedreven in een bedbad dan ik.
Jaren niet meer gewerkt als verpleegkundige, toch gaf ik me op als verpleegkundige in deze corona-toestanden, ik kon de oproep niet weerstaan. De eerste keer hoorde ik het al zeer scherp, maar dacht ik ‘Dat kan ik niet, na al die jaren’, de tweede keer hoorde ik het opnieuw en dacht ik ‘Kan ik het echt maken dit te negeren?’, de derde keer ging ik naar de website en melde me aan.
Ik zie mezelf terug in een wit pakje in het raam bij een patiënt, deze keer met mondmasker en weer lijkt het alsof ik naar iemand anders zit te kijken, tegelijkertijd is het deze keer wél vertrouwd hoewel de jaren me duidelijk wat kilo’s hebben bijgegeven. Ik ben moe, de zenuwen deze nacht hebben me weer geen oog laten dichtdoen. Ik kijk terug naar de man in het bed als hij zegt ‘Je hebt zulke mooie ogen’, ik glimlach vanachter mijn masker en prevel ‘Dank u, gekregen van mijn moeder’.
Hij neemt mijn hand vast, knijpt erin en fluistert ‘Je hebt koude handen, dat wil zeggen dat je een warm hart hebt.‘ Ik voel me thuiskomen.
Aanmelding medische reserve COVID-19: https://www.zorg-en-gezondheid.be/corona-oproep-voor-een-medische-reserve
HIPPIEMEISJE: een persoonlijke blog 
Wat een mooi verhaal over de koude handen met een warm hart!
Wauw wat mooi omschreven. En respect voor het werk dat je doet!
respect en mooi geschreven !
Mooi geschreven. Succes ermee.
Mooi geschreven. Mooi dat je dit doet.
Wat een mooi verhaal! Mooi dat je het werk weer hebt opgepakt.
Wat fijn dat je in deze zware tijden weer aan de slag bent gegaan! Ik werk zelf ook in de zorg en ik weet hoe hard alle extra handen nodig zijn!
Wat goed je dat je jouw oude vak weer hebt opgepakt in deze zware tijden. Ik werk zelf in de zorg en ik weet hoe hard de extra handen nodig zijn
Wat heb je dat mooi beschreven. En die koude herken ik, haha. Heb ik ook altijd.
Heel mooi geschreven en supermooi dat je meehelpt! In deze tijden zijn alle handen welkom die zorgervaring hebben. Mooi beroep! Succes! En blijf gezond!
Ik vind het einde erg mooi! Koude handen maar een warm hart, die kon ik nog niet.
Dat gevoel van thuiskomen vind ik heel mooi beschreven. Wat een goed werk doe je!
Wow prachtig geschreven en respect voor wat je doet..
Wauw heel mooi geschreven en goed dat je je hiervoor weer opgeeft!
cool mooi geschreven en heel veel respect een dikke pluim
Wat heb je dat mooi geschreven, goed dat je je ervoor opgeeft.
Heel mooi geschreven. Met een warm hart vol gevoel.
Ik weet niet of ik zelf zo moedig zou kunnen zijn – knap van je 🙂
mooi geschreven, ook van die koude handen en warm hart. Respect dat je het weer oppakt
Heel mooi geschreven en vooral heel veel respect voor je! Groot applaus
Heel goed beschreven, je hebt talent. En dat van die koude en warme handen is iets om te onthouden.
Dank je ❤
Jouw verhalen met mooie quotes en metaforen zijn echt een feestje om te lezen ♥️
wauw, dank je!