Een Mooi Verhaaltje uit het leven

Er is een man in mijn omgeving die ik graag heb, niet zoals in koppel-graag-hebben of zo, gewoon graag hebben. In jaren zou hij mijn vader kunnen, hij is zelfs ouder dan mijn vader nu normaal zou zijn. Ik ken hem eigenlijk ook al jaren.

Vorige zomer, we waren op een feestje. Hij ziet mij en vraagt ‘Hoe gaat het?‘. Ik maak mij er snel vanaf en zeg ‘ça va’. Hij kijkt alsof hij me niet gelooft, maar vraagt niet verder, tijdje daarna dezelfde vraag ‘hoofdpijn‘, zeg ik. Een derde keer ‘Ik heb koppijn en kotsmisselijk, migraine of zo‘, de vierde keer komt hij gewoon naast mij zitten en zegt niets, ik zeg ook niets. We zitten daar en kijken naar de mensen en plots vraagt hij ‘Els, hoe voel je je nu echt?’ Ik kijk hem aan en zeg ‘rotslecht’ en hij zegt niet meer dan ‘Dat dacht ik al.’ en hij bleef zitten, gewoon zitten, we zwegen en dat was oké.
Pas 2 weken later kon ik hem echt vertellen wat er die avond aan de hand was en zei hij gewoon ‘Dat is heftig, je zou je van minder rotslecht voelen.’ en wreef even over mijn rug, hij zei ook dat hij blij was dat ik het hem wilde vertellen. Eigenlijk ging ik hem toen vooral bedanken omdat hij steeds terugkwam.

Niet zo lang geleden, ik zit met iets waardoor ik heel zenuwachtig ben en heel veel angst voel. Ik bel hem, ik ken hem al jaren, maar het is de eerste keer dat ik hem bel. Ik heb altijd angst gehad om te bellen hoewel ik het liever doe dan sms-en of zo. Ik heb daar zelfs een hekel aan. Maar een sms is veilig, een telefoon niet. (En het liefst zie ik iemand gewoon in het echt, maar om daar te kunnen komen heb je dat ding wel nodig natuurlijk!). Hij neemt niet op, ik spreek iets in. Hij belt terug ‘Els, dat is toch menselijk?‘ en ik ben zo geraakt en ontroerd door vooral die zin. Zo enorm hard geraakt. Ik ben inderdaad gewoon een mens, dus ik heb gevoelens. De laatste tijd zeggen wel meer en meer mensen me dat alles wat ik voel doodnormaal is, maar ooit maakte men mij iets heel anders wijs. Ik ben gewoon een mens en dat is fijn om te horen. Die avond stuurt hij een berichtje, hij vraagt hoe het gaat en hoe de avond was, de dag erna terug een bericht ‘Alles oké?‘ en dat als ik wil, mag afkomen…

Zit je de volgende dag bij die man, die je plots en onverwacht een beetje zorg geeft, een bed voor de nacht en een bord aan tafel, wat veiligheid en geborgenheid en hij zegt dat het toch niet zo gek is wat hij doet, want dat dit de fundamenten zijn die mensen nodig hebben en moeten geven aan elkaar en dan begin je te wenen…
Dankbaar dat hij mij wat fundamenten wil geven en dankbaar dat je weet dat je ze mag aanvaarden zonder meer.
Dankbaar dat ik mag wenen en plots zelfs zeg “Ik dacht als kind vroeger altijd dat als ik groot was ik eindelijk van alles af zou zijn, bleek dat de gevolgen dan pas echt zouden komen van de dingen waar ik toen vanaf wilde” en ik schok, ik huil en hij neemt me vast (nadat hij gevraagd heeft of het mag uiteraard); het is jaren geleden dat ik zo hard gejankt heb en het doet deugd, ik val daarna in zijn bed in slaap, mezelf suf gehuild. Hijzelf slaapt op een matraske op de grond, zoals een waakhond denk ik nog achteraf. Ik voelde alleszins veel veiligheid die avond en sliep voor het eerst keer in jaren zalig, ik vraag me zelfs of ik het eerder ooit al gekend heb. Van een fundament gesproken…

Ik ben zo enorm dankbaar dat hij die avond die vraag vier keer gesteld heeft…