Ik heb een voornemen gemaakt, ik ga proberen terug 2 keer per week een blog te publiceren. Als ik mijn blog het laatste jaar bekijk, is daar weinig op verschenen en dat vind ik best jammer.

Toegegeven, ik was mijn structuur helemaal kwijt en ik liep van hot naar her, zodat van het schrijven niet veel in huis kwam. Voor een deel kwam dat doordat ik met de onvervulde kinderwens zat en daar geen blijf mee wist. In februari was het immers definitief gedaan, ik ben daarop een beetje beginnen te “flippen”, zo kan ik dat eigenlijk echt wel het best verwoorden. Er kwamen zelfs psychiaters en dergelijke aan te pas. Die wisten op hun beurt dan weer niet wat ze daarmee moesten aanvangen want een onvervulde kinderwens… daar bestaat kennelijk geen psychiatrische diagnose voor (dat is het ook niet) en dus nog minder een behandeling. Het blijkt daaruit nog maar eens hoe hard daar nood aan is. Ik heb geluk met mijn psychologe, ze zoekt er vanuit zichzelf heel veel over op en kan me goed begeleiden, maar dat is niet elke therapeute gegeven. Net om die reden ga ik nu een artikel schrijven over de nood aan deze begeleiding voor ons magazine Spiegel. Als je eventueel geïnteresseerd bent om ook een getuigenis hierover te geven, contacteer me gerust! Momenteel heb ik één iemand die het niet anoniem wil doen en ja, toegegeven, ook wij hebben er graag een foto van de persoon in kwestie bij. Niet anoniem maakt het taboe minder groot en mensen stellen zich nu eenmaal graag iemand voor bij een getuigenis. Als redactrice is dat bekend. Dat wil echter niet zeggen dat ik dat bv niet wil gaan aanvullen met kleine andere getuigenissen die wel anoniem zijn. Ik denk nog na over de vormgeving, maar bij deze dus ook alvast een oproep. Het is nodig en dat heb ik de laatste maanden zelf meer dan genoeg zelf ondervonden. “Dé GGZ” is niet klaar voor deze groep mensen, hoewel dit heel vaak zelfs tot grote psychische problemen leidt of soms zelfs verder komt uit psychische lijden waarbij men bewust geen kinderen neemt, maar zelfs daarbij ervaart men dat daar weinig plaats voor is. Voel je je aangesproken, laat gerust hieronder een berichtje na of stuur een mail naar hippiemeisje@telenet.be.

De mensen die mijn blog volgen weten dat het ondertussen toch geen definitief karakter kreeg. Al dat flippen maakte me één ding namelijk meer dan duidelijk. Ik was nog niet klaar om ermee te stoppen. Ik kan nu voor embryoacceptatie gaan naar Portugal, maar daarnaast kreeg ik zelfs heel wonderbaarlijk een cyclus en is het de eerste keer in mijn leven dat ik op een min of meer natuurlijk manier zwanger probeer te raken.


Verder ben ik ook terug aan het studeren. Dat was namelijk mijn plan B als ik geen kind zou krijgen. Dat diploma gaan halen en als ik dat heb, kan ik een kindje via pleegzorg in huis nemen, zo bedacht ik me dat. Bij pleegzorg tikt de biologische klok immers niet en het leek me aanvankelijk wel goed om me op iets helemaal anders te gaan richten. Toen ik uiteindelijk dan toch besloot dat ik niet met fertiliteit zou stoppen, was de twijfel ook groot om dat plan te laten doorgaan. Ik heb daar met veel mensen over gepraat, maar de enige die die beslissing kon maken was ik ikzelf en dus begon ik iets later dan aanvankelijk gepland toch met de studies. Ik ben nu een studente psychologie aan de VUB en zeg dat met enige trots. Het is immers een droom die alsnog kan uitkomen, want op mijn 15^de had ik immers besloten dat ik psychologie wilde gaan studeren. Die interesse begon met een boek van Freud uit de bib.


Maar ik zou ik niet zijn als de angst me dan niet heel plots erg rond de oren ging slaan. Ik heb Complex trauma en bovendien zou ik hoogbegaafd zijn (zou het?) Het zijn wel 2 labeltjes die onder andere faalangst inhouden. Die faalangst is heel erg gevoed door mijn opvoeding. Bij Complex trauma is het namelijk zo dat je zo perfectionistisch wordt omdat je wil vermijden dat de narcistische ouder je afkeurt, wat quasi onmogelijk is. Toch gebeurt het, want elke kind wil oké gevonden worden door zijn of haar ouders. Ooit schreef ik aan mijn overleden vader “al wat ik wou, was dat je eens zei dat je trots op me was.” Dat heeft die dus nooit gedaan of ik herinner het me niet meer omdat alle afkeuringen sowieso de bovenhand hadden. Bij hoogbegaafdheid ontstaat faalangst dan weer omdat je nooit echt leerde leren. Zo leerde ik nooit voor wiskunde en had ik in het 4^de middelbaar plots een onvoldoende voor wiskunde en ik begreep zelfs niet hoe je kon studeren voor wiskunde. In mijn opinie begreep je dat of niet, je kon ten hoogste een formule leren, weet je wel. Wel, in het 4^de middelbaar heeft mijn moeder me moeten leren hoe je studeert voor wiskunde, al klinkt dat nu heel onnozel, het is wel heel typisch voor hoogbegaafdheid. Ik zeg ook weleens dat het waarschijnlijk niet voor niets is, dat de faalangst sindsdien buiten proportionele eigenschappen kreeg. Het was er altijd al wel, maar vanaf toen werd het een waarlijk monster. Het is dankzij mijn doorzetting dat ik een diploma gehaald heb, want ik was altijd ziek tijdens de examens, altijd! Ik studeerde dus met de emmer naast mij, kreeg geen hap binnen, had paniekaanvallen en stak mezelf vol kalmeerpillen.  Het is net zo goed door de faalangst dat ik toen op de hogeschool begon en niet durfde beginnen aan psychologie. Begin ik er nu dan toch aan en ik bibberde al over mijn hele lijf van de angst toen ik me ging inschrijven… 4 dagen later zat ik bij mijn psychiater die me zei ”Els, stop met panikeren”, ik was namelijk toen al aan het braken en schreef ze me iets voor om te slapen, want niet slapen is nu ook niet meteen bevorderlijk bij angsten. Daar zat ik dan, ingeschreven op de universiteit, wat ik altijd al wilde, gedrogeerd van de Lysanxia tegen de angsten (alleen s nachts, want ik wil eigenlijk geen pammekes nemen) en ik durfde niet eens naar de lessen gaan…

Dat laatste is er nog steeds niet echt veel beter op geworden trouwens, dus ging ik naar een studentenpsychologe aan de VUB voor faalangsttraining. Ik ging ook nog naar een arbeidscoach, want als ik echt moet kiezen wil ik vooral blijven schrijven en daar waar me voordien gezegd werd dat ik keuzes moest gaan maken, zeiden ze allebei dat in eerste instantie vooral schema’s moet maken. Dus nu ging ik aan de slag met weekschema’s waar ik per dag van uur tot uur invul wat ik plan. Volgens de studentenpsychologe moet ik zo zelfs geen keuzes maken, want als alles goed gepland is, gaat de angst al grotendeels wegebben en ga ik terug adem kunnen halen en ga ik zelfs al mijn vrijwilligerswerk kunnen blijven doen met daarnaast naar concerten te kunnen blijven gaan enzo. Het feit dat ik die dingen niet wil laten vallen, wil volgens haar vooral zeggen dat die dingen belangrijk voor me zijn  en me energie opleveren (de zogenaamde energiegevers) en die kan je juist beter niet laten vallen.

In theorie wist ik dat allemaal al natuurlijk, maar ik ben blij dat ze er met mij concreet aan de slag mee wil gaan, want ik probeer zelf al schema’s  te maken sinds het voorjaar, wat me niet lukt en dan denk “zie je wel, het gaat niet”. En natuurlijk ken ik de theorie wel dat je dan juist van daaruit moet gaan zien wat je aan dat schema kan aanpassen, maar dat lukte mezelf dus niet. Ik heb faalangst, weet je wel.

Nu is het in ieder geval dus wel, door met die schema’s aan de slag te gaan, dat ik daar nu gewoon terug kan inplannen wanneer ik schrijf voor mijn blog. Voilà… want dat is inderdaad belangrijk voor me en door alle chaos vond ik net daar nog weinig tijd voor en dat kwam inderdaad meer door de chaos dan door al het werk dat ik allemaal doe waar iedereen maar naar blijft verwijzen…

Ik ben zelf in maanden niet meer zo rustig geweest als nu en eigenlijk doe ik meer als toen, maar het is inderdaad wel meer gestructureerd dan een half jaar geleden. En dat geeft inderdaad, rust, ademruimte en plots veel meer tijd. En dat was meer dan welkom, echt méér dan welkom!