In 2012 startte ik mijn blog. Ik had geen idee waar ik ermee naartoe wilde gaan, ik wilde schrijven en schrijfsels delen. De smaak had ik een beetje te pakken gekregen via Mechelen blogt, maar mijn leefwereld was wel wat meer dan enkel mijn stadje. Waarover ik dan wel moest gaan schrijven? Ik had geen idee, de eerste post was iets van fietsen in de regen. Ik blijf het nog steeds een mooi stukje vinden, dat wel. Maar er kwam niet zoveel terecht van deze blog. Ik leerde mijn (inmiddels overleden partner kennen) en die zei me “schrijf gewoon en kijk dan wat publiceerbaar is.” Tja, wat is publiceerbaar en wat niet? Ik had daar echt geen idee van. Aarzelend beginnen… Mijn blog had geen doel, het was zoeken…

In 2014 zei iemand in mijn omgeving ook “Doorbreek taboe, begin bij jezelf!” Ik vond dat een interessante stelling. Ik kreeg daarnaast ook meer en meer te horen dat ik zo goed kon schrijven over gevoelens en de dingen zo kon benoemen zodat anderen zich er in konden herkennen. Het gekke was overigens dat ik dat schrijvend vrij goed kon, maar ze uitspreken was een stuk moeilijker. Heel vaak komen mijn schrijfsels uit een gevoel van vrijheid gesproten. Met schrijven heb ik niet het idee dat ik rechtstreeks tegen iemand bezig ben, dus dat is minder bedreigend dan het uit te spreken. Pas onlangs leerde ik dat dit heel vaak een kenmerk is van Complexe PTSS. Baf, we zijn er: taboe nummer 1. Complex trauma is een term in de psychiatrie en beschrijft een aantal symptomen die verder komen uit een onveilige jeugd met heel vaak narcistische ouders. Taboe nummer 2: ik groeide op in een gezin vol huislijk geweld en taboe nummer 3: mijn vader had een narcistische persoonlijkheid en was een alcoholist. Om eerlijk te zijn word ik het soms een beetje beu dat er tegenwoordig zo in het rond wordt gesmeten met de term narcisme. Het is niet omdat iemand u een periode minder goed behandelde, dat die persoon een narcist is. Ik weet wat echt narcisme is, in de volksmond noemen ze zulke mensen psychopaten en het hoofdkenmerk is dat ze niet weten wat liefde is, geen liefde kunnen ervaren, laat staan geven. Mijn vader zei me op mijn 13^de ook dat liefde niet bestond. Ik groeide alleszins met een heel vertekend beeld van liefde op, want mijn vader mishandelde. Laatst zei ik tegen mijn psychiater, zelf mishandeld worden is één ding, maar als kind elke dag zien hoe uw vader omgaat met uw moeder is ook niet te onderschatten. “Ah natuurlijk”, zei ze, “daar twijfel ik ook niet aan!”

En dan komen we tot taboe nummer 4: schrik van mannen en alles wat er bij hoort. Probeer maar uit te leggen aan anderen dat je zo een schrik had voor mannen dat je ooit een relatie begon met een vrouw. Taboe nummer 5: ja, ik had een relatie met een vrouw. De oorzaak wil overigens niet zeggen dat ik ze niet graag zag. Ik heb die vrouw héél graag gezien en ik ben er ook echt verliefd op geweest. Ik heb hier met mezelf heel hard over in de knoop gelegen. Ik voelde me een bedrieger, alsof ik die vrouw bedrogen had maar ook mezelf. Via vele omwegen ben ik er met mijn psychologe uitgekomen dat ik ze wel degelijk graag zag en er ook ooit verliefd op ben geweest, ik weet wel wat verliefdheid is namelijk. Ik geloof verder ook niet dat iemand ooit 100% hetero of homoseksueel is. Ik denk wel dat ik 90% hetero ben en maar 10% lesbisch of zo en toen voelde ik iets voor een vrouw en ging de wijzer richting lesbisch i.p.v. richting hetero.

Taboe nummer 6: na mijn ex (de vrouw dus) had ik een zeer passionele, kortstondige affaire met een veel oudere man. Een relatie kon je dat niet noemen, het was een en al passie, maar geen liefde. Het toeval wil dat hij me in maart ergens terug een berichtje stuurde via fb. Hij woont nu in een chalet in een bos ergens in Luxemburg. Ik mocht komen als ik wou, want hij wist dat ik ervan hield. Stuurde die met een knipoog erbij.  Lang over nagedacht, heel erg getwijfeld om daarop in te gaan. Nee, doe ik dus niet, ik ben ouder en wijzer dan toen. Ik denk namelijk niet dat dat goed komt. Ik twijfelde er vooral over omdat ik de rust van een chalet in het bos wel kon gebruiken en op dat ogenblik wel nodig had. Ik hou daar inderdaad van, dat wist die nog goed!

Na deze man heel kort een man met een fetisj, maar dat was heel kort, ook taboe zeker? De fetisj was overigens niet de reden van onze breuk , wel dat hij op een avond zijn zin gedaan heeft nadat ik gezegd had dat ik geen seks wilde.  Als de fetisj taboe nummer 7 was, zijn de herhaaldelijke verkrachtingen, aanrandingen en het vroegere misbruik dan taboe nummer 8?

Daarna begon ik dus heel aarzelend een relatie met mijn inmiddels overleden partner. Liefde, diepe liefde, verwarrend want ik kende dat niet. Dat gaf best problemen, vooral intieme problemen. Dat klinkt heel gek als je weet dat er iemand geweest is waarbij het enkel passie was, denk ik maar ik denk nu dat het net kwam omdat daar geen liefde bijzat, ik weet het niet. Die intieme problemen waren er overigens ook met de vrouw, alleen veroorzaakte deze vrouw geen herbelevingen door haar gender. Dat deed deze man wel, al wist hij dat het niet persoonlijk was en zag hij dat ook niet als dusdanig en stilletjes aan kwam er wel meer intimiteit en vond ik het zelfs fijn, al kon de angst ook heel plots weer toeslaan. Ik had overigens zoveel schrik voor de liefde, dat ik die relatie als dusdanig nooit echt een relatie wilde noemen, bindingsangst denk ik. Hup, taboe 9! Mijn partner had veel begrip, ik begreep dat niet, mijn psychologe zegt nu “hij zag u gewoon graag, Els.” Ja, dat geloof ik nu ook, hij zag mij gewoon graag en blijkbaar neem je problemen erbij als je iemand echt graag ziet. Tuurlijk doe je dat, dat doe ik ook, maar toen begreep ik maar niet waarom hij bleef, waarom hij uiteindelijk wilde gaan samen wonen en samen kindjes krijgen enzo. Met mij??? Door mijn opvoeding had ik immers geleerd dat ik niets waard was en plots was er iemand die mij heel veel waard vond… Op een gegeven moment zei hij dat ook redelijk kwaad toen ik hem eens zei dat ik niets waard was “voor mij wel, of ge het nu gelooft of niet!”. Hij stierf in het verkeerd, hels rouwproces. Ik had net geleerd wat echt liefde is en was het alweer kwijt.

Gelukkig had ik toen goede vriendinnen. Een van hen was een transgender, taboe nummer… ik ben de tel kwijt. Ze kreeg kanker, die diagnose werd gesteld net voor de ultieme geslachtsoperatie zou gebeuren. Die laatste maanden waren zeer intens. Ik ging bij haar ook slapen enzo. Hielp haar onder andere ook met hygiëne en ik weet nog dat ze vol onzekerheid vroeg dat, als ik haar dus helemaal naakt zou zien, toch als een vrouw ging blijven bekijken. Ik ben dat ook blijven doen, daar kan ze nog steeds gerust in zijn. Terug een intens verdriet, we hadden zo een intieme vriendschapsrelatie die maar heel zelden bestaat, dat zegt zelfs mijn psychologe.  Maar ook dat was pure en echte liefde die wegviel.

En dan ja, het taboe dat al het meest aan bod kwam op mijn blog, denk ik: de onvruchtbaarheid, de onvervulde kinderwens, de fertiliteit en alle bijhorende problemen gaande van overgewicht en zelfs baardgroei omdat ik teveel mannelijke hormonen heb.

En vooral over dat laatste heb ik al heel veel gecommuniceerd, ik kwam door deze blog hierover ook in de boekskes en in de gazet. Waar ik dan weer moest dealen met journalisten die altijd wel hun eigen waarheid over uw verhaal neerpennen en soms zelfs dingen zeggen die je nooit gezegd hebt. In het begin stoorde me dat meer als nu. Ik weet wat waar is en wat niet, mijn omgeving weet dat ook en ik denk tegenwoordig vooral: als de essentie maar naar voren komt.

Ik schrik er soms zelf van, nu ook, als ik dit allemaal opsom…
Oh ja, en nog een taboe dus, ik heb al te maken gehad, met psychiaters, psychologen, therapeuten en ben ook al opgenomen geweest. Iedereen die het volledige verhaal hoort, denkt doorgaans “niet zo gek eigenlijk” en toch is dat ook een taboe…

“Aangenaam, ik ben Els, welkom in mijn leven.”
Ik denk soms wel dat ik mensen afschrik als ze erover horen, anderen vinden me enorm sterk en heel af en toe wou ik ook dat ik alles had toegehouden en heb ik eens geen zin om erover te praten of zo. En soms twijfel ik héél lang voor ik iets publiceer en verga ik van de angst als ik het dan toch doe. Echt wel, soms is het gewoon te moeilijk, heel vaak zelfs. En dan denk ik toch weer “het is wel nodig” en als ik dan weer een bedanking krijg van iemand zoals daarnet, weet ik weer waarom ik het taboe wil doorbreken, heel veel mensen lijden in stilte, heel veel. En als ik dan hoor dat ik hen een stem geef, denk ik: oké, ik ga verder met mijn missie… Het is ondertussen ook echt een missie geworden, denk ik.

Zo, dat wilde ik ook eens van me afgeschreven hebben. Zo sterk ben ik niet hoor, morgen ga ik naar mijn psychologe omdat het mij ook teveel is af en toe. Omdat ik heel vaak met mezelf geen blijf weet of gewoon omdat ik wil janken. Ik heb de voorbije weken en maanden veel beroep gedaan op mijn omgeving, waarvoor dank aan deze mensen, zeer veel dank zelfs… Ik vraag me af of het voor hen ook niet teveel was. Maar er bestaan zeer mooie mensen op deze wereld, geloof me vrij, en die mensen hebben heel hard hun best gedaan om me op te vangen, dat vergeet ik niet. Het gaat terug beter, de rust is terug in mijn hoofd en die was een tijdlang volledig weg. En dan ben ik niet sterk, denk ik, dan wankel ik, val ik neer, krabbel ik terug recht, struikel ik weer, kruip dan maar verder op handen en voeten, probeer terug recht te raken om dan nog eens tegen de grond te gaan, weer te kruipen en terug recht te komen, en ben ik vooral ook heel irritant voor mijn omgeving.

Of ik dus zo sterk ben? Nee, helemaal niet. Ik vertel hier ook niet alles natuurlijk, al wil ik nu gerust zeggen dat er de afgelopen maanden sprake was van crisis, mijn psychiater het ook niet goed meer wist en ik al helemaal niet meer. Ik ben maar een mens, kwetsbaar en soms zie ik heel hard af door simpelweg “hét leven”, voel ik me vrij eenzaam en wil ik me daardoor tot in het ongezonde af aan mensen vastklampen omdat het alleen zijn niet meer lukt, of toch niet meer lijkt te lukken, wat de strijd voer je toch steeds alleen als puntje bij paaltje, geloof me, en enkel jijzelf bent de sleutel tot herstel. De rust is terug, helemaal terug en weet je waaraan ik dat merk? Ik kan terug alleen zijn en genieten van mijn eigen gezelschap, dat lukt niet als je jezelf, je gevoelens en gedachten als de vijand begint te zien en er daarom constant van weg wil lopen. Blij dat ikzelf terug goed genoeg ben voor mezelf. Maar ik kan ook terug schrijven, tekenen, schilderen, lezen,…

Els is simpelweg terug!