Beste DIW,

Ik ben fan van het programma, ik vond het al goed met Otto Jan, ik vind het ook nu goed met Jan Jaap. Deze brief zullen jullie waarschijnlijk niet lezen, maar ik heb het nodig hem te schrijven. Waarom? Ik kom geregeld naar de opnames, vind ik fijn, fijner dan op tv te kijken. Waarschijnlijk omdat ik niet echt een tv-kijker ben, maar bij de laatste opnames waarbij ik aanwezig was, had ik heel veel pijn…

Het was een filmpje over een musical over Koning Boudewijn. Ik heb niets met hem persoonlijk, ik ga ook niet zeggen dat ik koningsgezind ben of zo, verre van zelfs en dit heeft zelfs helemaal niets met zijn koning zijn te maken. Wat ter sprake kwam en wat ik zelf nooit beseft heb, is dat hij de abortuswet niet wilde ondertekenen uit persoonlijke redenen. Hetgeen best gek is, want ik ben zelf onvruchtbaar en ik begon, destijds nog met mijn ex, in 2009 aan fertiliteit. Nu, 10 jaar later heb ik nog steeds geen kind in mijn armen kunnen nemen, ik heb er wel verloren onder de vorm van miskramen of wat men in hedendaagse termen liever zwangerschapsverliezen noemt. Dit is net omdat je niet (mis) gekraamd hebt, maar wel je kindje verloren bent, hoe ver of hoe pril dat ook was: je bent het kwijt. Mij heeft het veel tijd gekost om te kunnen aanvaarden dat ik daar verdriet voor mocht hebben en dat dat voor mij kindjes waren en zijn: mijn kindjes. Op aanraden van mijn psychologe, gaf ik ze allemaal een naam, het zou helpen om het meer tastbaar te maken in het verwerken ervan. Dan heb je natuurlijk nog alle vruchteloze terugplaatsingen, wat puur theoretisch ook beginnetjes van kindjes zijn en je technisch gezien even zwanger bent, hetzij zonder innesteling. Het waren sowieso “ietsjes”, ik heb al hun foto’s nog, foto’s van gedeelde en bevruchte eicellen, het zijn werkelijk mijn kindjes en ik wil ze allemaal bewaren en ze niet wegdoen. Alle broertjes en zusjes, ze steken samen in een doosje, die kindjes van mij…

Waarom ik dit jullie vertel? Ik ben bijna beginnen te huilen in die studio, niet veel daarvoor had ik mijn laatste terugplaatsing gehad, de laatste van die 10 jaar strijden en vechten voor een kindje. Het was deze keer zelfs met eiceldonatie, die donor leverde jammer genoeg maar een embryo op, hetgeen wel heel weinig is en nu zijn mijn terugbetaalde pogingen definitief voorbij. Er is geen innesteling gebeurd, de zwangerschapstest bleef spierwit en ook de bloedafname vertelde de dokter dat het weer niets was en dat ik nu mijn kinderwens definitief zou gaan opbergen. Dat verdriet was immens…

Dus, in die toestand zat ik in de studio, eigenlijk omdat ik mijn gedachten wilde verzetten en wilde lachen en dan hoorde ik het verhaal van Boudewijn en de abortus et die hij niet wilde ondertekenen. Dat ik zelf nooit die link legde vind ik voor mij persoonlijk heel vreemd gezien mijn eigen situatie. Als zijnde iemand met dezelfde ervaring vind ik het namelijk heel begrijpbaar, zelfs wanneer ik abortus rationeel heel goed kan plaatsen en er het nu van kan inzien. Gevoelsmatig roept het nu eenmaal weerstand op, dat lijkt me normaal gezien mijn geschiedenis en dus ook die van hem en zijn vrouw. Ik weet ook echt niet of ik zoiets zou kunnen ondertekenen. Mijn hart zou weigeren, denk ik, en aangezien Koning Boudewijn net zoals elke andere mens in eerste instantie gewoon een mens was met gevoelens, emoties, ervaringen en persoonlijk verdriet, is dit heel erg te begrijpen en heb ik heel veel respect voor de keuze die hij hierdoor maakte.  Dat was al een pijnlijk iets om te slikken, zoals eerder gezegd had ik zelf die link nog niet gelegd, hoe gek dat dat verder ook klinkt gezien mijn eigen situatie.

Daarna de sketch in het filmpje… dat deed echt heel veel pijn. “Is het een zoontje , is het een dochter, nee dat is het niet, het is de 5^de miskraam die je op de echo ziet” Op de tonen van Mega Mindy. Ik wilde buitenlopen toen en gewoon gaan huilen, een potje gaan huilen op mezelf. Nu ja, dat kon moeilijk natuurlijk, zo midden in een opname. Ik vond het er los over, anderen die ik ken en in dezelfde situatie zitten of zaten, vonden het er ook los over. Zelfs mensen die de situatie niet zelf kennen (toegegeven, ze kennen mij wel en mijn situatie ook, dus leven sowieso al iets meer mee dan) vonden het ook. Goed, ik ken humor en ik heb eigenlijk nooit echt problemen gehad met jullie humor, anders zou ik ook geen “fan” zijn van het programma, maar dit wilde ik even neergeschreven hebben. Eerst wilde ik het niet doen, humor heeft vaak een pijnlijk kantje en nu was het toevallig een pijnlijk kantje van mij en meer ook niet. Maar het bleef spoken, vandaar…

Waarschijnlijk lezen jullie dit niet, doen jullie dit wel, weten jullie het, maar mogen jullie dit ook weer naast je neerleggen. Ik begrijp de humor, sowieso, ik ben er ook niet kwaad om of zo, maar dit wilde ik gewoon even kwijt en zelfs de wijde wereld insturen… Er heerst sowieso veel taboe op zwangerschapsverliezen en onvruchtbaarheid en deze brief schrijf ik eerder als een soort therapie voor mezelf en ook een beetje voor de vele lotgenoten!


Vele groetjes en doe alsjeblief echt verder met DIW, het is het enige echt goede wat de tv momenteel uitzendt, vind ik!

Els


Voor de volledigheid en voor diegenen die het willen zien: het bewuste filmpje, via facebook: https://www.facebook.com/deidealewereld/videos/266333637597079/

Of via hun site: https://www.canvas.be/de-ideale-wereld/boudewijn-musical-in-de-maak