Vertelde ik ooit al over de wachtweken op zich? De ellendige wachtweken, de periode tussen de terugplaatsing van het embryo/ de embryo’s en de zwangerschapstest. De periode dat je werkelijks niets kan doen en alleen maar (bang) kan afwachten? De periode waarvan de verpleegkundige me ooit zei “en nu is het aan het embryo”… Die periode dus…
Het is een periode waarin aangeraden wordt stress te vermijden (dat is nefast voor de innesteling) en verder net te doen “zoals anders”. Die periode steek je jezelf ook vol hormonen: progesteron en oestrogenen. In mijn geval is dit toch zo. Is dit na een stimulatieronde, heb je ook nog pregnyl moet spuiten. Pregnyl bevat HCG, hét zwangerschapshormoon. Het spreekt vanzelf dat, wanneer je al deze hormonen in je lijft hebt, je ook zwangerschapssymptomen hebt. Gespannen en gevoelige borsten, misselijkheid en tegelijkertijd honger hebben als paard, doodmoe zijn en constant in slaap vallen, krampen in de onderbuik en onderrug, een veranderd libido (volgens mij kan ik een man dan heel content maken die periode, lol) en een keer had ik ook een reukzin om u tegen te zeggen. Elke keer zijn deze dingen bij mij in zeer wisselende maten aanwezig. Soms is het ene er wel en het andere er niet000
Ik probeer mezelf die periode heel vaak te zeggen er niet aan te denken. Maar
ja, iedereen kent het verhaaltje van de roze olifant, dat werkt dus niet…
Bovendien is het sowieso met al die gewaarwordingen wel heel moeilijk er niet
aan te denken en nog niet in het minste omdat je een paar keer per dag
utrogestan (de progesteron dus) vaginaal moet opsteken. Je hoopt en
tegelijkertijd wanhoop je. Eigenlijk word je constant tussen die twee over en
weer geslingerd. Oh ja, je moet dus stress vermijden… 
Ik heb die periode graag veel te doen, een
zekere afleiding is dan meer dan welkom, bovendien ook veel meer ontspannend
dan er constant aan te denken.
Je voelt dus ook veel, heel veel. Een groot deel komt door de substitutie van
alle hormonen, maar je hoopt ook bij alles dat het een teken zou zijn. Of je
dat nu wil of niet en zelfs als je beseft dat dat allemaal niets wil zeggen: je
doet het toch! Ondertussen heb ik jammer genoeg al héél véél ervaring, probeer ik bijgevolg alles gewoon te negeren
en bedenk ik bij alles: dat is van de utrogestan. Mijn fertiliteitsarts zei me ooit dat ik een
van de nuchterste was van haar patiënten die periode. Ik dacht vooral: “amai,
dan moet dat bij die anderen niet te verdragen zijn!”
Verder probeer je er niet aan te denken, maar moet je ook rekening houden met bepaalde dingen: best geen alcohol, geen cafeïne en aangezien ik ook niet immuun ben tegen toxoplasmose (heel mijn leven katten gehad voor niks! :p ): eveneens geen broodje martino en groentjes 20 keer wassen. Bovendien moet je bij medische onderzoeken ook steeds zeggen dat je mogelijk zwanger bent en houdt men daar dan ook op die manier rekening mee. Zo ben ik geopereerd met een ruggenprik na een terugplaatsing.
Lichamelijk zijn de stimulatierondes het zwaarste, psychisch toch echt wel de wachtweken. De dag van de bloedname is doorgaans het verschrikkelijkste. Bloed laten nemen en dan wachten op telefoon: het uur van de waarheid. Collega’s doen in dit geval vaak al een urinetest. Ik doe dat niet meer, ooit had ik daarop een plus, was ik twee dagen in de zevende hemel en moest men mij na de bloedname zeggen: “dat ziet er niet goed uit.” Er was “iets” geweest, want de HCG was wel verhoogd, maar op dat ogenblik niet hoog genoeg. Iets daarna had ik een miskraam. Dat wil ik werkelijk nooit meer meemaken… nooit meer. Hoe vaak men mij ook probeert te overtuigen van een urinetest: nope… ik doe het niet meer.
In ieder geval: voor ik met fertiliteit bezig was, had ik nooit kunnen denken dan 1,5 week zoooo lang kon duren!
HIPPIEMEISJE: een persoonlijke blog 
Ik heb wel een klein beetje een idee van wat je bedoelt, want ook als je zwanger wilt worden via de maar even tussen haakjes ‘gewone weg’ is de tijd van wachten lang. Ik dronk maanden geen alcohol en begon aan de foliumzuur toen we besloten dat we graag een kindje wilden en wanneer de maand was en je wist dat het zou kunnen dan duurde die weken erg lang. Ik hoop dat je snel een positieve test in handen mag hebben.
Helaas weet ik veel te goed wat die wachtweken inhouden, vanalles voelen, niet willen nadenken over wat dit prikje en steekje in je buik misschien zouden kunnen betekenen. Een zwangerschapstest doen, en nadien toch te horen krijgen dat je zwanger bent, maar de waarden te laag zijn, …
Ik hoop echt dat dit de goede keer is, duimpjes omhoog.
Als mijn donor nog doorzet, hoop ik ook nog eens een rondje te ivf te kunnen doen, hopelijk deze keer met goed resultaat.
Veel succes
Ik hoop ook echt dat dit de goede mag zijn. Mijn donor had maar één embryo opgeleverd, dus dat is een beetje alles of niks nu. Ik weet niet goed of ik hierna nog verder zou willen met een volgende donor. De ene keer denk ik van wel, dan weer van niet. Het financiële begint ondertussen ook een serieuze rol te spelen. Er wordt niets meer terugbetaald bij mij, dus ja…
Oh wat een bekend verhaal! Ik heb meer dan eens op het zogenaamde wachtbankje gezeten. Aangesloten op een forum met vrouwen die allemaal samen met mij op dat zelfde bankje zaten, steun zoeken bij elkaar en wachten maar. Ik heb ook al die hormonen en dergelijke gehad. Voor de utrogestan had ik een soort van inbrenghuls, dat vond ik wel fijn.
Ja, ik ben ook lid van een “forum”, we zitten momenteel met 4 tezamen op het wachtbankje. Ik ben de laatste van de 4 die de test heeft, vind ik dan ook weer beuh! 😉
Voor mij is dit niet zo’n bekend verhaal, ken de meeste termen uit het verhaal nog niet. Zal nog even duren voordat het bij mij zo ver is. Hopelijk komt bij jou alles goed.
Die weken lijken me inderdaad emotioneel heel zwaar omdat je zweeft tussen hoop en vrees. Heel moeilijk lijkt me!
Ik kan me heel goed voorstellen dat dit zware weken zijn. Vooral emotioneel. Veel succes!!!
Dank je! ❤
Dit gevoel herken ik echt nog van de periode dat wij ermee bezig waren… Je wit er idd niet steeds aan denken, maar dat gaat gewoon niet.
Ik weet er helaas alles van. Rotweken zijn dat.
Ik kan me voorstellen hoe ontzettend zwaar dit moet zijn, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik snap dat je die urine test liever niet meer doet, anders krijg je elke keer ‘valse hoop’. Veel succes!
Ik ben hier nog niet mee bekend.. wel hoop ik dat voor jou alles goed mag komen!
dank je! ❤
Pfoe ik kan me helemaal voorstellen dat het een hele lange 1,5 week geweest is. En ‘doen zoals je normaal ook doet’ is wel heel erg lastig als je op zoiets belangrijks wacht natuurlijk.
Als man zonder kinderen weet ik natuurlijk niet hoe dit voelt, maar wel de twijfel die je krijgt bij het wachten op de uitslag van een medisch iets.
Wachtweken zijn killing. Probeer veel me-time momentjes te creëren voor een beetje afleiding. Succes. Ik duim voor je!
Ben ik mee bezig! 😉 En dank je!
als je moet wachten op iets wat heel erg belangrijk voor je is, is eiegnlijk elke minuut er een teveel
Ik ben zelf heel ongeduldig als ik mezelf in jouw schoenen zou plaatsen zou ik elke minuut teveel vinden. Openhartig geschreven. Goed dat je je verhaal deelt.
Ik ben zelf heel ongeduldig als ik mezelf in jouw schoenen zou plaatsen zou ik elke minuut teveel vinden. Openhartig geschreven. Goed dat je je verhaal deelt.
Niet mee bekend maar hoor het wel om mij heen. Hopelijk komt alles goed!
Oh verschrikkelijk lijkt me dit. Mentaal en fysiek. Wachten is sowieso al kut (sorry, maar waar) maar vooral als je er elke dag 245x er aan herinnert wordt. Succes!
Wat moeten dit ontzettend zware weken zijn.. ik ben nog niet zo ver, maar als t moment ooit komt weet k dat t emotioneel ontzettend zwaar zal zijn. Heel moeilijk..
Ik snap heel goed dat je er niet aan wilt denken, maar ik kan mij ook voorstellen dat dat soms nodig is.
Dat lijkt me best wel een moeilijke periode – die onzekerheid en al die gevoelens 😮
Ik weet niet wat het inhoud dus ik zou niet weten hoe het zou voelen. Aan de hand van jouw verhaal begrijp ik wel je gevoel. Moeilijk zeg!
Zelf ben ik hier nog niet mee bekend, maar heel veel succes en hopelijk komt alles goed!
Ik duim voor je, en ik begrijp zeker dat wachten lang kan duren…
ik zou ook geen geduld hebben om te wachten. zelf wil ik ooit ook graag kinderen maar helaas geen partner.
een partner is echt niet nodig hoor, doe het al jaren als alleenstaande
Ja “niet stressen”, makkelijker gezegd dan gedaan inderdaad. Het is toch niet niets allemaal. Wens je mooi nieuws, duimen!