Heel vaak krijg ik de vraag of ik al aan pleegzorg heb gedacht als men iets van mij leest over mijn onvervulde kinderwens. Er zijn immers zoveel andere mogelijkheden om voor kinderen te zorgen die het bovendien echt nodig hebben.

Wel, ik heb een kind opgevangen, netwerkplaatsing via pleegzorg. De enige reden waarom ik daar nooit eerder iets over schreef, was uit respect voor de privacy van dit meisje. Dus ja, ik ken pleegzorg en ik sta ook helemaal open voor pleegzorg. Of het nu ooit lukt via eiceldonatie of niet, pleegzorg zal er waarschijnlijk sowieso wel van komen. Perspectiefbiedende dan, dit wil zeggen voor lange periode, vaak tot aan volwassenheid. Voor mij moet dit zelfs geen baby zijn, ik zou zelfs liever al een peuter of kleuter opvangen. kinderen komen via pleegzorg heel vaak wel met een serieuze rugzak en heel vaak ook een scala aan bijkomende psychische problemen. Dat moet je ook willen en kunnen, ik denk daarom dat het ook niet voor iedereen geschikt is dit te doen. Daarnaast is het ieders volste recht om, ondanks een onvervulde kinderwens, pleegzorg niet te willen of te zwaar te vinden.


Nu ja, het feit dat ik bezig ben met pleegzorg, verandert voor mij echt niets, maar dan ook niets aan mijn eigen kinderwens. Ik heb daar redelijk hard over nagedacht en vooral mijn gevoel willen erkennen. Ik wil simpelweg minstens een kindje dragen en op de wereld zetten. Dat is mijn instinct als vrouw, denk ik. Verder zit daar ook niet veel achter, zeker niets rationeel want puur rationeel gezien is het inderdaad zo dat er genoeg kinderen zijn die via pleegzorg een warme thuis zoeken en kan ik op die manier ook voor kinderen zorgen en ze opvoeden als ik zelf niet in staat ben een kind te krijgen. Ik ben ervan overtuigd dat ik die kinderen trouwens even graag zou zien als kinderen die ik zelf op de wereld zou gezet hebben. Maar soms bid ik tot weet ik veel wie en zeg heel simpel: “a.u.b., laat me één kindje krijgen, eentje maar, meer hoeft echt niet. Ik wil één kindje voelen groeien in mezelf, ik wil een kindje op de wereld zetten…” 

Laatst zag ik op facebook iemand tegen iemand anders op facebook verkondigen dat een kinderwens gaat over een leegte die je wil opvullen. Ik dacht vooral: tsja, dan is elke levend wezen leeg vanbinnen of zo. Tuurlijk zorgt een onvervulde kinderwens wel voor een gemis, maar als ik rond mij kijk, wil namelijk elk levend wezen zich voortplanten, dat gaat van de planten naar de vliegen, de katten in de wijk, over mezelf en de meeste anderen mensen tot de leeuwen en de olifanten in de savanne. Dat is volgens mij echt niet meer dan een oerinstinct. Op ons kerstfeest moest iedereen lachen toen er werd gezegd dat mannen veel nazaten willen en hun zaad willen verspreiden en een man in het gezelschap daarop zei: ‘ja, en een vrouw wil werpen.’ Het klonk heel primitief, maar als mensen verheffen wij ons graag boven het dierenrijk omdat we wat meer kunnen nadenken en beredeneren , maar diep in onszelf zijn wij volgens mij inderdaad nog steeds die heel primitieve wezens… Dus ik denk wel dat hij gelijk had: ik wil als vrouw gewoon werpen.


Maar ja, ik heb al veel vaak aan pleegzorg gedacht en heb er al heel actief stappen voor ondernomen, maar mijn verlangen, wat volgens mij echt puur instinct is, blijft aangeven dat ik nog steeds graag een kindje op de wereld wil zetten. In 2009 zat ik voor de eerste keer bij een fertiliteitsarts. Het is 2019 en het was een verjaardag die ik liever nooit had gehaald en dat besef heeft de laatste maand al enorm veel pijn gedaan. En om 00u afgelopen nacht kon ik enkel denken: 10 jaar en ik begon te huilen. Gelukkig was er toen iemand die me even vastnam en zei: ik hoop vooral dat 2019 jouw jaar mag worden op dat vlak. 2019, 10 jaar geleden voelde ik me klaar voor een kindje (ook al moet ik eerlijk toegeven dat ik me er nu meer klaar voor ben, denk ik, dan toen, ook al dacht ik toen dat dat ook al wel heel goed zat, ik ben simpelweg veel evenwichtiger en mijn leven is meer in de plooi…)

Hoe vaak ik ook denk dat ik het beter kan opgeven en het gevoel heb dat ik blijf verder doen tegen beter weten in, ik wil echt niet opgeven voor ik een kindje op de wereld gezet heb of ja, ik moet een leeftijd hebben dat ze fertiliteit weigeren of financieel lukt het echt niet meer, want ja: het wordt in mijn geval niet meer terugbetaald: te veel pogingen ondernomen… Goedkoop is het echt niet en dat is nog een understatement, zeker als er donors bij komen kijken. Grenzen heb ik niet meer, ooit wel hoor, ze werden telkens verlegd en liet me elke keer opnieuw voelen hoe diep zo een verlangen, of toch beter gezegd instinct, wel zit. Rationeel is dit echt niet goed meer bezig, maar ondanks dat besef: opgeven…nooit, zo lijkt het soms wel…

En als ik zo een kindje op de wereld gezet heb, blijf ik genoeg ruimte in mijn hart bewaren om nog een tweede in huis te nemen via pleegzorg. Ik ben momenteel namelijk echt van mening (maar zeg nooit nooit) dat ik echt geen tweede keer alle miserie wil om een kind op de wereld te zetten en ja, ik wil graag meer dan een kindje grootbrengen, al was het maar omdat een broer of zus van onschatbare waarde is voor een kind. Dat moet dan verder echt niet via bloed of dezelfde moeder zijn of zo, gewoon samen opgroeien, samen delen en samen ruzie maken is meer dan genoeg.  Ze zeggen weleens dat broers en zussen de grootste sociale leerschool zijn die je als kind kan meekrijgen, ik geloof daar wel in. Verder vergeet ik ook gewoon mezelf niet, ik zal natuurlijk deels ook pleegzorg doen omdat ik zelf geen kinderen kan krijgen al moet ik er eerlijk aan toevoegen dat ik op mijn 14^de al tegen mijn moeder zei: ik ga later vier kinderen krijgen, twee van mezelf en twee geadopteerde en dan was toen al vanuit het idee dat je dan kinderen die het minder goed hebben een betere thuis geeft… Mijn moeder antwoordde toen overigens “dan moet je wel heel graag kinderen zien”. Een conclusie die ik nog steeds niet kan ontkennen. Ik heb altijd graag kinderen gezien en ik heb altijd graag voor kinderen gezorgd. Op de lagere school was ik zo al het meisje dat mee “zorgde” voor de kleuters, weet je wel?

Hopelijk, na 10 jaar, eindelijk een goede zwangerschap… hopelijk wel…