Ik heb zo lang niets geschreven…

Te veel te doen eigenlijk, veel te veel… Uiteindelijk werd er een beslissing voor mij gemaakt, waardoor ik terug meer tijd heb. Ik had eigenlijk niets ontspanning meer en kreeg heel veel stress gerelateerde symptomen. Ik kan daar niet veel van zeggen, maar eigenlijk schreef ik onder andere mee aan een boek. Ik schrijf natuurlijk nog andere dingen. Dingen die misschien ook iets minder zwaar zijn, wegens persoonlijke redenen dan. Het boek ging namelijk over fertiliteit, en het kan behoorlijk confronterend zijn wanneer je nog in volle verwerking zit. Vandaar dat mijn psychologe ook ergens vindt dat ik nu niet de kans heb gehad om me daarin te “bewijzen”, maar ja, het is wel even beter zo, vooral omdat ik nu ook stress moet vermijden.

Fertiliteit, laten we het daar even over hebben. Ik had ondertussen een MRI van mijn baarmoeder die er gelukkig heel goed uit zag en mijn donor werd dus gecontacteerd om met stimuleren te beginnen. De dankbaarheid die ik voel voor deze vrouw wordt met de minuut groter. Ik ken ze niet, ze is anoniem. Dat had niet mijn voorkeur, maar ging niet anders. Ik heb ondertussen van zoveel mensen te horen gekregen dat ze overwogen om eiceldonor voor me te zijn, dat geeft me zo een warm gevoel. De ene ging het dan niet doen omdat ze zelf zwanger wilde worden, de andere omdat ze zwanger was, een andere dan weer omdat ze te oud was, nog iemand die het na jaren fertiliteit niet zag zitten om nog eens te stimuleren, … Het is eigenlijk hartverwarmend nu ik zie hoeveel mensen rondom mij me zo hard een kind gunnen.  Er open over zijn heeft nadelen, maar zeker ook voordelen, dat zie je dan hier wel weer. Meer voordelen dan nadelen, vind ik toch nog steeds. Hoe langer ik er ook mee bezig ben, hoe meer mensen het me immers gunnen. Mensen rondom mij zeggen niet langer “uw tijd komt wel” of iets dergelijks. Oh ja, ze werden gezegd om me te troosten, maar dat deed het niet, het deed me eerder eenzaam voelen. Dit is alsnog geen verwijt, het was goed bedoeld. Maar goed bedoeld zegt men vaak de verkeerde dingen, las ik laatst. Dat is ook zo, maar het valt ze niet te verwijten, vind ik.

Goed, ik ga binnenkort terug voor een fertiliteitsmassage ter voorbereiding van de embryo-ontvangst en ik doe aan fertiliteitsyoga. Ik neem mijn voedingssupplementen weer. Mijn diëtiste raadt dezelfde aan als Rika Lucak, hoewel ze nog nooit van Rika Lucak gehoord had. Het moet dus wel goed zijn, haha. Ik neem ook weer de myo-inositol en let op mijn voeding. Terug alles op alles zetten. Met mijn voet contacteerde ik ook een beweegcoach, want niet kunnen bewegen is ook niet alles. Nu volg ik pilates: zwaar, dat zeker, maar ik beweeg weer. Mijn buikspieren worden er ook enorm mee getraind, hetgeen goed is als er toch een bevalling komt. De adviserend geneeskeer van de mutualiteit vond ook dat ik alles nu maar moest zetten op zwanger worden. Nu ja, die man moet zeggen of ik verder uitkering mag krijgen en hij vond fertiliteit blijkbaar een goede reden. Natuurlijk, ik zit ook met mijn voet, dus verpleegkundige kan sowieso niet meer. Maar ik heb nog niet eerder meegemaakt dat zo een arts fertiliteit zo serieus nam als zijnde lichamelijk en psychisch heel zwaar. Pluim voor deze man! Ook mijn huisarts heeft daar heel veel begrip voor, al komt dat misschien omdat ze in haar omgeving iemand gehad heeft die ook met fertiliteit een kind gekregen heeft. Ik ben veranderd van huisarts, mijn vorige wist dat ik ermee bezig was, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Deze vraagt er elke keer achter en zegt dan ook nog heel enthousiast “Ik duim!”. Ik heb om de een of andere reden het gevoel dat ik in het algemeen meer ondersteuning heb dan toen ik nog met eigen eicellen bezig was. Hoe dat komt, weet ik niet. Misschien ook wel omdat velen schrokken dat het echt niet ging met mijn eigen materiaal en dat wat ik steeds benadrukte “de mens is nog steeds niet maakbaar” eindelijk begrijpen. Enfin, ik weet het niet, maar het doet deugd.

Nu ja, mijn donor is dus aan het stimuleren, net eigenlijk, en dan krijg ik deze morgen de vraag of ik het eventueel zie zitten om pleegmoeder te worden van een jongen, 5 jaar en hij heeft de naam die ik mijn zoontje altijd wilde geven. Dat laatste is natuurlijk toeval, maar ergens wil ik graag geloven dat het “ment to be” is. Natuurlijk, daar staat nog niets vast of zo, er moet sowieso nog gezien worden of de klik enzo er is tussen ons, maar nadat ik eerst een grote angst ervaarde, help wilde roepen en twijfel omdat ik net nu terug begin met stimuleren, voel ik nu vooral iets van “ja, daar wil ik heel erg voor gaan”.

Enfin, ik vlieg er dus terug in, in meer dan één opzicht. 😊