Ik heb een auto, maar neem ook vaak de bus. Wanneer ik na 2 maanden zie dat ik mijn abonnement er al uit heb aan geld dat ik anders aan benzine zou opdoen, is die keuze voor mij snel gemaakt. Bovendien rijdt die bus toch al en is er op die manier weer wat minder uitstoot en kan het ook heel handig zijn om op sommige plaatsen geen fortuin aan parkeergeld uit te moeten geven. Al is dat niet altijd zo eenvoudig. Ik heb CPTSS, dus ben in constante waakzaamheid en hyperalertheid, zo ook op een bus, nog extra hard op een bus zelfs. Maar ondertussen doe ik het toch maar. 😉

Nu goed, deze week kreeg ik een mail van De Lijn* in mijn inbox.  De Lijn heeft namelijk een nieuwe hoffelijkheidscampagne, die deze keer rond het delen van positieve ervaringen en complimentjes tussen reizigers en chauffeurs draait. De Lijn wil de boodschappen online bundelen en vervolgens voorbeelden ervan in het straatbeeld en op bussen aanbrengen om anderen aan te steken. Hoffelijkheid is immers besmettelijk: wat je krijgt, geef je ook door.

Ik vind dit echt geweldig, meer dan drie jaar geleden nam ik me immers voor om op zijn minst elke keer goeiedag tegen de chauffeur te zeggen. Gek dat ik er daarvoor niet bij nadacht. Maar ooit zei iemand in mijn omgeving, zeg eens goeiedag tegen de mensen. Ik vond het een openbaring, zoveel mensen die me een glimlach toewierpen. Gewoon omdat ik een man een goede avond toewenste wanneer hij op de bus zat te wachten, dat was de eerste keer, ondertussen meer dan 3 jaar geleden. Die man begon echt te lachen en zei me drie keer terug “goeiedag, goeiedag, goeiedag” en ik vervolgde mijn weg met een warm gevoel. Het was een aanpassing, ik was een kind van deze tijd veronderstel ik. Zonder goeiedag te zeggen mensen passeren, maar wat gaf mij dit een goed gevoel. Ik dacht echt dat ik die man, die er eerst voor zich zat uit te staren en dan echt blij leek, zijn dag had goed gemaakt. Ik dacht bij mezelf: ik vind het toch ook fijn om goeiedag toegesmeten te krijgen. En toen ik iets later goeiedag riep naar mijn oudere, zieke overbuurvrouw wanneer ik wilde vertrekken en zij net dan haar brievenbus leeg maakte, werd dat gevoel nog eens zo hard versterkt. Weer een brede glimlach en weer werd me heel enthousiast hetzelfde toegewenst.

Meer en meer begon ik het te doen, het gaat zelfs zo ver dat wanneer ik zoals laatst een van de vaste chauffeurs geen goeie avond zei, hij me vroeg of alles wel oké was. “Oh ja, ik was alleen in gedachten verzonken, goeie avond!” Ah, daar is mijn zon, zei hij, ahum. Wel ja, ik doe het ook in de winkel tegen de persoon die de kassa bedient of de tegen de vrouw van de klantendienst in de Carrefour.  Het is echt een kleintje en hun gezicht klaart doorgaans echt wel op. Een keer zei zelfs zo een winkelbediende me terug dat er zo weinig mensen zijn die hen een goed weekend wenste en ze bedankte me daarvoor. Gewoon omdat ik 2 woordjes uitsprak, meer doe ik ook niet uiteindelijk.

Dus dan hebben we nu dus die actie. Ik voegde net een toe van deze week: een chauffeur stopte met de bus vlak voor mij toen ik er met mijn krukken stond te wachten. Zei ik haar: “amai, dat was echt wel vlak voor mij, ik moest zelfs geen 10 cm meer stappen.” “Dat was de bedoeling”, zei ze. Ik zeg terug “bedankt”.  Deze wilde ik dan ook even delen op de pagina van De Lijn.  Ik vond het overigens zeer jammer dat er een paar haltes verder een tienermeisje kwam aangelopen, waarvoor ze terug stopte zodat ze toch nog mee kon en dat meisje niet eens “bedankt” zei. Op zo een moment mag dat zeker. Die chauffeur moet niet stoppen, hè.

Nu ja, ik vind deze actie zo leuk dat ik hem hier graag wil delen. Complimentjes van reizigers en chauffeurs aan elkaar zijn welkom op www.delijn.be/dankje. Berichten die al werden ingestuurd zijn bedankjes om een vrouw met een buggy te helpen, een vergeten voorwerp terug te bezorgen of op te komen voor iemand die werd lastiggevallen. En de mijne van met de krukken staat er nu ook bij.  Doen jullie ook mee?

*: De lijn staat in voor het het openbaar vervoer in Vlaanderen en Brussel.

PS: Dit bericht is in geen geval gesponsord en werd geheel op eigen initiatief geschreven.