Ik ga nog eens naar de kant van de (c)PTSS, iets minder over fertiliteit deze keer. Ik ben hard aan het werk, al zeg ik het zelf, ik zie verbanden die ik vroeger niet zag, maar nu wel.
Zo gebeurde er gisteren iets, niets speciaals, niets groots en ik had totaal geen reden om te voelen wat ik voelde, rationeel gezien dan want er is altijd een reden om je te voelen zoals je je voelt. In mijn geval was het een trigger naar iets van vroeger.
Wat gebeurde er? Twee vriendinnen gingen met twee weg en ik stond daar nog alleen, verder niets… Er overviel mij een gevoel van in de steek gelaten, alleen, eenzaamheid en vooral “ik ben niet gewenst”. Ik ben niet gewenst, een gevoel dat ik als kind heel vaak had. Of dat terecht was, is nog iets anders, maar een gevoel is een gevoel.
Er is ook iets dat ikzelf moeilijk geplaatst krijg, maar wat een psychiater me al zei toen ik 18 was: “Kinderen die geboren worden na een kind dat gestorven is, hebben vaak psychische problemen.” Zat ik vorige week bij mijn psychologe, zei ik haar dat ik als kind een jongen wilde zijn, waarom wist ik niet, ik wilde het wel heel graag. Terwijl ik nu, als volwassene op zich best tevreden ben met het vrouw zijn op zich. Zegt mijn psychologe “uw broer was een jongen, waarschijnlijk daarom”. Nu heb ik als kind, en dat is voor alle duidelijkheid niemands fout, heel vaak het gevoel gehad dat ik er in de plaats van mijn broer gekomen en dat ik er om geen enkel andere reden was.
Die psychiater, 16 jaar geleden, zei trouwens dat ouders onbewust veel van dat eerste kind op dat tweede kind projecteren en gaan vergelijken en pas na een tijdje echt wel zoiets hebben van dat dat een ander kind is en ermee stoppen. Ik weet nog hoe mijn moeder kwaad werd toen ik haar dat toen zei, ik vond het toen al heel logisch klinken en vond het ook helemaal geen beschuldiging of zo. Dit zou trouwens een normaal psychologisch proces zijn en zo een tweede kind is om die reden eigenlijk ook heel erg welkom en gewenst, maar wel om die reden, omdat het komt na iets heel verschrikkelijk: een ander kind verliezen. Dat brengt mij dan terug naar het gevoel van “ik ben niet gewenst, dat is bij mij echt wel iets heel complex. Ergens kreeg ik al heel vroeg het idee dat ik er gewoon kwam omdat mijn broer overleden was, ik kan mij ook geen ander idee voorstellen tijdens mijn kindertijd, in mijn pubertijd had ik dat trouwens nog eens zo hard.
Het was een innerlijk gevecht dat ik tegen niemand durfde zeggen, ik vond het wel heel erg dat mijn broer overleden was. Het was pas toen die psychiater op mijn 18de zei dat kinderen als ik vaker last hadden van psychische problemen dat ik ergens opgelucht durfde ademhalen. Ik had overigens alleen verteld dat er nog een oudere broer was die ik nooit gekend had, verder niets. Nu ja, mijn moeders reactie maakte me wel heel vlug duidelijk dat zoiets er effectief niet mocht zijn en ik zweeg weer. Ik ben altijd blijven zwijgen, al bleven zijn woorden zich vaak herhalen in mijn hoofd. Nu mijn psychologe vorige week zei “je broer was wel een jongen” kwam alles terug naar boven en zit ik er echt weer aan te denken.
Hier is echter niemand “schuldig” aan, als je daarin al een schuldige wil zoeken.. het is blijkbaar iets normaal, een normaal psychologisch proces dat blijkbaar wel wat gevolgen heeft. Moest het nu alleen dat geweest zijn wat er in mijn opgroeien gespeeld heeft, zou mijn CPTSS ook minder zijn of zou het er zelfs misschien helemaal niet geweest zijn. Het ontstaan van CPTSS is een heel complex gegeven, maar misschien werd hierin de basis gelegd… Het zou zo maar even kunnen… het klinkt alleszins heel logisch.
HIPPIEMEISJE: een persoonlijke blog 
Ik heb als kind ook een periode gehad dat ik best een jongen wilde zijn. Ik zag er toen ook best jongensachtig uit.
Maar goed dat is natuurlijk wel heel ander dan jouw ervaring, met het overlijden van je broer… Heftig.
Ik denk dat heel veel kids dit meemaken. Toch ben ik zelf daar ook weer uit gegroeid
De ‘schuld” zat m er in dat het er niet mocht zijn, jouw gevoel. Daardoor ging je zelf oplossingen bedenken om dat gevoel kwijt te raken.
Wauw wat bijzonder zeg, dat heb ik eigenlijk nooit geweten dat het kind erna dan psychische problemen kan hebben en evt andere geslachtswensen heeft
Het is ook een heel trauma, zeker als kind.
Bijzonder hoe je het neerschrijft ook.
De mens en zijn gevoelens en denken zijn zo complex, dat zie je hier maar weer!
Het is inderdaad heel complex, het maakt ook wel dat ik psychologie in het algemeen een heel interessant vakgebied vind en dat staat dan verder echt wel los van eigen zaken. Ik kan het gewoon ook ronduit interessant vinden waarom sommige mensen schrik hebben van muizen terwijl daar geen rationele verklaring voor is. 😉
Els,
Psychologie is geen exacte wetenschap.
Volgens de klassieke psychoanalyse heeft de angst voor muizen direct met seksualiteit te maken. “Een muis” is een benaming voor het vrouwelijk geslachtsorgaan, ook bij ons hier in Vlaanderen. Zo is dat volgens die klassieke psychoanalyse ook met spinnen. Omdat die zo “behaard” zijn, zouden die verwijzen naar dus – euuuuhhhmm – schaamhaar.
Vrouwen die dus die angst hebben voor die muizen of die spinnen, zouden dus … (vul zelf maar in)
Maar psychologie is dus gelukkig geen exacte wetenschap
Anderen vinden deze uitleg van de klassieke psychoanalyse gewoonweg lachwekkend, en hebben een andere uitleg, als ze er al een uitleg voor hebben …. 😉
Ik vind het eigenlijk leuk dat psychologie geen exacte wetenschap is, om dezelfde reden hou ik van filosofie en ik zie raakvlakken bij beiden.
persoonlijk zou ik angst voor muizen niet meteen met seksualiteit verbinden, lol, maar goed, ik denk soms dat Freud zelf wel wat seksuele issues had of zo, dat is dan ook maar weer aan veronderstelling, het echt weten doe ik ook niet. Ik denk eerder dat mijn zus bv angst heeft voor spinnen omdat mijn moeder dat er met de paplepel ingegoten heeft. Waarom ik dan weer geen angst heb voor spinnen terwijl mijn moeder dat duidelijk wel heeft, is trouwens ook interessant, vind ik. 😉
Ik wil gewoon zeggen dat ik het uiterst interessant vind om te onderzoeken waarom mens X1 volgens manier Y1 reageert op situatie Z en een persoon X2 volgens manier Y2… Om de een of andere reden vind ik dat uiterst interessant. Eigenlijk is mijn droom nog steeds om psychologie te gaan studeren, maar dan geen klinische psychologie, de ultieme droom is eigenlijk onderzoekspsychologie… Tsja, het stomme is dat faalangst me op mijn 18de tegen gehouden heeft…
Als er geen kinderen komen en die kans is best groot, ben ik alsnog van plan dat te gaan doen.
Jeetje wat complex. Tegelijk zijn alle emoties, van beide kanten logisch en goed te begrijpen. Toch kan het heel hard overkomen wanneer je bedenkt dat je misschien niet eens geboren zou zijn wanneer je broer niet zou zijn overleden. Het stemt verdrietig als je er zo naar kijkt. Mijn lieve collega zegt mij altijd: Alles werkt mede ten goede. Alles wat gebeurd is met een reden. Ik hoop dat je er berusting in kunt vinden in hoe het gelopen is. Een gevoel is inderdaad een gevoel, maar hoe je deze plaatst is aan jou. Sterkte hiermee.
Heftig verhaal zo, ik hoop dat je het allemaal uitgezocht krijgt voor jezelf. Heel veel succes!
Heftig en knap dat je het zo durft te vertellen. Het lijkt me een moeilijk proces.
Mooi dat je zo een stuk meer inzicht in jezelf hebt gekregen he. Knap hoe jij dat zo kunt verwoorden!
Heftig, ik wist niet dat het met in elkaar in verband kan staan! Goed dat je er wel zo mee bezig bent, erover praten is altijd goed natuurlijk 🙂
Ik ken meerdere mensen die dit vroeger heel erg hadden. Zelf altijd een meisje gevoeld.
Heftig verhaal! Het lijkt mij niet zo makkelijk proces maar knap dat je met de bezoekers je verhaal te delen. Heel veel succes
https://dhini.nl
herkenbaar ik droeg de hele basisschool alleen maar sportschoenen en joggingsbroeken. En soms heel soms denk ik toch weer even why ben ik niet gewoon een dude? Ik ben super tevreden met wie ik ben als vrouw, maar soms lijkt het me zo makkelijk om even een kerel te zijn!
Wat heftig en goed dat je erover kunt vertellen! Ik weet niet of ik vroeger echt een jongen wilde zijn, maar voelde me wel altijd een halve jongen. Nog steeds wel eens eigenlijk
O wauw wat lastig lijkt me dat. Wel stoer dat je dit verhaal zo met ons wilde delen.
Knap dat je zoiets durft te delen. Ik ben erg op je verhalen gesteld. Vind het knap.
dank je
Mooi verhaal en goed dat je het voor jezelf uitschrijft en dat je het wil delen met ons!
Onbewust kunnen ouders zo veel invloed hebben op een kind zonder dat ze het door hebben. Ik moet zeggen dat ik ook een periode gehad heb dat ik me heel erg aan jongens wilde identificeren. Als meisje wel. Ik wilde dezelfde interesses hebben en dezelfde dingen kunnen en doen.