24 juni 2018: voor sommigen een zondag als een andere, voor mij een dag die een grote indruk nagelaten heeft. Niet alleen vond ik die ochtend een mail van de dokter die zich met eiceldonatie bezighoudt in mijn inbox, maar het was ook de dag van de kinderwensouders. Dit werd georganiseerd door Kinderwens vzw en vond plaats in De Melkerij te Zemst, bijna een thuismatch dus.

 

Nu ja, door mijn operatie kon ik er zelfstandig niet geraken, ik kon gelukkig rekenen op een vriendin die meeging, de vriendin die ook mijn eiceldonor wilde zijn trouwens. Door onvoorziene omstandigheden moesten we het begin missen, we waren nog wel net op tijd om de uiteenzetting over de eiceldonatie te horen. Niet dat er iets gezegd werd dat ik nog niet wist, het was ook een redelijk droge uiteenzetting: wetgeving enzo, die dingen.

 

Daarna steunpunt adoptie… misschien dan toch nog een optie als die eiceldonatie niet lukt? Ik weet het niet, momenteel gaat mijn voorkeur dan wel uit naar pleegzorg, al was het maar omdat dat traject me soms nog zwaarder lijkt dan een fertiliteitstraject.

 

En dan nog een lezing van Pascale Naessens. Nu ja, als jullie mijn blog volgen, weten jullie ook dat ik op die manier eet. Ik kan trouwens uit eigen ervaring zeggen dat ik vanaf het ogenblik dat ik op deze manier begon te eten, gestopt ben met bijkomen tijdens het fertiliteitstraject en raar maar waar: zelfs een klein beetje afviel, hetgeen door mijn arts en de diëtiste als iets heel moeilijk zo niet onmogelijk geacht werd. Bovenal begon mijn lichaam eindelijk goed te reageren op de hormonen voor het traject, dat deed het voordien niet en was eigenlijk het doel dat ik wilde bereiken met deze manier van eten. En misschien nog het belangrijkste: ik had laatst mijn eerste, echte eisprong. Nee, geen doorbraakbloeding, echt een eisprong. Ik weet nog dat ik dacht: als ik niet beter wist, zou ik nu denken dat ik een eisprong ga krijgen, ik kon het echter niet geloven. Door de fertiliteit wist ik natuurlijk wel hoe een nakende eisprong voelde maar dit was onwezelijk, twee weken later had ik toch mijn menstruaties. Bijna 34 en mijn eerste echte menstruaties en eisprong gehad. De migraine en de krampen nam ik er heel graag bij, ik was intens gelukkig: ik had een spontane eisprong gehad. Dus, heeft deze manier van eten invloed op deze zaken? Ik zeg volmondig “ja”, ook mijn fertiliteitsarts staat achter deze manier van eten in het kader van PCOS, waarbij ik wel moet opmerken dat het bij PCOS bijvoorbeeld niet aangewezen is om bijvoorbeeld elke morgen het fruitontbijt te eten.

 

Ik had haar eigenlijk nog niet bezig gehoord, maar wat een gedreven dame is me dat. Ook fijn dat ze benadrukt dat je alles mag eten, maar dat de onbewerkte keuze nu eenmaal beter is. Voor mij draait die manier van eten ook vooral rond dat puur eten en onbewerkt voedsel, wat volgens mij logischerwijs ook een betere invloed heeft op je lichaam. Zei ik trouwens al dat bij mijn laatste bloedname mijn waarden in het groen stonden?

 

Deze voormiddag werd ook afgewisseld met streepjes muziek.
Ik werd persoonlijk erg geraakt door Kim, ze had niet alleen een mooie stem, maar had ook zeer mooie liedjes, over een stil verdriet van zwangerschapsverliezen en een olifantje met een verhaal. Over dat olifantje, schreef ze ook een boek. De vriendin die bij erbij was, was ook geraakt en het boek werd gekocht. Zij wil het voorlezen aan haar vierjarig dochtertje. Het verhaal van het olifantje is rakend, ontroerend… misschien nog simpelweg gewoon mooi.

 

Dan de lunch, mijn vriendin noemde het al lachend té gezond. Ik denk vooral dat het bewijs er lag dat “té gezond” per definitie niet wil zeggen dat het niet lekker is. Zij heeft er trouwens ook van gesmuld hoor.

 

Fertiliteitsprijs dan, gemeente Zemst, eervolle vermelding in dit bericht.

Maar de namiddag betekende voor mij nog het meest: een zeer waardevol panelgesprek: de professionals kwamen amper aan het woord, het was een gesprek tussen wensouders, sommigen misschien vroeger wensouders omdat ze nu op de een of andere manier wel voor een kind of kinderen zorgen. De getuigenissen was eerlijk, puur, rauw en van een kwetsbare herkenbaarheid dat het troostend werd. Pijn, maar tegelijkertijd ook van die orde dat het deugd omdat je het gevoel lijkt te hebben hierin toch niet alleen te staan. Hoe je bijvoorbeeld aan niemand kan uitleggen dat je je grenzen steeds verlegt.Hoeveel pijn het kan doen als je zus of een goede vriendin je doodleuk vertelt dat ze zwanger is en dat dat bovenal niet wil zeggen dat dat dan niet gegund is. Hoe vele dierbaren steeds verder van je afdrijven en het waarom daarin niet altijd even duidelijk is al kan je je eigen aandeel er wel inzien. Hoe je een obsessie krijgt voor het zwanger worden, dat gek genoeg wel beseft maar geen andere optie ziet. Hoe je op de duur alles probeert en hoe kwetsend de uitspraak kan zijn van “laat het los”. Dit panelgesprek werd geleid door Jan Mertens, die dit sereen en vol respect deed. Hij stelde op een gegeven moment de vraag of men anekdotes kan vertellen van de goede bedoelde adviezen die bovendien vaak geen steek houden. Ik bedacht me toen en sprak het ook uit tegen die vriendin: “daar kan ik al een boek over schrijven, denk ik”. Persoonlijk vind ik de ergste nog steeds “wees blij dat je geen kinderen hebt” en ik zeg er dan altijd bij: ik hoop vooral dat hun kinderen dat nooit horen.

 

Goed, ik was emotioneel tijdens dit gesprek, ik voelde mijn vriendin haar hand op mijn arm leggen en tranen prikten regelmatig achter mijn ogen. Wist je trouwens dat ik me soms afvraag wat ik zou gaan doen als ik nu plots zwanger blijk? Ik ben zo bezig met dat zwanger worden dat ik ergens een angst lijk te ontwikkelen die ergens zegt “en wat als ik nu plots zwanger blijk en blijf? Wat dan? Ga ik dan moeder worden? Kan ik dat eigenlijk wel?” Dat is een gedachte die de laatste tijd regelmatig in mijn hoofd schiet en de eerlijkheid gebiedt me om dan ook toe te geven dat ik ze even snel als ze kwam weer wegduw. Het doel heiligt de middelen, ik wil zwanger raken, maar wat als het uiteindelijk lukt? Dan was daar ook die ene getuigenis in dit gesprek van die ene moeder die zich dit tijdens haar zwangerschap blijkbaar ook afvroeg. Ik vond het moedig dat ze daar zat en dit vertelde, net zoals de andere drie. De moeder die nu adoptiekindjes had maar eerlijk kon zeggen dat ze nog steeds verdriet had omdat ze nooit een kindje had kunnen dragen, maar ook de moeder die uiteindelijk koos voor pleegouderschap en de vader die met zijn vriendin nog volop in het traject zit. Knap wat jullie deden. Jullie hebben me alle vier een voor een geraakt, ik wil jullie veel warmte wensen op welke manier dan ook.

 

Daarna: theatermonoloog, tranen met tuiten huilde ik. Zwanger worden en het weer verliezen, het vol vreugde uitkijken naar de eerste echo en dan zien dat er iets niet klopt… dat was zo herkenbaar en met het hier op te schrijven stromen de tranen alweer. Dat gebeurde mij en mijn ex ondertussen meer dan 8 jaar geleden… stil verdriet noemen ze zoiets, een verdriet dat amper mag uitgesproken worden maar dat er gewoon is. Het onder druk zetten van de partner omdat je verder wil, ook dat was herkenbaar, het verdriet, de pijn en de pijnlijke steken als je zus zwanger wordt en jij niet… en als dat kindje dan geboren is, je zo blij bent, je op kraambezoek gaat en oprecht blij bent dat je nichtje geboren is, maar daarna thuis in elkaar zakt en je dat vooral niet durft te zeggen omdat men dan denkt dat je anderen geen kinderen gunt en dat helemaal niet waar is. Ook dat anderen je willen “sparen”… Dorothy Wuyts bracht dit vol gevoel en heel intens naar voren, het was van een pure, rauwe schoonheid dat het pijn deed. Ze raakte mij, maar ook mijn vriendin die op zich niets van dit alles ooit meegemaakt heeft. Zwangerschapsverlies, kinderwens en het gevoel van falen: mijn lichaam kan dit niet, mijn lichaam kan dit niet, mijn lichaam kan dit niet… Ik sprak overigens laatst uit dat voor mij dat gevoel en idee van dat laatste overigens het zwaarste is: ik ben mislukt en ik werk daar nu heel hard aan bij mijn psychologe. Ik hoop echt dat deze theatermonoloog veel opgevoerd mag worden en bij deze een oproep: wil je dit stuk in je CC of je school of wat dan ook ten tonele brengen, doe het alsjeblieft…

De dag werd afgesloten, we kregen een roos en ik kreeg nog een kus van Shanti. Straffe madam, die Shanti, mij persoonlijk heeft ze al heel vaak geholpen in dit hele gedoe… Ik draag Kinderwens een warm hart toe, wil mij er nog steeds voor inzetten… ooit komt dat er wel van, denk ik. 😉 Het ultieme van deze dag tenslotte was pas na afloop, die ene vriendin die erbij was, zei plots: als ik voor u geen eiceldonor mag zijn, denk ik wel dat ik anoniem ga doneren, dit heeft me allemaal zo geraakt.

 

Na afloop gingen we nog naar het Otertrotter-festival, ons onderdompelen in zomerse klanken, drankjes en hapjes, kwestie van nog iets ontspannend te hebben na deze emotioneel bewogen dag. Ik ben blij en dankbaar dat ik achteraf niet alleen thuis zat. Goede vrienden zijn goud waard. Ik ben ook dankbaar dat ik er kon raken nu ik geopereerd ben door deze vriendin en haar aanwezigheid die ook troostend was. Eigenlijk ben ik gewoon dankbaar voor de hele dag die begon met een mail van de arts overging in deze dag van de wensouders en eindigde in het Tivolipark.

Enkele links: 
Kinderwens vzw: http://www.kinderwens.org/
Pascale Naessens: https://www.purepascale.com/nl
Shanti, het weesolifantje http://renuka.be/shanti/

PS: Dit is in geen enkel opzicht een gesponsord bericht en is geheel op eigen initiatief geschreven