Geen inspiratie om iets te schrijven en toch willen schrijven, doet me beginnen en ik zal wel zien waar ik uit kom. Feit is dat ik niets beleef en het hoogtepunt van de dag lijkt wel als de thuisverpleegkundige komt. Dat deed ik dan eerst nog zelf, maar dat bleek niet zo handig.

Thuisverpleging dus. Ja, hoor ik ben nog eens geopereerd aan mijn voet. Ik lig weer in een ziekenhuisbed, totaal steunverbod linkervoet die bovendien in hoogstand moet liggen en ik verveel mij te pletter. Tijd genoeg om te schrijven, te tekenen en te schilderen, zou je denken. Dat zou zo zijn als ik inspiratie had… Het grote probleem is dat ik het nu niet heb. Dat is vrij logisch, ik beleef ook werkelijk niets. Mijn ideeënschriftje vind ik momenteel ook niet. Een ideeënschriftje? Ja hoor, er staat zelfs vooraan op “mijn briljante ideeën”, kwestie van wat zelfvertrouwen te creëren of mezelf toch eerder te relativeren met een knipoog. Kies jouw interpretatie zelf maar uit! 😉 Ik vond het vooral hilarisch toen ik het zag liggen in de winkel (Standaard boekhandel, voor de geïnteresseerden, uitgegeven door Deltas)

Ik maak ook niet veel mee natuurlijk, de grootste uitdaging die ik deze dagen heb, is zonder vallen naar de wc geraken. Boeiend… ja, in zekere zin wel als je weet dat mijn wc eerst niet vast op de vloer stond. Die staat ondertussen wel vast dankzij een behulpzame man, gelukkig.

Verder zit ik veel op facebook. Heel veel, nu heb ik echt niet anders te doen. Anders ga ik tussendoor wel regelmatig zien of iets posten: in de wachtzaal van de dokter waar ik jammer genoeg meer dan genoeg zit en de boekjes daar soms ook al vanbuiten ken, op de bus of de trein, als ik eenzame eter ben ik een eetgelegenheid tussen twee dingen door of gewoon als mijn voet te veel pijn deed om veel andere nuttige en minder nuttige dingen te doen. Nu ja, ik doe ook verschillende social media voor verschillende mensen en organisaties, dus dan moet ik er sowieso vaak opzitten en bij de pinken zijn. Gelukkig dat ik zoiets wel kan blijven doen, voel ik me toch ergens nog nuttig…

Maar goed, nu heb ik wel heel veel tijd: voor mijn persoonlijk profiel deed ik ook wat. Ik hield “grote kuis”, lol. Wat houdt dat in? Wel ja, ik heb niet veel “vrienden” op facebook, normaal laat ik ook niemand toe die ik in het echte leven niet ken. Heel af en toe wel als ik denk dat die persoon iets toe te voegen heeft in mijn bestaan of ik in dat van de andere, een belangrijke connectie kan zijn in wat ik verder doe of we in een of andere fb-groep echt een goed contact hebben. Blijkt dat allemaal toch niet het geval en ik ken u niet in het echte leven, dan vlieg je. Sorry, maar ik denk dan niet dat dat voor mij een groot verlies is en voor de andere ook niet. Iemand moet die stap zetten, denk ik dan! 😉

Maar goed, dat is redelijk snel gedaan natuurlijk. Verder is ook alles ingehaald op fb. Ik gebruik nu die term omdat ik het een van mijn buren hoorde zeggen die maanden geen fb gebruikt had en nu naar eigen zeggen veel in te halen had. Laat uw voet in het gips leggen, zei ik haar, werkt gegarandeerd bevorderend… Ze zei nog iets van “ja, dat kan ik eigenlijk wel geloven.”

Dus ja, facebookgewijs ben ik weer mee. Ik ben nog enigszins op zoek hoe ik een professionele Instagram maak voor mijn blog, blijkt tegenwoordig ook een belangrijk medium te zijn in de blogwereld, maar ik vind niet hoe ik die maak naast mijn persoonlijke. Die persoonlijke vind je hier wel gelinkt en echt persoonlijk is die ook niet. Ik hou van fotografie en die dient vooral voor die hobby. Het fijne is dat er al een foto in een tentoonstelling kwam en er zo ook verschenen in een tijdschrift. Nu doe ik mee aan een fotowedstrijd.

Ik ben op zoek naar creatieve ideeën die je ook kan doen zonder al te veel inspiratie, zo zat ik wat mandala’s in te kleuren. Ik noem het echt bezigheidstherapie, buiten wat kleurtjes uit te zoeken vind ik het weinig uitdaging. Ik hou wel van uitdaging. Die mandala’s inkleuren doet mijn piekermolen wel wat minder draaien, merk ik. Dat is ook gewonnen.

Lezen zou je zeggen: als je dus weinig te doen hebt, heb je daar ook geen concentratie voor, zeker niet als je ook tramadol neemt. Oké, Netflix dan. Tsja, dat verveelt me nu ook precies. Moeilijke klant ben ik, op de duur verveelt gewoon alles en ik ben nog maar een week ver, dat belooft…

Ik ben heel dankbaar voor het bezoek van mijn nicht en mijn buurvrouw die eens komt piepen, kortom voor enige prikkeling terwijl ik verder normaal van stilte houd maar meer dan genoeg prikkeling heb in de buitenwereld. Het raam in mijn voordeur staat ook open voor enig contact met de buitenwereld.

Vandaag staat mijn muziek ook al de hele dag op.

En verder is het hier…, tsja, ik ben niet gemaakt om stil te zitten, dat weet iedereen die me goed kent. Ik word er horendol van. Het is verder bovendien enorm frustrerend om dan plots alles in huis te zien wat vuil is en een stofdraad te zien waar je bv niet aankunt. Dit klinkt misschien echt raar, maar toen ik het gisteren iemand zei, begreep die perfect wat ik bedoelde, ze had ook zo eens thuis gezeten met een steunverbod. Als ik dag in, dag uit weg ben, zie ik dat niet, hè! Als ik dan bovendien zie dat er zich een aan het ontwikkelen is, kan ik die wel weg doen.  Nu kan ik mijn hele huis van plafond tot vloer bewonderen en ik kan niet veel veranderen als iets me niet aanstaat.

Die raadde me ook een stressbal aan trouwens. Nu ja, die ligt nu dus onder tafel, tegen de muur en ik kan er niet aan. Het geeft wel bezigheid hoor: vanuit de rolstoel met de kruk er tegenaan titsen om die toch te pakken te krijgen…

Gisteren heb ik zelfs op een voet een zetel neergepoot, plastiek eraf en op de grond laten vallen, dan wat duwen enzo en het stond. De gezinshulp zag het niet zitten, ik heb dat hier op mezelf redelijk snel gedaan. Nu ja, kwestie van eerst wat denken: hoe ga ik dat hier fiksen op een voet en vanuit een rolstoel. Maar er gaat veel hoor als je wat probeert. Anderen bekijken me maar rara en roepen van: dat doe je toch niet? Tsja, anders zat ik nu nog op die ingepakte zetel te zien terwijl die me zou ergeren.

Mezelf wassen ging op zich ook zelf, maar met de thuisverpleging toch net iets gemakkelijker. Daarstraks vertrok de thuisverpleegkundige en zei dat het morgen verpleegkundige X was “jullie komen toch overeen?” zei ze. Ik dacht “yes, morgen komt x”, maar zei gedisciplineerd “ja, we hebben een goede klik.”  Tsja, dat is dus mijn hoogtepunt van het komende weekend, een aangename verpleegkundige die hier zaterdag en zondag 2 keer binnenkomt. Boeiend, het klinkt bovendien behoorlijk zielig, vind ik.
Zelf heb ik ook als thuisverpleegkundige gewerkt. Ja, je bent dan vaak de enige die zo een patiënt op een dag ziet. Toen wist ik dat en vond ik dat erg voor hen, nu weet ik hoe het voelt. Leuk is het niet, maar goed, dit is weer maar tijdelijk en we komen het wel door. Het is wel behoorlijk frustrerend. Laat je creativiteit de vrije loop opgaan, zei mijn psychologe. Ja, die creativiteit blijft blijkbaar ook ter plekke trappelen. Jammer, maar helaas…

En dat nog tot 23 juli dus, verdikke…