Beste Klaas,
Ik ken jou niet en jij mij niet. Het is te zeggen, ik weet dat je de zanger bent van Yevgueni. Nee, ik ben niet echt een fan, ik ben eerlijk, al lijk ik dat wel te worden. Tot nu toe had ik jullie al wel eens bezig gezien op festivalletjes en aangezien ik hier in Mechelen aan een goedkoper tarief naar voorstellingen in het cc mag, heb ik jullie daar ook al zien optreden. Het is dus zeker niet dat jullie slecht vond, dat dan ook weer niet. Maar buiten “als ze lacht”, “aan de arbeid” en “pannenkoeken” was mijn liedjeskennis van jullie wel zeer beperkt. Ik geef dat toe.

Tot einde vorig jaar en ik “adem” hoorde. Ik wist op voorhand niet waarover dit ging, maar het greep meteen mijn aandacht… Ik luisterde aandachtig, ik ging kijken op internet, zocht op, zag het clipje op YouTube en vond het beeld sprekend, ik huilde tranen met tuiten. Ik was aan mijn laatste stimulatie voor een PU bezig, dat had ik me voorgenomen, maar ik geloofde niet dat het nog iets zou uithalen. Je moet weten dat ik kwaad werd van het liedje, weer een succesverhaal, waar blijven die mensen toch waarbij het echt niet lukt… die kans werd bij mij immers groter en groter.

Die laatste PU kwam en ik zie de fertiliteitsarts nog steeds binnenkomen. Ik had een bloeding en hij zei “ik heb slecht nieuws voor u”, ik dacht dat hij in eerste instantie zou zeggen: “je moet geopereerd worden”, maar dat zei hij niet, hij zei “Het waren lege follikels, er zaten geen eicellen in, enkel fibrinedraden.” Ik had veel liever gehad dat hij zei dat ik een spoedoperatie moest ondergaan. Risico op eigen leven met kans op zwangerschap was veel minder erg dan wat hij kwam zeggen. Mijn vrienden zeggen nu “dat wil al wat zeggen als je dat zegt” Ik meen het ook, ik meen het nog steeds…

Nu ja, geen terugplaatsing, ik had me voorgenomen dat het mijn laatste PU zou zijn. Ik had veel verdriet, ik moest bij de fertiliteitsarts komen daarna. Enkel donatie zou me nog kunnen helpen, ik zat te huilen, dat mag je weten, maar daar wil ik het nu niet over hebben, want wat ik je eigenlijk wilde laten weten, is het volgende: Ik was op dat ogenblik plots niet meer zeker of ik wel zou gaan voor eiceldonatie. Ik was het beu, jaren fertiliteit, het had enkel dingen kapot gemaakt en nog niets opgeleverd buiten een gevoel van onmacht, verdriet, falen en pure mislukking.  Mijn lichaam was lichamelijk ook velledig uitgeput en helemaal veranderd van die complete aanslagen op mijn lichaam.

Ik was kwaad, verdrietig, voelde me in de rook zitten van een bos dat in brand stond en ik leek mijn weg niet uit dat bos te vinden. Bovendien vertelde mijn (jongere) zus net die periode dat ze voor de tweede keer zwanger was. Mijn grootmoeder zei heel vrolijk “dan word je weer tante Els”. Dat wel ja, dat wel… ik wilde huilen toen ze dat zei, maar dat zou niet gepast zijn in een gezelschap waarin iedereen proficiat zegt. Ik zweeg en ging kapot van verdriet die avond, het was kerstavond… Ik had nochtans voor de eerste keer in mijn leven echt uitgekeken naar kerstavond.

Toen ik thuiskwam, kwam het er allemaal uit. Ik zette muziek op, “I would die fort that” van Kellie Goffey en “misschien moet ik je vergeten”, een liedje dat hoort bij Kinderwens Vlaanderen (tegenwoordig heten ze kinderwens vzw) en ik kwam weer bij “Adem” uit. De autoplay van youtube kan die wendingen wel nemen… Ik was weer kwaad, heel kwaad…

Op kerstdag was ik alleen, daar was ik dankbaar voor. Ik typte op google “Adem Yevgueni” in en kwam bij een interview met jou uit… Zovele pogingen, jij die niet meer wilde stond erin, maar je vrouw nog wel. Nog een keer dan maar en dan: een dochter… Ik vond het mooi, heel mooi… Ik huilde weer, niet uit kwaadheid, maar van ontroering en puur geluk voor jullie. Hoeveel verhalen van “lotgenoten” die ik ook al ken en gehoord heb, het blijft me raken als het na jaren miserie mag lukken. Ook al geef ik eerlijk toe dat het bij mij nu soms ook enorm pijn begint te doen.

2009, dat is het jaar dat ik voor de eerste keer bij een fertiliteitsarts zat. 2001, dat was het jaar dat ik te horen kreeg dat ik geen of toch heel moeilijk kinderen zou kunnen krijgen…

In ieder geval, ik ging terug naar YouTube: Adem….
repaet, repeat, repeat, …

De twijfel sloeg om, ik had me ooit voorgenomen dat ik me later niet wilde verwijten dat ik niet alles had geprobeerd en door Adem telkens opnieuw op te zetten, maakte ik voor mezelf de beslissing dat niet voor eiceldonatie gaan nog niet alles geprobeerd was…

Ik wilde nog wat verwerken, nam afscheid van mijn biologische kindje dat er nooit zou komen, dat klinkt misschien gek en maakte tegelijkertijd een verwelkoming voor het kindje dat biologisch niet van mij zou zijn, maar wel 100% mijn kind… Toen we dat deden, lieten we Adem horen, ja, het was een soort ritueel en jullie lied hoorde er perfect bij… Het heeft me echt geholpen die stap te zetten en zo een drie maanden lang, speelde ik het enorm vaak af. Nu nog eigenlijk, het clipje vind ik overigens ook sprekend, heel sprekend…

Ooit wil ik de tekst op een geboortekaartje kunnen zetten, mag ik dat dan? (Tuurlijk zal er dan bijzetten vanwaar het komt, dat vind ik dan niet meer dan eerlijk)

Je moet op deze brief helemaal niet antwoorden, voor mijn part smijt je deze brief bij het oude papier zonder te lezen, maar ik weet wel waarom ik je deze wilde schrijven en bij je in de brievenbus wilde steken. Ik zal je zeker verder niet “lastig” vallen of zo… Ik weet dat ik je vooral gewoon heel hard bedankt wilde zeggen, bedankt voor dat liedje, het heeft veel met gedaan, het doet nog steeds zo veel met en ik meen het dat ik de tekst ooit hoop op een geboortekaartje te mogen zetten. Ik vind het ergens maar zo correct om je het te vragen… en om je hiervoor te bedanken…

Oh ja, en verder heb ik ondertussen elk album van Yevgueni in huis, ik kom nu bewust kijken of beter gezegd luisteren en niet enkel omdat jullie toevallig op de affiche staan of toevallig in het boekje van het cc van Mechelen op het programma staan. Ik denk dat ik nog fan word ook, al heb ik zelf een hekel aan dat woord. Ik moet dan steeds ergens denken aan iemand die op een voetstuk wordt geplaatst en dat doe ik niet graag, ik heb wel graag bewondering, respect en dankbaarheid voor iemand, zeker als ze liedjes maken die me zo hard raken.

Veel liefs,

Els x