Nick Cave: distant sky… bedankt man!

In oktober ging ik naar het concert van Nick Cave in navolging van zijn laatste album “Skeleton Tree”, ik zou oorspronkelijk zowel naar Amsterdam als naar Antwerpen gaan. Amsterdam heb ik nog kunnen verkopen, want dat kon dan om de een of andere reden niet meer doorgaan. Antwerpen gelukkig wel. Ik denk dat ik gerust meerdere keren per jaar naar Nick Cave zou kunnen gaan. Dit jaar komt hij hier ook op Rock Werchter. Ikzelf heb Nick Cave nog nooit op een festival gezien, al wel in verschillende zalen, maar ik denk dat de magie dan een beetje weg is. Magie? Ja hoor, ik vind een concert van Nick Cave pure magie. Die man kan van een concert met vele mensen in de zaal een heel intiem concert maken en net dat zou weleens verloren kunnen gaan op een festival, denk ik. Ik ken geen enkele artiest die daar zo goed in slaagt als hem trouwens en ik heb best al veel concerten van verschillende artiesten gezien. The bad seeds zelfs zijn ook heel goede muzikanten, de man die vooraan staat is immers niets zonder goede muzikanten. Dat leerde ik in 1990 al toen Samson en Gert zongen: “er zit meer in een liedje dan je denkt”.

Dat concert dus, van die tournee, daar is een opname van gemaakt in Kopenhagen en gisteren werd die uitgezonden. Hier in België was dat in de Kinepolis. Ik ging naar die van Antwerpen, die vind ik het fijnst, gewoon nog maar omdat daar een uitgebreide parking aan is. Als je niet goed te been bent, is die wel niet zo vriendelijk met al die trappen. Zeker als ze u dan nog eens terug uit de zaal halen. Dit bleek nodig omdat er nog een ticket voor Werchter onder een stoel moest gestoken worden. Ik had die jammer genoeg niet, tsja, dan zou mijn twijfel wel over zijn. Als Nick Cave dan tegen valt op een festival was het al niet nodeloos betaald. Werchter is trouwens 20 minuten rijden vanuit Mechelen waar ik woon, daar moet ik het ook al niet voor laten. Maar Werchter is ook enorm groot en ik hou meer van kleinere festivals. En toch denk ik nog steeds die dag wel te gaan….

 

Ik was er dus gisteren en in het begin was het een beetje… toch anders dan een echt concert, he. De grootse magie van een echt concert was minder aanwezig, maar na enige tijd werd ik toch meegezogen in dat grote scherm en de muziek van Nick Cave. Nadat Nick Cave hier in het sportpaleis had opgetreden, stond er de krant De Morgen: zo mooi dat het pijn deed. Ik zou dat concert niet beter kunnen omschrijven hebben. Twee weken later zat ik nog steeds in die roes van de pijnlijke schoonheid. Je moet weten dat het eigenlijk de tour was na zijn laatste album Skeleton Tree, die is gemaakt nadat zijn zoon, Arthur Cave, van een rots viel en stierf. Het hele album is een rouwalbum… Het kwam uit toen een goede vriendin van mij, Amber (waar ik al eerder over schreef) snel zou gaan sterven, alsook mijn grootvader en mijn vriend was twee jaar voordien overleden… Dat rouwen de insteek is van dit album was me van in het begin duidelijk en is daardoor voor mij ook een helend album geweest. Nick Cave fan was ik al een hele tijd, ik kende al wel het een en ander van hem, maar leerde zijn muziek pas echt kennen door mijn partner die dus overleden is. Het lijkt mij nu soms dat het zo moest zijn dat mijn partner kwam te overlijden en dat Nick Cave daarna zulk een album ging maken, al wens ik natuurlijk niemand de dood van zijn kind toe. Ik verwachtte dus ook veel van dat concert in oktober. Misschien té veel dacht ik op voorhand, niet alleen doordat ik wist dat het vooral nummers van dat laatste album zou bevatten, maar om omdat ik bij eerdere concerten van hem steeds opnieuw in een soort vervoering raakte, een soort trance bijna… Een soort trance waarbij ik elke keer opnieuw iedereen in de zaal vergat en ik er alleen was met de muziek en Nick Cave himself… zulke intimiteit kan die man dus verkrijgen. Ik meen het als ik zeg dat ik dat bij nog geen enkele andere artiest ooit ervaren heb en Nick Cave doet het keer op keer… Voor alle duidelijkheid: het loste meer dan de verwachtingen in! 😉

En gisteren in de cinema was de magie natuurlijk minder dan een live concert, maar op een gegeven moment raakte ik wel weer in vervoering, hetzij in mindere mate dan op een echt concert. De zaal zat vol met echte fans en niemand zei iets, iedereen luisterde aandachtig naar het concert en velen beleefden deels die ene avond terug, denk ik. Zelfs in de cinema heb ik even gehuild, op het concert heb ik echt liedjes na elkaar zitten huilen met tegelijkertijd een grote glimlach op mijn gezicht. Ik was ergens blij dat ik er alleen naaartoe was gegaan, niemand die me stoorde in mijn vervoering of me vroeg wat er was omdat ik huilde.  Laat die gevoelens van verdriet, troost en pure ontroering in zo een geval maar komen, denk ik dan. Ikzelf heb er geen problemen mee, anderen vaak wel.

De periode van het concert waar ik nu over spreek is wanneer het begint met The Ship Song…

Come sail your ships around me

And burn your bridges down

We make a little history, baby

Every time you come around

Dat heeft ooit Guido, mijn overleden partner dus, voor mij gezongen aan zijn piano. Hij was een muzikant. Guido was een enorme fan van Nick Cave, echt wel. Ooit las ik dat Nick Cave muziek is voor muzieksnobs. Tsja, laat ons dan maar snobs zijn, ik trek het me niet aan.

Het volgende liedje is dan “Into my arms”

I don’t believe in an interventionist God

But I know, darling, that you do

But if I did I would kneel down and ask Him

Not to intervene when it came to you

Not to touch a hair on your head

To leave you as you are

And if He felt He had to direct you

Then direct you into my arms

… (dit is de eerste strofe)

Dit was ons liedje, vooral voor de “leave you as you are” en op het einde komt er ook het volgende in:

But I believe in love

And I know that you do too

And I believe in some kind of path

That we can walk down, me and you

So keep your candles burning

And make her journey bright and pure

That she will keep returning

Always and evermore

Dat is echt een liefdesliedje, ik zie ons nog dansen op dat liedje in zijn woonkamer. Juist wij twee en Nick Cave die dit voor ons zong. Op zijn begrafenis heb ik het ook laten spelen. In het sportpaleis zette hij dit liedje trouwens verkeerd in. En ik dacht toen: dat zijn Amber en Guido. Ik geloof het althans graag. Je moet weten dat Amber met mij naar Nick Cave geweest is toen Guido gestorven was en zij mij heel hard vastnam tijdens dat liedje omdat ik toen echt tranen met tuiten huilde, meer ook niet: ze nam me vast en we stonden in elkaars armen, ik huilde en zij nam mij stevig vast omdat ze wist waarom ik huilde en waarom dat liedje zoveel met me deed. Van haar mocht dat er zijn, ze liet het er zijn en ik zei haar daarna dat ik Guido sinds zijn dood toen nooit zo dichtbij had gevoeld als toen. Toen gaf ze me een kus, recht op mijn voorhoofd.
Dat was een zeer intens moment, dus “Into my arms” is niet meer zuiver het liedje van mij een Guido, maar nu ook ergens van mij en Amber. Dat ik de tekst in een kader op mijn vensterbank heb staan, is met reden…

Net na dat liedje zong hij “Girl in Amber”

Some go and some stay behind

Some never move at all

Girl in amber trapped forever, spinning down the hall

Let no part of her go unremembered, clothes across the floor

Girl in amber slumber shuts the bathroom door

The phone, the phone, the phone it rings, it rings, it rings no more

The song, the song, the song it spins since nineteen eighty-four

The phone, the phone, the phone, it rings, the phone, it rings no more

The song, the song it’s been spinning now since nineteen

Tsja, dat de titel me sowieso al aan Amber doet denken,  klinkt logisch, maar het werd na haar dood vooral een liedje voor haar door de The phone, the phone, the phone, it rings, the phone, it rings no more… Dat was vooral het algemene gevoel dat ik na haar dood had, Amber woonde 150 km bij mij vandaan, maar we hadden elke dag contact, via de telefoon uiteraard… en die telefoon ging niet meer elke dag… Gewoon dat zinnetje heb ik dag in, dag uit altijd opgezet na haar dood…. Let no part of her go unrememberd…en de rest van het lied…  dat drong pas later door…

En als laatste van die vier van mijn emotionele periode op het concert is “I need you”… de tekst is duidelijk en sluit aan bij het verlies van beiden….

Nothing really matters, nothing really matters when the one you love is gone

You’re still in me, baby

I need you

In my heart, I need you

 

Gisteren dus, op een gegeven moment werd ik helemaal teruggezogen naar de die avond in oktober in het sportpaleis: van een pure schoonheid dat het pijn doet dus…

Ik merkte dat ik helemaal in het scherm zat of beter gezegd: terug op het concert

Nick, I love you en bedankt man. Je kent me niet en af en toe zou ik u gewoon willen zeggen hoe jij mij heelt, hoe je me gewoon ontroert en hoe jouw liedjes me dag in dag uit steun geven in het leven…  Het hele concert was van die pure schoonheid dat het pijn deed trouwens, maar die vier sprongen er voor mij uit. Toen in het sportpaleis en gisteren in de cinema… keep on pushing…

*
*
*

The Ship Song, sporpaleis Antwerpen, 13/10/2017

*
*

Into my arms, Sportpaleis Antwerpen, 13/10/2017 (met verkeerde inzet dus! 😉 )

*
*

Girl in Amber, Live in Melbourne

*
*

I need you, Sportpaleis Antwerpen, 13/10/2017