In oktober ging ik naar het concert van Nick Cave in navolging van zijn laatste album “Skeleton Tree”, ik zou oorspronkelijk zowel naar Amsterdam als naar Antwerpen gaan. Amsterdam heb ik nog kunnen verkopen, want dat kon dan om de een of andere reden niet meer doorgaan. Antwerpen gelukkig wel. Ik denk dat ik gerust meerdere keren per jaar naar Nick Cave zou kunnen gaan. Dit jaar komt hij hier ook op Rock Werchter. Ikzelf heb Nick Cave nog nooit op een festival gezien, al wel in verschillende zalen, maar ik denk dat de magie dan een beetje weg is. Magie? Ja hoor, ik vind een concert van Nick Cave pure magie. Die man kan van een concert met vele mensen in de zaal een heel intiem concert maken en net dat zou weleens verloren kunnen gaan op een festival, denk ik. Ik ken geen enkele artiest die daar zo goed in slaagt als hem trouwens en ik heb best al veel concerten van verschillende artiesten gezien. The bad seeds zelfs zijn ook heel goede muzikanten, de man die vooraan staat is immers niets zonder goede muzikanten. Dat leerde ik in 1990 al toen Samson en Gert zongen: “er zit meer in een liedje dan je denkt”.
Dat concert dus, van die tournee, daar is een opname van gemaakt in Kopenhagen en gisteren werd die uitgezonden. Hier in België was dat in de Kinepolis. Ik ging naar die van Antwerpen, die vind ik het fijnst, gewoon nog maar omdat daar een uitgebreide parking aan is. Als je niet goed te been bent, is die wel niet zo vriendelijk met al die trappen. Zeker als ze u dan nog eens terug uit de zaal halen. Dit bleek nodig omdat er nog een ticket voor Werchter onder een stoel moest gestoken worden. Ik had die jammer genoeg niet, tsja, dan zou mijn twijfel wel over zijn. Als Nick Cave dan tegen valt op een festival was het al niet nodeloos betaald. Werchter is trouwens 20 minuten rijden vanuit Mechelen waar ik woon, daar moet ik het ook al niet voor laten. Maar Werchter is ook enorm groot en ik hou meer van kleinere festivals. En toch denk ik nog steeds die dag wel te gaan….
Ik was er dus gisteren en in het begin was het een beetje… toch anders dan een echt concert, he. De grootse magie van een echt concert was minder aanwezig, maar na enige tijd werd ik toch meegezogen in dat grote scherm en de muziek van Nick Cave. Nadat Nick Cave hier in het sportpaleis had opgetreden, stond er de krant De Morgen: zo mooi dat het pijn deed. Ik zou dat concert niet beter kunnen omschrijven hebben. Twee weken later zat ik nog steeds in die roes van de pijnlijke schoonheid. Je moet weten dat het eigenlijk de tour was na zijn laatste album Skeleton Tree, die is gemaakt nadat zijn zoon, Arthur Cave, van een rots viel en stierf. Het hele album is een rouwalbum… Het kwam uit toen een goede vriendin van mij, Amber (waar ik al eerder over schreef) snel zou gaan sterven, alsook mijn grootvader en mijn vriend was twee jaar voordien overleden… Dat rouwen de insteek is van dit album was me van in het begin duidelijk en is daardoor voor mij ook een helend album geweest. Nick Cave fan was ik al een hele tijd, ik kende al wel het een en ander van hem, maar leerde zijn muziek pas echt kennen door mijn partner die dus overleden is. Het lijkt mij nu soms dat het zo moest zijn dat mijn partner kwam te overlijden en dat Nick Cave daarna zulk een album ging maken, al wens ik natuurlijk niemand de dood van zijn kind toe. Ik verwachtte dus ook veel van dat concert in oktober. Misschien té veel dacht ik op voorhand, niet alleen doordat ik wist dat het vooral nummers van dat laatste album zou bevatten, maar om omdat ik bij eerdere concerten van hem steeds opnieuw in een soort vervoering raakte, een soort trance bijna… Een soort trance waarbij ik elke keer opnieuw iedereen in de zaal vergat en ik er alleen was met de muziek en Nick Cave himself… zulke intimiteit kan die man dus verkrijgen. Ik meen het als ik zeg dat ik dat bij nog geen enkele andere artiest ooit ervaren heb en Nick Cave doet het keer op keer… Voor alle duidelijkheid: het loste meer dan de verwachtingen in! 😉
En gisteren in de cinema was de magie natuurlijk minder dan een live concert, maar op een gegeven moment raakte ik wel weer in vervoering, hetzij in mindere mate dan op een echt concert. De zaal zat vol met echte fans en niemand zei iets, iedereen luisterde aandachtig naar het concert en velen beleefden deels die ene avond terug, denk ik. Zelfs in de cinema heb ik even gehuild, op het concert heb ik echt liedjes na elkaar zitten huilen met tegelijkertijd een grote glimlach op mijn gezicht. Ik was ergens blij dat ik er alleen naaartoe was gegaan, niemand die me stoorde in mijn vervoering of me vroeg wat er was omdat ik huilde. Laat die gevoelens van verdriet, troost en pure ontroering in zo een geval maar komen, denk ik dan. Ikzelf heb er geen problemen mee, anderen vaak wel.
De periode van het concert waar ik nu over spreek is wanneer het begint met The Ship Song…
Come sail your ships around me
And burn your bridges down
We make a little history, baby
Every time you come around
Dat heeft ooit Guido, mijn overleden partner dus, voor mij gezongen aan zijn piano. Hij was een muzikant. Guido was een enorme fan van Nick Cave, echt wel. Ooit las ik dat Nick Cave muziek is voor muzieksnobs. Tsja, laat ons dan maar snobs zijn, ik trek het me niet aan.
Het volgende liedje is dan “Into my arms”
I don’t believe in an interventionist God
But I know, darling, that you do
But if I did I would kneel down and ask Him
Not to intervene when it came to you
Not to touch a hair on your head
To leave you as you are
And if He felt He had to direct you
Then direct you into my arms
… (dit is de eerste strofe)
Dit was ons liedje, vooral voor de “leave you as you are” en op het einde komt er ook het volgende in:
But I believe in love
And I know that you do too
And I believe in some kind of path
That we can walk down, me and you
So keep your candles burning
And make her journey bright and pure
That she will keep returning
Always and evermore
Dat is echt een liefdesliedje, ik zie ons nog dansen op dat liedje in zijn woonkamer. Juist wij twee en Nick Cave die dit voor ons zong. Op zijn begrafenis heb ik het ook laten spelen. In het sportpaleis zette hij dit liedje trouwens verkeerd in. En ik dacht toen: dat zijn Amber en Guido. Ik geloof het althans graag. Je moet weten dat Amber met mij naar Nick Cave geweest is toen Guido gestorven was en zij mij heel hard vastnam tijdens dat liedje omdat ik toen echt tranen met tuiten huilde, meer ook niet: ze nam me vast en we stonden in elkaars armen, ik huilde en zij nam mij stevig vast omdat ze wist waarom ik huilde en waarom dat liedje zoveel met me deed. Van haar mocht dat er zijn, ze liet het er zijn en ik zei haar daarna dat ik Guido sinds zijn dood toen nooit zo dichtbij had gevoeld als toen. Toen gaf ze me een kus, recht op mijn voorhoofd.
Dat was een zeer intens moment, dus “Into my arms” is niet meer zuiver het liedje van mij een Guido, maar nu ook ergens van mij en Amber. Dat ik de tekst in een kader op mijn vensterbank heb staan, is met reden…
Net na dat liedje zong hij “Girl in Amber”
Some go and some stay behind
Some never move at all
Girl in amber trapped forever, spinning down the hall
Let no part of her go unremembered, clothes across the floor
Girl in amber slumber shuts the bathroom door
The phone, the phone, the phone it rings, it rings, it rings no more
The song, the song, the song it spins since nineteen eighty-four
The phone, the phone, the phone, it rings, the phone, it rings no more
The song, the song it’s been spinning now since nineteen
Tsja, dat de titel me sowieso al aan Amber doet denken, klinkt logisch, maar het werd na haar dood vooral een liedje voor haar door de The phone, the phone, the phone, it rings, the phone, it rings no more… Dat was vooral het algemene gevoel dat ik na haar dood had, Amber woonde 150 km bij mij vandaan, maar we hadden elke dag contact, via de telefoon uiteraard… en die telefoon ging niet meer elke dag… Gewoon dat zinnetje heb ik dag in, dag uit altijd opgezet na haar dood…. Let no part of her go unrememberd…en de rest van het lied… dat drong pas later door…
En als laatste van die vier van mijn emotionele periode op het concert is “I need you”… de tekst is duidelijk en sluit aan bij het verlies van beiden….
Nothing really matters, nothing really matters when the one you love is gone
You’re still in me, baby
I need you
In my heart, I need you
Gisteren dus, op een gegeven moment werd ik helemaal teruggezogen naar de die avond in oktober in het sportpaleis: van een pure schoonheid dat het pijn doet dus…
Ik merkte dat ik helemaal in het scherm zat of beter gezegd: terug op het concert
Nick, I love you en bedankt man. Je kent me niet en af en toe zou ik u gewoon willen zeggen hoe jij mij heelt, hoe je me gewoon ontroert en hoe jouw liedjes me dag in dag uit steun geven in het leven… Het hele concert was van die pure schoonheid dat het pijn deed trouwens, maar die vier sprongen er voor mij uit. Toen in het sportpaleis en gisteren in de cinema… keep on pushing…
*
*
*
The Ship Song, sporpaleis Antwerpen, 13/10/2017
*
*
Into my arms, Sportpaleis Antwerpen, 13/10/2017 (met verkeerde inzet dus! 😉 )
*
*
Girl in Amber, Live in Melbourne
*
*
I need you, Sportpaleis Antwerpen, 13/10/2017
Klinkt als een prachtig concert! Ik ken Nick Cave alleen maar van Wild Rose eigenlijk, wat ik trouwens echt een heel mooi nummer vind.
Wauw, prachtig. Ik kan me voortellen dat het anders voelde in de bioscoop, maar wat gaaf dat je op deze manier toch het concert kon zien. En wat een betekenis heeft Nick Cave voor jou, ik kan me voorstellen dat zijn muziek je heel erg raakt. Toen ik in 1998 een jaar in Australië was ( samen met mijn zus) hoorde wel heel vaak Into My arms. Mijn zus was helemaal gek van dit lied. En door haar leerde ik zijn muziek ook kennen. Ik vind het prachtig al moet ik zeggen dat ik zijn laatste werk niet ken, Maar als ik zo luister hier bij jou, denk ik, prachtig weer.
Ik heb eigenlijk geen idee wie Nick Cave is haha misschien moet ik straks maar eens op youtube kijken, maar ik ben ook niet zo oud misschien dat het daaraan ligt.
Wat leuk om zo een concert bij te wonen!
Wat heb je dit prachtig en ontroerend geschreven zeg, ongelofelijk. Ik ken Nick Cave niet, maar je spreekt er met zoveel passie over dat ik het nu wel echt wil luisteren. Ik kan me voorstellen dat het in een bioscoop anders is dan ‘in het echt’, je mist toch de interactie…
Ik ken niet zo erg veel van Nick Cave, maar “Into my arms” is erg mooi. Ik vind ook zijn liedje voor “Le Peuple Migrateur” erg mooi: https://www.youtube.com/watch?v=P0v9vd4JEeo
Mooi hoe muziek mensen kan samenbrengen en hoe veel het kan betekenen
Ik ken Nick Cave niet, maar het klinkt heel aansprekend! Fijn dat je er op deze manier bij kon zijn!
Mooi geschreven dit en wat fijn dat zijn muziek je zoveel steun en mooie herinneringen geeft.
Ik ken hem eigenlijk helemaal niet, maar door de manier waarop je het vertelt krijg ik spontaan een brok in mijn keel. Hoe mooi is het dat muziek deze betekenis voor je kan hebben en dit allemaal in je oproept. Terugbrengt. Heel mooi. Verdrietig, dat begrijp ik ook. Maar gek genoeg tegelijkertijd ook heel mooi. ❤
Had nog niet van de naam Nick Cave gehoord, maar je maakt me wel heel nieuwschierig naar zijn muziek. Straks toch maar even gaan luisteren
Eigenlijk nog niet van hem gehoord, maar de teksten klinken erg mooi