Ik had gisteren een vrij zware dag…
Eigenlijk begon het maandag al…

Ik hing mijn bos omhoog in de keuken. Bij de oefening van het imaginaire kind in 2015 bij Shanti van toen nog kinderwens Vlaanderen, nu gewoon “kinderwens vzw” zat ik op een steen op een plaats in het bos waar de zon door de bomen kwam priemen en kwam mijn imaginaire kind in witte kledij en een enorme krullenbol met een rode roos in de hand op me afgestapt en stak hij die zonder een woord te zeggen in mijn hand.  Als een soort van engeltje die in het zonlicht dat door de bomen kwam piepen door een hogere macht gezonden leek.

Later bleek dat bomen en bos nog meer voor me gingen beteken, ook deels dankzij Shanti, stressreductie: een paar dagen in het chalet in het bos gaan zitten of op een namiddag er gewoon in rondlopen, zitten, liggen, … doet ook al veel….

Terwijl ik dit deed, waren op YouTube filmpjes aan het afspelen. Liedjes, ik gebruik YouTube nog steeds vooral voor muziek, autoplay stond op en plots was daar een liedje. Ik hoorde “ik zal je liefhebben” en “ik zou toch een goede moeder zijn”, ik was bezig met mijn bos en ging even kijken, zette het opnieuw op en luisterde nu echt. Ik kende het immers niet. Een liedje voor moeders die al zo lang wachten op hun kind, stond erbij… Dat jij me wordt gegeven, heet het. De muziek is niet meteen mijn stijl, maar de tekst zei alles wat ik voelde. Ik was ontroerd, begon te huilen… Oh, wat wil ik zo graag een kindje.

De volgende dag plaatste Shanti zelf (ja hoor, die van Kinderwens) een link online: drie jaar geleden al. Het was een stukje uit het journaal. Drie jaar geleden zag ook ik dit in het journaal, diezelfde avond stuurde ik nog een mail naar “Kinderwens Vlaanderen”, om 11u ’s avonds, al huilend schreef ik een mail die vooral heel hard help riep…. Hierbij de link naar het stukje uit het journaal.

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/journaal/2.37864?video=1.2260116

met aansluitend het liedje van Katlheen Snoeckx:

Ik kwam bij Shanti terecht, kon EINDELIJK mijn hele verhaal eens doen, de week erna al…. gewoon dat al deed deugd, gewoon dat al…. Ik wist immers al heel jong dat ik moeilijk kinderen zou kunnen krijgen, ik was zelfs nog heel jong toen de dokter zei “ik heb heel slecht nieuws voor jou”…  en in 2009 zat ik voor de eerste keer bij een fertiliteitsarts, ik was toen 25

 

Daarna volgde rouw en verliesverwerking

Alleenstaand ouderschap of niet?

Gezond zwanger worden….

 

Ondertussen nog steeds geen kind in mijn armen, in de kamer die hiervoor was voorzien in dit huis, in de auto die plaats genoeg moest hebben voor een wandelwagen en deuren die achteraan open konden zodat ik mijn kind gemakkelijk in en uit de autostoel zou kunnen halen, geen kind in de wandelwagen waar ik als baby zelf nog inlag maar die hier gewoon op de zolder blijft staan, geen kind in het babybed dat ik kreeg van een vriendin of in de kinderstoel die ze me gaf, geen kind dat speelt, geen kind die me uit mijn slaap haalt, geen kind die de kledij van het kind van mijn overleden partner kan aandoen, die in bakken boven staat… Mijn zolder is ondertussen een hele babyuitzet, mijn vrienden hun kinderwens is doorgaans vervuld en dan geven ze het maar aan mij. Ik had op een gegeven moment drie maxi-cosi’s.

Ik huilde gisteren in de voormiddag, ik nam mijn reborn Sterre vast, ik had ze nodig,

kleedde ze aan, nam ze vast. Ik moest naar mijn psychologe, ik wilde ze meenemen…  Ik zei niets toen ik bij haar binnenkwam, ik voelde me kwaad, onrustig en verdrietig. Dat is allemaal oké, zegt ze dan altijd. Ik zweeg, stilte is oké, vind ik. Ik hou eigenlijk van stilte, maar er zijn maar weinig situaties waarbij ik me goed genoeg op mijn gemak voel en waarbij ik mijn ware zelf durf laten zien: de stille Els, die houdt van rust, die tot zichzelf kan komen en dat dan ook echt durft te laten zien. De Els die niet door te blijven babbelen en drukdoenerij wil maskeren dat ze zich niet op haar gemak voelt. Wil je de echte Els treffen, ontmoet me dan in een 1-op-1-contact en in een contact waar ik me aanvaard voel om wie ik ben. Het is natuurlijk een pluspunt dat ik dat bij een psychologe gelukkig wel lijk te hebben.

Ik zag ze iets opschrijven, ik was ook heel onrustig, zat heel zenuwachtig te doen. Dat is niet erg, dat is zo. Heb je ze mee om ze te laten zien, vroeg ze? Ik haalde mijn schouders op, zweeg, begon te huilen, en dan begon ik: als uit een adem kwam het er uit: dat ik ook schrik had, dat ik nu weer moest goedgekeurd worden door die psycholoog voor eiceldonatie, dat me dat bang maakt, maar dat ik langs de andere kant ook al wel goed gekeurd ben voor alleenstaande met bijkomend natuurlijk wel zaadceldonatie. Terug een sollicitatiegesprek in het kwadraat. Ondertussen had ik Sterre vast… Dat was oké, ze zei dat het wel iets had van een soort veiligheid precies, die pop… Ze weet dat ik ze soms niet kan zien omdat ze te confronterend is en op andere momenten echt troost geeft…

Ik huilde, de tranen stroomde over mijn wangen en ik snikte en riep dat ik kwaad was, ook op haar, maar eigenlijk gewoon op iedereen, want waarom mag ik geen kind krijgen, waarom is die persoon daar zwanger en waarom wil die dan abortus doen, geef het dan aan mij, natuurlijk is dat niet zo eenvoudig, dat weet ik ook wel. Waarom is iemand nu  al voor de tweede keer zwanger in die periode dat ik bij Shanti in begeleiding ging, drie jaar geleden, waarom? Voor de tweede keer al, he. Waarom krijg ik zo veel reclame voor babyspullen in de brievenbus? Ik steek ze binnen bij de buren, zij hebben een baby, ik niet… Ik zat in 2009 voor de eerste keer bij een fertiliteitsarts omdat ik toen al kinderen wilde…. 2009, dat is al 9 jaar geleden, hè! Ik was kwaad en zij mocht het allemaal aanhoren, ondertussen zat ik te huilen van verdriet en van de pijn… Ik raasde als een bezetene, denk ik, alles moest eruit. Eindelijk misschien… eindelijk.

Ik raakte uitgeraasd… het werd terug stil… hoe voel je je nu? Vroeg ze dan. Ik bleef even stil… mijn hart doet pijn, zei ik zacht. Dat is een duidelijk antwoord, zei ze. Het was goed dat ik het er allemaal uitgegooid had, denk ik en ik zei nog “dat doet echt pijn, hè” Alsof ik zeker wilde zijn dat ze begreep dat ik geen beeldspraak gebruikte en ik daar echt pijn voelde.”

 

Toen ze op het einde zei dat de tijd om was, zei ik dat ik nog steeds kwaad en verdrietig was. Ze zei dat het dan waarschijnlijk niet hielp dat ze zei dat het tijd was. Nee, zei ik kortaf… weer was het oké. Ik was ook kwaad dat de tijd om was, echt wel.

Daarna reed ik naar Vilvoorde, ik zat in het publiek van De Ideale Wereld, dat doe ik wel meer tegenwoordig, het is fijn, het was welkom, ergens anders mijn gedachten op kunnen richten, maar ik kon maar amper volgen… mijn gedachten werden steeds afgevoerd naar dat waarom, naar die kinderwens, naar een kindje dat ik zo graag wil en waar ik nog slechts één kans voor heb: die eiceldonatie. Laat me die kans nu grijpen beste psycholoog. Please?

Gelukkig mag ik maandag weer naar Shanti, het is even moeilijk nu… gelukkig blijft ze ergens wel altijd paraat, gelukkig… en gelukkig heb ik ook een goede psychologe waar ik mag huilen, uitrazen, kwaad zijn en daar gewoon mag zijn wie ik ben, met al mijn gevoelens en zelfs met mijn pop… een pop waar een diep verdriet en een groot verlangen in schuil gaat…  Laat anderen het maar gek, raar of compleet egstoord vinden. Hier schreef ik ook al eerder over:  Reborn-mama van een dochter.
Die psychologe en kinderwens: ze vullen elkaar mooi aan, heel mooi zelfs.

Op 23 maart start officieel mijn procedure, het is ook de verjaardag van mijn overleden grootvader, dan begint bij mij officieel de procedure voor eiceldonatie. Ik wilde beginnen in de lente, begin van de lente en dus van nieuw leven…. De verjaardag van mijn grootvader is een dag die geluk gaat brengen, denk ik, hoop ik… Och ja, laten we realistisch zijn, het is gewoon een dag als een andere…

Nota, een link vanuit grote dankbaarheid:  Kinderwens vzw