Nu was ik wel heel lang weg. Het grote probleem was vooral dat ik mijn office niet terug geïnstalleerd kon krijgen en ja, nu ben ik dit via de mail aan het intypen, kan ik tussendoor regelmatig opslaan als concept vandaar. De oplossing zoek ik nog steeds… We zien wel, komt ook ooit goed. Ondertussen trekken we zo onze plan, hè! 😉

Hoe gaat het met je?
Een vraag die ik geregeld krijg tegenwoordig.

Awel, ik voel me terug oké, ik voel me terug goed…. Alle hormonen zijn uitgewerkt en ik ben niet meer oververmoeid en niet meer ziek. Ik lach terug, ik geniet van het leven…. En bovenal: ik voel me klaar om aan de eiceldonatie te beginnen. De procedure mocht gestart worden in maart van mij, dat schreef ik op het papier van het fertiliteitscentrum, heb ik wel goed ingeschat, vind ik zo van mezelf.

Dus ja, eerst gesprek bij de psycholoog, maar ik wil eerst eens deftig praten over dat donorschap met mijn (gekende) donor en haar partner. Op zich moeten er wel wat dingen afgesproken worden. De medische kosten zelf van haar gaan allemaal via mijn ziekenfonds, maar ja, onkosten dat is ook parking en weet ik veel wat. Al zal ik wel mijn best doen om haar overal naartoe te rijden, naar de dokter, t ziekenhuis, weet ik veel…. Maar dat is ook het blikje Fanta in de cafetaria, ik zeg maar iets. Onkosten gaat wel wat verder dan enkel die puur medische kosten…. En een cadeau krijgt ze sowieso, geen geld, wel een cadeau, maar daar kan ik moeilijk iets van zeggen, ze leest mijn blog ook! 😉  Ik ben haar nu eenmaal heel dankbaar, maar dan ook heel dankbaar. Iemand die gewoon zegt van “ik wil wel eiceldonor zijn” omdat ze beseft hoe graag ik het wil en dat dan echt wil doen voor mij, verdient in mijn ogen wel wat meer dan enkel de onkosten. Heel simpel gezegd.

Nu ja, er moeten ook andere dingen besproken worden. Goede afspraken maakt goede vrienden, denk ik dan. Zoals: wanneer wordt het dat kind verteld. Toch een zeer belangrijke en we moeten ons daar met drie (ook haar partner) goed bij voelen. Ik heb wel zoiets van “ik wil eerlijk zijn, mijn kind mag ooit te horen krijgen dat ik niet de biologische moeder ben en mag van mij ook weten wie het is”. Maar ja, die dingen moeten wel overeenkomen met de donor. Logisch ook, denk ik. Ik krijg verder voor mezelf geen antwoord op de vraag: “wanneer vertel ik het?” Ik vind het moeilijk, de vraag naar de papa/zaadcel gaat sneller komen. Daar was ik al heel snel uit. Als kleuter vertel ik gewoon dat een papa normaal een zaadje in de buik van de mama legt en zo zorgt dat er een kindje kan komen, maar ik wilde hem of haar zo graag en had geen papa, dus ben ik maar een zaadje in het ziekenhuis gaan halen.  Maar dan egwoon wanneer de vraag komt, ik denk dat dei vraag best snel komt namelijk. Heel simpel, de psycholoog van het fertiliteitscentrum vond dat eerlijk en op niveau van zo een kind. Ik verwacht pas een paar jaar later de vraag wie dat zaadje dan wel gegeven heeft of zo…. Maar bij een eiceldonor is dat al wat anders, want ik ben er wel, er is wel een moeder, een kind gaat niet spontaan aan mij vragen: waar is mijn mama? Nu ja, t schijnt dat de psycholoog daarin ook goede tips heeft, maar ik wil het daarover toch eens op voorhand met mijn donor gehad hebben.

Ze is er zelf ook mee bezig hoor, lid van een eiceldonorgroep op fb enzo…. Ik vind dat goed, heel goed…. Ik moedig het ook aan… Het is niet zomaar even van: ik geef je wat bloed omdat je wat bloed tekort komt of zo….

En natuurlijk is de vraag ook: wat gaat dat geven op termijn? Ik krijg een kind van haar eicellen. Zij bekijkt dat heel nuchter, dat is geen kind dat ik geef, hè, dat is gewoon een eicel zodat gij een kind krijgt. Maar ik denk soms weleens: en als dat kind nu heel hard op haar lijkt? Dat kan toch best confronterend zijn, voor haar dan? Of ja, als gewoon onze kinderen nog maar op elkaar lijken… dat zou nog niet zo gek zijn, hè.

Enfin, die dingen wil ik dus eerst wat besproken hebben…

Om een idee te hebben van hoe zij daar tegenover staat en haar partner ook natuurlijk en zodat wij al een zekere consensus hebben en dan wil ik die afspraak maken met de psycholoog. Dan moeten zij beiden ook nog naar de psycholoog gaan en als dat oké is, moeten we nog eens met zijn drieën gaan ook. Haar partner heeft vooral iets van: ik heb toch niks met die eicellen te maken. Tsja, ik denk dat ook en zij ook, maar de fertiliteitsarts zei dat dat moest omdat zij samen wel kinderen hebben.

Verder sta ik sowieso ook al op de wachtlijst voor ongekende donatie, al geniet dat echt niet mijn voorkeur.

Ik heb toch een periode in de knoop gelegen, ik besef nu dat dat eigenlijk niet zo heel hard was omdat die eiceldonatie moest gebeuren. Niet om de eiceldonatie op zich, maar wel omdat ik heel hard besef dat dit de laatste kans is dat ik heb om moeder te worden, die eiceldonatie. Wankel tussen hoop en wanhoop, zo noem ik het. Maar nu dat allemaal duidelijk is, voel ik me wel klaar, psychisch en fysisch. Ooit heb ik me voorgenomen dat ik mezelf niet wilde verwijten dat ik niet alles gedaan had. Als ik dit op zijn minst niet probeer, ga ik mezelf dat wel verwijten.

Nu ja, ik voel me er klaar voor deze, met de wankele onzekerheid en nog grote vraagtekens, maar wel zeker en klaar dat dit de juiste manier is om verder te gaan.

Door die hernieuwde energie, schreef ik ook op mijn facebookpagina van mijn blog een treffend verhaaltje, het is niet mijn verhaal, het zou wel mijn verhaal kunnen worden. Het is al zoveel gedeeld dat het mijn hart warm maakt, hier een daar komen vreemde reacties…. Maar goed, zoals mijn psychologe zegt: “iemand die zegt dat je doodgewoon een hond moet nemen als kind, beseft niet wat hij of zij zegt en begrijpt er niets van, denk ik” Punt gedaan, andere lijn, dat gaat wel op voor meer reacties… De meesten zijn trouwens van een heel begrijpende orde of vanuit herkenning, door mensen van alle leeftijden.  Mag dus zeker gedeeld worden. Bewustmaking heet dat!
https://www.facebook.com/Hippiemeisjeblog/posts/188644955060535

Daarom maakte ik ook mijn eerste vlog voor meer duiding, die kan je hier zien (die mag zeker ook een vind ik leuk of deling hebben):