Hoe zelfinvestering mij weer op mijn plooi laat komen

Goh, ik schrik eigenlijk van wat ik allemaal onderneem de laatste weken, ondernemen voor persoonlijk welbevinden dan. Ik schreef trouwens voor mamaplaneet nog eens mijn volledige fertiliteitsverhaal, van het prille begin tot nu toe op. Dat kan je hier lezen. Dat ik, de dag dat het gepubliceerd werd, zelf nogal schrok van wat erin stond, verbaasde me wel en in de namiddag zat ik bij mijn psychologe “hoe hou ik dat vol?”, dat waren exact de woorden die ik haar vroeg. Ik leek zelf vol ongeloof. Nu ja, de reden is waarschijnlijk heel eenvoudig: een fertiliteitstraject zal naar mijn gevoel nog steeds minder zwaar zijn dan geen kindje in mijn armen. Ik las er ook net een artikel over: je verlegt steeds opnieuw je grenzen, dat is ook zo, bij mij is dat alvast zo en bij de meeste lotgenoten rond mij zie ik dat ook.  Nu goed, ik wacht nu op eiceldonatie dus. De procedure start in maart. Ik moet zeker zien dat ik een afspraak maar bij de psycholoog van het centrum en mijn donor moet dat met haar partner ook doen. Niet vergeten, maar over dat investeren dus…

Even een opsomming.

1/ Ik had al gezinshulp van OTV sinds mijn auto-ongeluk, die heb ik nog steeds. Nog steeds in hoofdzaak omdat ik heel veel pijn heb, maar toch ook wel omdat fertiliteit wel wat van je vraagt en als je hier weer met pure migraine een paar dagen in bed ligt, er toch iemand is die je wat helpt al was het maar door naar de winkel te gaan. Over mijn buren kan ik daarover ook niet klagen hoor, die doen dat ook wel als ze kunnen. Nu ja, de gezinshulp doet dan wel wat meer, het is handig als je alleen bent: ze kookt dan ook. Soms ben ik zo uitgeteld of ziek van die hormoonbehandelingen dat ik niet veel meer kan. Als mijn stiefdochter hier dan ook nog eens is, wil ik dat mijn aandacht vooral naar haar gaat en ik niet moet gaan bedenken hoe ik de volgende maaltijd moet gaan klaarmaken en dat ik nog naar de winkel moet of zo. Ik ben en blijf verder maar alleen natuurlijk. Maar goed, dit zou wel moeten beteren aangezien ik vanaf nu eiceldonatie heb, dan zijn de hormoonkuren het schijnt peanuts, voor mij dan toch, voor de donor daarom niet. Ik moet immers enkel mijn baarmoederslijmvlies opbouwen tegen het moment zij een pick up krijgt. Nu ja, aan mijn gezinshulp heb ik veel, niet alleen voor de praktische dingen, maar ook voor het spreekwoordelijke luisterende oor en ontspannende dingen tussendoor. Misschien hou ik ze wel tot de kraamzorg voorbij is! 😉

 

 

2/ Tsja, mijn psychologe, ze kan niet ontbreken natuurlijk. Ik heb er een goede. Mensen die mij kennen, weten dat ook, want ik zeg dat ook vaak. Sofie, dat is een goede. Ik heb laatst nog een hele epistel geschreven waarom ik haar zo goed vind, maar dat staat nog niet op mijn blog, dat ga ik later eens doen. Ja, ik was eigenlijk in pure rouw, bezig met fertiliteit en had een psychologe nodig, zo klaar als een klontje. Dat er ondertussen nog veel meer naar boven kwam, staat buiten kijf. Het is een heel goede, dat mag gezegd worden.

3/ Ik heb sinds kort ook huishoudhulp van otv. Ik was dus in diepe rouw toen ik hier kwam wonen. Poetsen doe je dan niet, ik had ook zo een erge psoriasis dat ik niet eens kon poetsen, ik had de pustulaire variant op mijn handen en die waren bovendien nog vol kloven ook. Ik kocht wel een afwasmachine over, maar ja: kuisen: ik mocht geen handschoenen aandoen wegens het zweten en ik mocht niet in poetsmiddelen zitten. Tsja. Dan begon ik met fertiliteit, mijn energie had ik dan echt voor andere dingen nodig en dan een auto-ongeluk waardoor ik echt niets meer kon en sinds de revalidatie nog steeds niet veel kan. Enfin, sinds ik hier woon, is het moeilijk om te poetsen, door een opeenvolging van feiten eigenlijk. Ik vond het verschrikkelijk… de zin verdwijnt dan ook. Het overzicht raakt zoek. Ik heb nu, sinds kort poetshulp en dat doet mij ook terug meer proper houden. Zij poetst, maar ik wil de vuiligheid niet meer, dus poets ik tussendoor ook. De poetsvrouw vindt het hier zelfs belachelijk proper. Ze komt om de twee weken: 4 uurtjes. Dienstencheques via OTV. Ongelooflijk wat een hulp dat is, ik ben die vrouw echt dankbaar. Dat is waarschijnlijk dus wel maar heel tijdelijk, denk ik.

4/ we zitten nu aan de professional organiser. Silke. Je moet weten, ik ben naar hier gekomen met veel te veel rommel, ik woonde veel groter had meer bergruimte (ik had al een berging om te beginnen en nu niet, dat doet heel veel!) en ik kwam hier met te veel spullen en bovendien: te grote spullen. Eveneens door grote rouw wanneer ik hier kwam wonen en dan weer al de rest, waren sommige dozen zelfs nog niet uitgepakt. De tafel was al wel vervangen door een kleiner model, de schoenkast ook, een ladenkast buiten, een tv-kast en een ander kastje was al buiten, de salontafel en zo een stoel van de Ikea die iedereen kent maar waarvan ik de naam niet weet. Dus, ik had al veel ruimte zitten scheppen.  Het was wel grappig dat, toen ik zelf nog niet boven raakte, iedereen alles maar boven ergens wegduwde als het beneden niet nodig was. De ravage die daardoor boven ontstond was eigenlijk niet te overzien. Ondertussen stond daar nog gerief dat van de zolder van moeder kwam en een beetje dat uit het appartement kwam van mijn grootouders nadat mijn grootvader was gestorven en mijn grootmoeder in het rusthuis kwam, dat vanop moeders zolder waren babyspullen en daar kwamen babyspullen van Elke en van vrienden bij. Tsja, ik was met fertiliteit bezig, ik kon dat allemaal wel gebruiken dachten ze. Dat dus, dat kwam erbij. Maar allemaal in die periode dat ik beneden te bed lag. Overzicht was echt compleet zoek: boven helemaal, maar beneden eigenlijk ook. Beneden was ik al begonnen met opruimen, al hele veel weggedaan eigenlijk, heel veel, maar ik merkte dat ik geen richting had, ik bleek chaotisch bezig, vond ik van mezelf toch.  Mijn psychologe vond dat dan weer heel normaal. Ik maakte me lid van een groep op facebook: “vraag het een professioneel organiser” en ik kwam bij Silke uit. Zij helpt me nu wel en ongelooflijk wat hier allemaal al buitengevlogen is. De babyspullen waar ik niet naar kon kijken, vlogen naar de zolder en ik verkocht al mijn te kleine Indische en andere Bohemian-kledij aan een zeer klein prijsje en twee kansarmenverenigingen werden gesponsord, zowel Sint-Vincentius als de Witte Muizen. Kwestie van wat te verdelen

5/ Nu ja, met al dat opruimen, je zou het hier moeten zien. De vorige eigenaars hadden de slaapkamer niet afgemaakt. Een vriendin kwam tot het idee, en als je nu eens een ingemaakte kast laat plaatsen in die nis die ze niet afgemaakt hebben. Oh ja, een vriendin noemt dat hier een huis in elkaar geflanst door iemand dat er niets van kent, maar wel alles zelf heeft willen doen. Schrijnwerker Herman is ingeschakeld en daar komt een mooie ingebouwde kast. Ik vond het wel zalig, ik zei hem “ik wil dit zo en dan dat zo en dat dan nog zo.” Hij stelde 1 of 2 vragen, schreef als in zijn kleine boekje en nam de afmetingen en zei simpelweg: daar kan ik allemaal voor zorgen. Welke vrouw hoort nu niet graag van een man dat hij voor alles kan zorgen wat je vraagt, geeft toe…. Nu goed, die kast gaat hier snel staan. Mijn Leen bakker-kleerkast is ondertussen in elkaar gezakt en dankzij mijn buren afgevoerd naar het containerpark! Maar ik kijk uit naar die kast: die gaat groot zijn en alles gaat erin kunnen, van mijn ondergoed tot mijn jassen en zelfs mijn lakens. Komt er ooit een man bij, gaan zijn kleren er ook nog gemakkelijk bijkunnen, als ik die grote kast daartegen natuurlijk niet té gewoon ben, ik ben en blijf een vrouw…

6/ Woensdag komt de elektricien, dat heeft al wat voeten inde aarde gehad. Heel eenvoudig gezegd: de meesten wilden er niet aan beginnen wegens “te weinig werk”. Deze zei: “t is inderdaad niet veel werk, dus gemakkelijk ergens tussen te plannen, het is maar hoe je het bekijkt. Zijn offerte lag ook 300 euro lager dan de vorige die het zogezegd al meer dan een jaar geleden ging doen. Die was dan ook enkel ondertekend omdat hij het wel wilde doen, maar als puntje bij paaltje komt, wilde hij dat dus helemaal niet. Bovendien zorgt hij ook voor de keuring, dus dan ben ik eindelijk in orde, hij gaat wat stopcontacten bijsteken, de hallogeenlampen in de kelder en op de zolder vervangen, op de zolder ook veiligere elektriciteit leggen en de al die kabels in mijn slaapkamer t plafond in duwen. Ik heb aan één luster genoeg daar. Ik zei zo al tegen anderen: die vorige eigenaars hadden nogal veel lichten in hun kamer hangen, ik vraag mij af waarom. Kreeg ik een droog antwoord van iemand: “tsja, wie weet wat deden die daar allemaal”. Tsja, wie weet…

7/ Kinderwens VZW

Eerder was ik er al bij in begeleiding, nu kortdurend traject, in februari ga ik nog iets symbolisch doen om mijn biologische kinderwens vaarwel te zeggen. Meer wens ik daar verder nog niets over te zeggen, maar ook zij horen in het lijstje natuurlijk, aan dat afscheidsritueel wil ik immers ooit een aparte blog weiden.

8/ Bianca, massages, heerlijke ontspannende massages, in het kader van mijn kinderwens of niet, ze zijn heel deugdzaam. Drie dagen later zit in ik nog in volledige zenmodus. Ik heb er zelfs een gratis gekregen, nog eens zien wanneer ik die juist ga inplannen! 😉 In het kader van fertiliteit mag je jezelf nu trouwens opgeven voor een massage, kan je daarna een vragenlijst invullen en krijg je korting bij de volgende beurt Ik kan het maar meegeven!  😉

9/ Kunstencentrum De Loods
Ja hoor, ik maak weer tijd voor mijn grootste hobby na schrijven: tekenen en schilderen. Pure investering in mezelf. Hier ga ik naar ginder en maak ik er ginder tijd voor. Thuis wordt er tijd voor maken namelijk behoorlijk moeilijk merkte ik al.

10/ Trajectbegeleiding GTB
Tsja, dat is van de VDAB uit, omdat ik met mijn voet en al de rest niet echt meer als verpleegkundige kan werken. Jobheroriëntering, er wordt gedacht aan research, redactiewerk, journalistiek en media en sociocultureel werk. Dat zijn zij mij wel doen en ik eigenlijk ook

 

11/vrijwilligerswerk bij Uilenspiegel
Redactiewerk, tsja, aangezien ik zoiets wil doen, ik doe het nu al een poosje en het ligt me echt wel, ik doe het graag, dus hiervan mijn werk maken, zie ik zeker zitten. De einderedactrice zei bovendien ook al dat ik een goede aanwinst ben Verder ben ik dus wat verminderd met vrijwilligerswerk. Ik heb er echt veel laten vallen, het moet nog leefbaar zijn. Deel van het probleem was volgens mijn psychologe ten slotte dat ik met te veel projecten tegelijk bezig was, waardoor het gevoel an veel werl eens zo groot wordt, dan wanneer je een (betalende) job hebt.

12/ Die heerlijke lange douches die ik zo graag neem. Deugddoend. Van mijn vader mocht ik nooit lang onder de douche staan, ik heb hier pas leren genieten van een douche, hoe erg is dat niet? Ook wel omdat ik een zalige heb laten plaatsen vorig jaar.

14/ Terug contact gezocht met vrienden. Als je met fertiliteit bezig bent, wordt je wereld heel eng. Daar had ik het nog met mijn psychologe over. Ze zeggen ook wel eens dat fertiliteit je heel eenzaam maakt, dat is omdat, zoals ik het zelf zeg, een obsessie wordt: alles draait rond dat kind krijgen. Dat is natuurlijk ook doodnormaal, om dat uur een spray in de neus, om dat uur een spuit in de buik, ’s avonds nog wat foliumzuur, tussendoor supplementen (die ik mijn geval al een maaltijd op zich noemde, bijna allemaal voor betere eicelkwaliteit en ook wel voor betere innesteling: moest van de dokter, hè) en daarnaast nog een PCOS-dieet volgen, wat metformax slikken waarvan ik doodziek werd, zeker nu ook al geen preparé eten en uw groenten al 20 keer wassen, je bent iet immuun tegen toxoplasmose (ben ik dan daarvoor op de boerenbuiten opgegroeid en heeft mijn moeder daarom dan katten in huis gehaald, hm!)…. Om de twee dagen op echo, pick up, telefoon afwachten: bevrucht ja of nee en als je het geluk hebt om een tp te krijgen: de ellendige wachtweken… Dat was mijn leven. Ik zag niet veel anders meer rond mij…. Nu ja, ik begon in oktober-november met terug contact te zoeken met vrienden, vertelde ze ook eerlijk hoe moeilijk ik het had met fertiliteit en waarom ze me zo weinig hoorden enzo. Ze ontvingen me allemaal terug met open armen, behalve eentje. Ze weet niet wat ze mist, zei een andere vriendin daarop. Ik kreeg niet eens de kans haar het een en ander uit te leggen, met een simpele mail liet ze me weten dat ze geen vriendinnen meer wilde zijn na nog eerst een tirade per sms van haar vriend te krijgen. Ik vond het een uiterst vreemde manier. Gedumpt per mail. Niets gesprek daarvoor of zo, waaruit nog steeds dat besluit kan ontstaan, nee, gewoon per mail. Ik was niet de enige die dat vreemd vond, mijn vrienden vonden het allemaal nogal raar. Met hen had ik wel afgesproken of op zijn minst gebeld, meestal ook wel na een mail van mij om het eerste ijs te breken. Nu ja, echte vrienden blijven, zeggen ze wel eens en de anderen zijn wel allemaal gebleven, sommigen zelfs omdat zij mij iets stuurde of zo van “ik mis u”. Nu ja, ik nam van iedereen afstand, maar nu heb ik hier zelfs een kaartje voor mijn zus klaarliggen om op te post te doen. Dat kaartje is voor haar en ergens ook wel voor haar man en voor niemand anders.  Ik voel mij nog steeds die ene van de familie die wel deel van de familie is, maar er niet bijhoort, maar hé: zwarte schapen zijn ook nodig in een familie, anders is het geen familie. Ik wil hier trouwens niets slechts mee zeggen over mijn familie, ik word daar gerust wel aanvaard enzo, min of meer toch, feit is gewoon dat ik “anders” ben. Tegenwoordig koester ik het, vroeger vervloekte ik het.

15/ en ik heb nu bovendien al heel veel rust genomen. Ik was van begin december tot echt eind januari constant ziek. Daartussen ging ik dan nog eens op citytrip naar Rome, slechte beslissing geweest, ik was daarna nog eens zo ziek. Pure vermoeidheid noemde de huisarts het, van jaren hormonen spuiten, daardoor weerstand te laag en hup: constant ziek. Elk virus en elke bacterie die ik tegen kwam, vond het blijkbaar aangenaam vertoeven bij mij. Ik ben wel een bezig blijver, kan niet stil zitten, maar in januari heb ik toch echt vooral veel foert gezegd, behalve bij die citytrip dan. We zijn nu februari, ik ben nog steeds ziek geschreven voor die oververmoeidheid… Ik ben ook nog steeds moe, maar ik begin er bovenop te komen, ook omdat ik nu die vorderingen in huis zie, denk ik en daarvan opfleur. Het gaat hier eindelijk wat worden zoals ik het wil: de kasten in de living gaan ook buiten en ik heb ook iemand om mijn schouw uit te breken.

16/ een heel deel administratie waartoe ik, volgens de psychologe eveneens van pure vermoeidheid en van op het topje van de berg nog te leven, gewoon niet meer toekwam. Nu ja, de dringende zaken werden altijd gedaan, maar de dingen van: “moet ik eens in orde brengen”, bleven liggen, die zijn nu zo goed als gedaan. Uren werk was dat, zonder overdrijven, maar he, mijn tv is terug opgezegd, mijn cambio ook, ik heb een andere energieleverancier. Ik moet nu alleen weer nog drie hospitalisaties in orde brengen voor de hospitalisatieverzekering.

And last but not least: mijn schrijven natuurlijk, voor hier, voor elders, mijn grootste hobby, schrijven, daar waar ik nog steeds mijn beroep op de een of andere manier van wil maken: schrijven dus! 

 

Voilà, ik neem rust, maar blijf tegelijk ook bezig…. Een rustige bezigheid
Daarvoor was ik echt een van hiernaar ginder loper tot mijn lichaam met constant ziek te worden in december al echt “stop” riep en ik nog niet luisterde, maar in januari echt doodziek in bed lag en echt niet verder kon. Er werd, door de huisarts, gesproken van een opname in het algemene ziekenhuis zelfs. Dat zag ik niet zitten. De rust doet goed, ik doe alles alleen dat is waar, maar daar ga ik niet over klagen, het is wel die combinatie: alleenstaande zijn, fertiliteit, een kind regelmatig in huis hebben die zorg vraagt, mij tussendoor laten opereren (jaja, in combinatie met fertiliteit, zo ben ik wel), zwaar rouwen, tientallen vrijwilligersjobkes (wat zwaarder zou zijn dan één betaalde job, volgens mijn psychologe), traject bij het GTB, … Het fijne is wel dat ik iedereen hoor zeggen die ooit fertiliteit deed dat dat het zwaarste was dat ze ooit meemaakte, de zwangerschap en het kind later lijken peanuts daarmee in vergelijking. Er zei me een buurvrouw van wat verder dat en ik zei het nog tegen anderen die vroeger ooit fertiliteit deden en ze bevestigden allemaal. Dat geeft ook hoop natuurlijk! Veel hoop. Ik denk ook echt wel dat fertiliteit een van het zwaarste is dat er kan gebeuren. Maar weinigen snappen het, enkel iemand die ook fertiliteit onderging… dat is echt zo, het is jezelf tot ver voorbij het uiterste drijven… En ja, momenteel kost dat allemaal geld, vrienden nu niet echt of zo, maar ik zie dit alles als een waarlijke inveserting, een investering waar ik aan spaarcenten voor mag zitten, want dat is het echt allemaal waard.

het komt hier allemaal wel in orde… dat kindje, dat durf ik niet zeggen…. Ik durf er nog amper op hopen…. Maar ik wil alles gedaan hebben, zeg ik altijd,

dus ook eiceldonatie!

PS: de links naar de personen, hulpverleners en organisaties staan hier allemaal bij. Je ziet dit aan het stukje tekst in een andere kleur, klik je daarop, kom je op hun pagina of website.