Update: een slag in mijn gezicht liet me even stoppen met schrijven.

Ik  weet het mensjes, ik schreef al zeer lange tijd niets, maar ik heb het vrij moeilijk…

Ik moet noodgedwongen afscheid nemen van mijn wenskindje, mijn eigen biologische wenskindje. Hoewel het er al lang zat aan te komen, is dit toch een regelrechte slag in mijn gezicht geweest. Ik heb al uren en dagen zitten huilen en raakte een week mijn bed amper uit. Dat was na de laatste PIck Up

Ik was net als andere jaren dit jaar ook Zwarte Piet, maar dit jaar met tranen in mijn ogen omdat ik nooit met mijn eigen biologische kind naar de Sint zou gaan. Het was ook de periode van de Pick Up. De twijfel sloeg ook hier toe: wil ik dit nog wel doen: ik denk het wel, maar het was dit jaar heel moeilijk, al heb ik het gedaan… Zwarte Piet was best blij met al die kindjes rond haar, maar tegelijkertijd ook heel triestig.

Dat een fertiliteitstraject u eenzaam doet voelen, wist ik ondertussen al, ik voelde het meer en meer, maar dat het ook bevestigd werd op een speciaal rouw-en verliesweekend voor wensouders deed eigenlijk deugd. Toch heb ik goede vrienden rond mij, maar eenzaam voel je je wel, maar in nood leert men zijn vrienden kennen: dat zeker wel en ik heb er wel degelijk: daar waar ik mocht huilen en gewoon in slaap vallen bv omdat ik toch niet alleen thuis zou zitten. Ik heb ook een goede psychologe waar ik nu bijna elke sessie met haar hierover bezig ben en ik met haar nu heel bewust afscheid aan het nemen ben van mijn eigen biologische kind door tekenen, schilderen en muziek, ze laat mij doen, wat ik wil is goed. Voor volgende sessie ben ik al bezig met gedachtenwolken.

Onvruchtbaarheids raakt je in de KERN
K(c)controleverlies
Eigenwaarde-verlies
Relatie tot jezelf
Nu in relatie tot later

dat leerde ik er ook en het is ook zo

Het raakt bovendien ook eerder pijnen en trauma’s, dat merk ik al het hele traject. Zonder in detail te treden: mijn psychologe vindt dat normaal, ik schrok ervan.

Een goede vriendin wil voor mij eiceldonor zijn, dankbaar ben ik haar wel en ondertussen raak ik er meer en meer van overtuigd dat ik dat toch wel een kans wil geven, al blijft de twijfel, maar ik ben nu echt bezig met het rouwen om mijn eigen kind, mijn eigen biologische kind. Volgens mijn psychologe is dat heel goed en dat dient eerst te gebeuren voor ik over kan naar de eicellen van een ander, een kind dat wel het mijne zal zijn, maar niet mijn koppigheid, kleur ogen of mijn toch wel uitzonderlijke mooie lokken kan erven… IK vind zelf dat dat eerst dient te gebeuren en mijn psychologe vond dat een goede beslissing: tijd nemen om te rouwen. Pijn doet het wel Ik begon ook een nieuw traject bij Expertisecentrum Kinderwens Vlaanderen, alle lof voor die organisatie, een heel ander traject dan wat ik er ooit eerder volgde want ik sta nu ook ergens helemaal anders dan toen, meer dan twee jaar, bijna drie jaar, geleden. Dat weekend waar ik naartoe ging, werd trouwens ook door hen georganiseerd. ❤

Verder doe ik aan massages voor ontspanning, ik ben goed omringd: zeker wel, maar ik heb pijn, veel pijn….

Dit was even mijn update! ❤ Het bloggen lag daardoor even stil, maar zal wel weer op dreef komen… 😉
Oh ja, en die kaartjes die ik hieronder deelde zijn te koop ten voordele van Kinderwens. ❤ 😉 Steeds welkom! 😉