Je hebt van je kwetsbaarheid je sterkte gemaakt…

Ik krijg die opmerking weleens omdat ik met mijn verhaal als ex-patiënt/cliënt/whatever in de psychiatrie anderen help en blijkbaar op die manier van mijn kwetsbaarheid mijn sterkte maakte…

Hoe doe je dat? Van je kwetsbaarheid je sterkte maken? Om eerlijk te zijn: geen flauw idee…

Ik denk dat het bij mij begon bij de herstelvisie in de psychiatrie, ik wist in het begin totaal niet wat dat was. Begrippen als empowerment en ervaringsdeskundigheid hebben nu geen geheimen meer voor mij. Denk ik toch, zeker is men nooit.

Het was via die weg dat ze me zeiden: “Doorbreek taboe, begin bij jezelf!” Hmmm, oké, dat kon ik wel misschien…. Mijn nabije vrienden weten allemaal dat ik ooit in de psychiatrie zat, aangezien ik ook ooit aan automutilatie deed, is er bij mij ook niet naast te kijken. Over mijn twijfels om de littekens te laten behandelen, zei mijn eigen psychiater ooit: “Erger zal het niet worden.”  Ik heb het uiteindelijk niet gedaan, het hoort bij mij vind ik. Oh ja, ze zijn lelijk, maar ze laten me ook zien vanwaar ik ooit kwam. Al blijft vestjes uitdoen altijd spannend…. Ik weet dat de nachtverpleegkundige op de PAAZ me ooit zei “Je zal daar later spijt van hebben, maar nu zal je me nog niet geloven.” Toen dacht ik “Och mens, ge snapt er niks van!” Zelf psychiatrisch verpleegkundige zijnde ondertussen, weet ik gelukkig ook dat ze veel meer begrijpen dan cliënten soms denken. Ahum, ik kreeg zelf ooit te horen van een meisje die zich aan het snijden was: ge snapt er niks van!  Ge moest eens weten, dacht ik toen…. Nu ja, soms vraag ik me door die ene uitspraak wel af: “Heb ik daar nu eigenlijk spijt van?” Ik weet het eigenlijk niet, voor mij is het normaal dat ze er zijn. Maar spijt van die automutilatie? Nee, eigenlijk niet! Het was een manier van overleven, ik deed het in dissociaties en ik wil niet weten wat er anders misschien allemaal kon gebeurd zijn.

Met mijn littekens kwam ik dus al langer uit de kast, al blijf ik dat moeilijk vinden. Mijn vrienden zijn wel volwassen genoeg om daar niet op de (ver)oordelen…

Maar verder: ja, ik zat ooit in de psychiatrie. Toen ik 17 was, kwam ik op de PAAZ: het noorden volledig kwijt. Ik kreeg de diagnose majeure vitale depressie met kenmerken van verschillende psychiatrische diagnoses. Best grappig achteraf gezien. Op die moment voelde het eerder van “Gelukkige verjaardag (ik werd er 18), vanaf nu bent u zot verklaard!” Ik weet nog steeds dat de eerste dag van die opname een medepatiënt van zeker 70 jaar oud toen aan me vroeg hoe oud ik was. 17 antwoordde ik, naar de grond starend want iemand aankijken durfde ik toen niet. Ik kan het nog steeds heel moeilijk als ik over mezelf moet praten. Zijn antwoord: “Zo jong en al in de psychiatrie. Eens in de psychiatrie, altijd in de psychiatrie.” Ik ging naar mijn kamer en huilde, ik wilde naar huis, ik wilde niet voor altijd in de psychiatrie zitten, zie je. Och ja, die opname duurde 3 maanden, dan werd ik doorverwezen naar het psychiatrisch ziekenhuis in Kortenberg, met een tussenperiode van even thuis te zitten en dan in afwachting even terug op de PAAZ, zat ik op mijn 18^de daar een jaar op een psychoanalytische afdeling. Die redde zonder overdrijven mijn leven. Toen ik verpleegkunde studeerde, kwam ik nog een keer op de PAAZ en na het afstuderen kwam ik door klierkoorts weer in de psychiatrie terecht en dan nog eerder omdat ik iedereen wel zei dat ik iets anders had dan een depressie, maar iedereen bleef zeggen van wel. Ik weet nu zeker dat ik me toen niet had moeten laten opnemen, ik had gewoon rust nodig en de woorden: “Het is niet erg, het is maar klierkoorts, dit gaat voorbij, je hebt niet gefaald.”

Och ja, nu ja, dat was het, zo een 10 jaar geleden ondertussen. Ja, ik ken de psychiatrie dus, langs twee kanten, dat is soms een voordeel, soms een nadeel. Zoals met alles… Het grappige is dat sommigen me een zwaar psychiatrisch geval noemen en “kenners” me allesbehalve een zwaar geval noemen. Ja, ik vind dat lachwekkend, heel lachwekkend, kwestie van perceptie. 😉

Diagnoses, ik weet niet of ik daar echt in “geloof”, mijn psychiater spreekt ondertussen van: “deze vrouw met een traumatische voorgeschiedenis”, dat is oké voor mij. CPTSS, tsja… what’s in a name, kunt ge nog gaan discussiëren of die C erbij moet of niet…. Daar zijn de meningen ook over verdeeld, ik wil maar zeggen… Ik hou niet van hokjes, ik heb het nooit gedaan.

Nu goed: doorbreek taboe, begin bij jezelf… Ik schreef mijn herstelverhaal, ik werd door velen aangemoedigd dat te delen. Mijn familie vond dat iets minder leuk denk ik, maar voor mij was het een bevrijding. Het heeft me zelf ook heel hard geholpen én het hielp anderen. Ik kreeg bedankingen en mijn verhaal werd verspreid. Mensen zeiden me dat het hen deugd deed het te horen en dat ze er steun en moed uit haalden. Ik stond enigszins versteld. Het staat ook op deze blog trouwens (op de homepage, in de rechterbovenhoek vind je de link, er komt een nieuwere herziene (en meer up-to-date) versie die verschijnt in de Spiegel die uitkomt in december 2017)

Later getuigde ik ook op de Vlaamse hersteldagen, in kader van een groter iets, maar ik deed het. Faalangsttraining in volle glorie. Ondertussen zat ik al in debat met een psychiater…. Faalangsttraining vertienvoudigd…. Ik ben een psychiatrisch verpleegkundige/ervaringsdeskundige of het past misschien beter omgekeerd. Bij collega-hulpverleners merk ik trouwens dat ik cliënten vaak verduidelijk, bij cliënten dan weer omgekeerd en ik ben lang niet de enige. Sommige mensen die zo hard roepen dat hulpverleners geen eigen ervaring mogen hebben, zouden soms eens moeten weten. Cliënten trouwens ook, die denken vaak dat hulpverleners niet leven en niets meemaken, denk ik. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen en ¼ van de mensen in ons land krijgt psychische problemen. 1 op 4, dat is naar t schijnt zo veel als: om de andere deur woont er zo iemand. Is het dan niet jammer dat er zo weinig over gesproken mag worden? Ik vind van wel…. Waarom mag men zeggen dat men aan zijn knie geopereerd wordt en niet dat men terug rust moet vinden, want daar draait het meestal. Mensen als ik kwamen 50 jaar geleden niet eens in de psychiatrie, toen was ik doodnormaal, enkel misschien een beetje een buiten de lijntjes kleurder, dat zei de hoofdverpleegkundige me ooit in Kortenberg. Het stemt tot nadenken, wat er nu beter was/is, laat ik in het midden.

Nu goed, na dat herstelverhaal, schreef ik nog over mijn eigen verhaal. Veelal voor mijn persoonlijke blog, ik schreef er zelfs dingen die ik nog niemand vertelde. Want van alle 8 diagnoses, is die van CPTSS wel de meest juiste, of die C er nu bij hoort of niet, en dat houdt in dat je heel veel niet vertelt wegens hertraumatisering. Dus in die zin, is dit ook mijn therapie: mijn verhaal neerschrijven en delen. Het is mijn therapie en ik help er anderen mee, hoe mooi is dat? Ik ben een exhibitionist met woorden, lol.

Het is dus blijkbaar heel simpel om van je kwetsbaarheid je sterkte maken, blijkbaar wel…

En met infertiliteit, nog een groter taboe, doe ik juist hetzelfde! En uiteindelijk leidt infertiliteit vaak tot psychische problemen, dat ook…. Er zijn overal verbanden. 😉  Het zijn missies geworden, passies zelfs.

En tot slot: