Ik ben vandaag zo vrolijk
Zo vrolijk, zo vrolijk
Ik ben vandaag zo vrolijk,
Zo vrolijk was ik nooit
Nu ja, nooit is veel gezegd,
Ik voelde me gewoon heel bah nadat ik gehoord had dat ik niet zwanger was
En me ook serieus in de steek gelaten
Was mijn psychologe nog in verlof ook
Kon er nog wel bij
Was ik nog kwaad op haar ook
Ik al mijn moed bij elkaar zitten rapen
Stuurde ik haar een mail
Om te zeggen dat ik kwaad op haar was
Kwaad, ja
Oh ja, rationeel wist ik dat ze er niet aan kon doen
Maar kwaad was ik wel
Dat voelde ik wel heel hard
Waarom doet er niet toe
Laat me kort zeggen dat ze me advies gaf dat even compleet verkeerd uitgedraaid was
Moest ik gisteren naar haar
Die mail had ik gestuurd,
Ik kon niet terug
Zware schoenen in de wachtkamer
Riep ze me
Ik bij haar binnen
Zei ze dat ze die mail gehad
Dat ze begreep waarom ik kwaad was
En dat kwaad zijn mag
Dat ik dat echt mag zeggen
Dat ik niet moest gaan rationaliseren dat ze er niet aan kon doen
Dat dat waar is,
Maar dat gevoelens uiten mag
Nu ja,
Dat heb ik nooit meegekregen dat dat mag
Integendeel
Conceal – don’t feel
Het adagio dat gevolgd moest worden
Vroeger was dat wel meer zo, denk ik
Dat mensen soms zeggen dat ik zo open ben
Moesten ze eens weten wat voor een opkropper ik ben
Ik vertel eigenlijk heel weinig,
Maar daarvoor moet je me ook echt wel kennen
Om dat te weten
Dat ik ook heel vaak niet gezien word
zoals ik echt ben, dat ook
enkel met pen en papier vaak
op die manier lukt het beter
veel beter
Dat ik alles zet op facebook, zeggen ze soms
Ha, maken jullie niets mee dan?
Ik zet juist heel weinig op facebook
Vind ik, tegenover wat ik voel en meemaak
Mijn facebook is net zo een fakebook als bij iedereen
Maar ik kan ook niet alles voor mezelf houden
Dat is waar
Nu ja
Ging de sessie verder
Vertelde ik haar uiteindelijk iets
Iets wat ik al voel en verborgen houd sinds ik kind was
Eerste besef dat ik ervan heb was in het derde leerjaar
Ik zie mezelf daar nog staan,
Met mijn voet op het scheidingsmuurtje tussen de speelplaatsen
met mijn hoofd op mijn armen die op het ijzeren hekje boven dat muurtje stonden
Kijkend in de richting van de kleuters
Alleen stond ik daar toen
Te denken en te overpeinzen
En vooral denken “nee, Els, dat mag je niet voelen”
En toen kwamen mijn twee beste vriendinnetjes van toen af
Ik deed meteen spontaan mee met de rekker,
Hupsakee, ik kon het toen al
Dat denken, me niet goed voelen
En dan compleet draaien als het moet en hup, dat masker weer op
Ik kon het toen al
vroeger waarschijnlijk ook al
Altijd anders geweest
Ik vertelde het dus niemand
Zelfs mijn moeder niet
Zelfs geen enkele vriend of vriendin
Zelfs geen enkele partner
Gewoon niemand
Lastig was ik
Zei ze dat dat heel goed was dat ik dat opmerkte bij mezelf
Dat ik het benoemd had
En uitegsproken had
Dat ze verder nog zei dat ik me toch gewoon rotslecht mocht voelen ook
Ik had wéér maar eens moeten horen dat ik wéér niet zwanger was
Nu ja, dat ze daarin gelijk heeft natuurlijk
Ik begon er zelfs van te wenen
Eindelijk, ik wachtte er nog steeds op na dat nieuws
Het was geblokt
Gisteren dat molentje nog op volle toeren aan het draaien daarna
Zat ik op een feestje en daar ook: draai, draai, draai
’s avonds nog
En dan gaan slapen
8u aan een stuk, alstublieft
Zalig lang geslapen dus
Ik had energie
Voor de eerste keer sinds lang
(nu ja, dat ik uitgeput ben is vooral door hormoonbehandelingen hoor)
Alles opruimen dan: de living, de keuken en de badkamer…
Enthousiast roepen naar de vuilnismannen omdat ze net mijn oud papier opnamen (met drie dozen tegelijk, hè!): “merci he mannen!”
Ik vind dat die verdienen
Zware job, denk ik, ik denk dat zelfs niet, ik ben daar zeker van
En hé, ze komen ons afval afhalen
Daar mag men al eens dankbaar voor zijn, niet waar?
Dat ze naar me glimlachten toen
En dan opruimen, opruimen, opruimen
Kuisen, kuisen, kuisen
Naar de colruyt
Koken, eindelijk nog eens echt zin in
Een ingeving krijgen in de winkel en voor de klein hier een cd kopen
Om lekker mee te brullen in de auto
Jaja, dan doe ik mee
Lekker dat kind in me loslaten
Na de hele dag echt moe zijn, doodop zelfs (stomme hormonen)
Mijn voet die heel veel pijn doet en mijn rug die geblokkerd lijkt te zitten
Maar vooral dankbaar
Dank u S (de psychologe dus)!!!
Dat kwam allemaal omdat ik bij mijn psychologe zo open ben geweest, zo eerlijk en puur ook
Over iets waar ik al mee vastzit sinds ik kind ben
en iets wat ik na al die jaren therapie nog steeds niet gezegd had gekregen
ze heeft nogal dingen losgekregen die anderen nooit gelukt zijn
En nee, dat alles ga ik nu ook niet vertellen
Dat houd ik voorlopig lekker ginder!
Dat ik ondertussen overduidelijk ziek aan het worden ben,
en de psoriasis terug een serieuze opflakkering krijgt,
kan me zelfs niet deren
Wat is dat toch emoties, dat we die niet mogen hebben. Dat is niet echt gezond. Een heel verhaal. Dat niet gezien worden, dat ken ik, vind ik ook lastig. Echt een antwoord heb ik er niet op. Als ik mediteer, voel ik me meestal beter. Dat wel. Groets,
Ik hou ook wel van mediteren…
Dat is gek op zich, he, ondertussen zit ik tegen anderen te zeggen dat emoties tonen mag en dat dat zelfs heel sterk is (vind ik ook echt!)
En niet gezien worden… tsja, echt gezien worden om wie ik ben, wie ik echt ben…. nee, eigenlijk niet…. Maar ja, dat ligt misschien ook wel aan mij…. Mezelf altijd verstopt eigenlijk…. Ik heb zo echt het gevoel dat ik me altidj al anders gevoeld heb, als kind echt al…. en tsja, moeten meelopen in het rijtje of zo…. ik weet het ook niet…
Voor mij helpt mediteren wat, ik begrijp wel wat je bedoelt. Het is niet anders. Beetje creatieve uitlaatklep zoeken ook. Of het altijd goede advies yoga gaan doen. Bewegen kan wel goed zijn. Dans of wat dan ook. Je zal het zelf wel goed weten ook. Uit dat hoofd he. Ik heb zelf veel aan toneel gehad. Emoties die zitten in toneel. Daar ontwikkel je expressie goed.
Ik doe aan yoga, ik teken, schilder, schrijf overduidelijk ook en speel gitaar…
uitlaatkleppen genoeg op dat vlak
maar in eerste instantie ben ik een mens die ook gewoon graag gezien wil worden om wie hij is en niks anders…. Ik verlang gewoon zoals iedereen naar liefde, veiligheid en geborgenheid zei, mijn psychologe een tijdje geleden, zoals iedereen, maar ik heb het niet meer….allee ja. Het speelt nu ook mee dat de enige twee mensen waarbij ik echt het gevoel had dat die me in niets wilde veranderen en me ook aanspoorden om te zeggen wat ik voelde enzo en me ook gewoon in mijn eigen ik lieten doen…. Tsja, die zijn alle twee overleden…. en waarbij ik die drie dingen wel heel hard voelde…. Ik denk dat dat ook zowat het probleem is….