Music maestro

Ik las net iets op facebook, bij een vriendin, het was een spreuk.

Je bent het boek dat je leest, het liedje dat je beluistert en nog zo iets.

Nu zou ik niet zeggen dat ik dat liedje ben of dat boek of wat dan ook. Maar als ik naar mezelf kijk en voor mezelf spreek: De muziek waar ik naar luister is zeer zelden zo maar een liedje. Het wil iets zeggen, het geeft me herkenning. Soms het hele liedje, soms maar één zin, soms een strofe en soms het refrein. Nee, ik kies niet zo maar welke muziek ik opzet. Ik zeg wel eens dat, als je me wil kennen, de liedjes eens moet beluisteren die ik vaak opzet.

 

Een paar voorbeelden:

• Geef me liefde/het feestje – Guido Belcanto

Leerde ik kennen toen ik 14 was, werd toen mijn favoriete liedje en ik weet heel goed waarom. Het is trouwens ook niet zo vreemd dat mijn nicht het ook herkent en hetzelfde gevoel erbij heeft.

 

• Into my arms – Nick Cave

Nee, ik geloof ook niet in an interventionist God en ik ben nog geen partner tegen gekomen die het wel doet. Maar ik ben wel al een partner tegengekomen die me neemt zoals ik ben en ik deed het bij hem. Het belangrijkste in liefde naar mijn mening: dat en het elkaar willen begrijpen.

 

• Show me the meaning of being lonely – The backstreet boys

Een groepje uit mijn tienertijd, nooit gedacht dat het zo veel voor me zou gaan betekenen tot mijn vriend stierf

 

• Requiem – Get Ready!

Eigenlijk dezelfde uitleg als hierboven

 

• Let it go – film Frozen

Tsja, gewoon luisteren en je weet het

 

• Hurt – Johnny Cash

I’ve hurt myself today to see if I still feel: die tekst sloeg in als een bom en niet enkel die eerste zin, ik was 18 toen.

 

• ik wou dat ik dom was – Guido Belcanto

Ik zat ooit in de psychiatrie: mijn vader begreep het niet, ik had een goed stel hersenen, wat zat ik daar dan te doen? Zei en vroeg hij letterlijk. Ondertussen zou ik hoogdbegaafd zijn (mijn IQ blijkt altijd naar boven te gaan, wat ook niet zou kunnen, dus ja, wat moet men van zoiets geloven, hè?!). In ieder geval: ik dacht net dat, als ik dat goed stel hersenen niet had, er juist niet zou gezeten hebben toen. Zeker weet ik dat natuurlijk niet.

 

• een tip van de sluier – Boudewijn de Groot

Goh, wordt vooral gezegd over mij, maar ik begrijp wel waarom. Al kom ik nu meer uit voor wie ik ben, gelukkig maar…

 

• Don’t let me get me – Pink!

Ook eentje uit mijn tienertijd, de al iets latere. Zegt ook genoeg. I’m my own worst enemy, ja, ooit klopte dat wel, geeft nog steeds veel herkenning

 

• Zowat het hele laatste album van Nick Cave

Wie mijn verhaal kent, weet ook waarom

 

• I would die for that – Kellie Coffey

Ik was nog heel jong toen men mij zei dat de kans op een kind, zelfs met fertiliteit, heel klein was. Toch begonnen met fertiliteit, ik wil me later niet verwijten dat ik niet gedaan heb wat ik kon. En elke stimulatieronde wordt zwaarder en zwaarder, niet dat velen het begrijpen, maar ik zou letterlijk alles willen opgeven voor een kind. Ik voel me echt onvolledig, mislukt en echt gefaald. Het meest fundamentele waarvoor een dier op de wereld gezet wordt en dus ook de mens, kan ik niet eens, ik kan mezelf niet voortplanten. Het is een verdriet dat ik met niets kan vergelijken…

 

• Ik heb je nooit gekend – Els de Schepper

Ik deed het niet, ik kwam bij Shanti van Kinderwens Vlaanderen. Imaginaire kind, ik moest me even mijn kind gaan voorstellen, nooit willen doen. Ik wilde sowieso geen verwachtingen scheppen, maar denken aan het feit dat ik een kind zou hebben? Tsja, ik wist wel dat ik een kind wilde…. Voor mij bestaat mijn kind, bestaan mijn kinderen ondertussen ook echt. Ik heb ze nooit gekend, maar voor mij bestaan ze echt. Iets dat er blijkbaar bijhoort en al helemaal niet te begrijpen is voor anderen. Dat is ook heel duidelijk… Het liedje omschrijft het perfect…. Mijn kind: nooit gekend, maar voor mij bestaat het echt.

 

• Zingen in het donker – Do

Geen verdere uitleg

 

 

Ik nam er nu gewoon een paar uit, want er zijn er veel meer, veel meer….