Hoe gaat het met je?

Die vraag krijg ik de laatste tijd veel…

Laat me even nagaan…

Mijn grootvader stierf in oktober, 10 dagen erna had ik een auto-ongeluk. Dat mijn auto een totaal verlies was, was spijtig, maar niet zo erg. Ik kwam er levend uit, dat kon Gui niet zeggen. Ik kwam er evenwel niet zonder kleerscheuren af. Onverantwoord om alleen thuis te zitten, dat vond iedereen die me hier zag liggen! Ik mocht mijn bed niet alleen uit, na een tijdje dan maar een rolstoel: als ik dan flauwviel, was het ten minste in de stoel en niet op de grond. Een klein onnozel breukje in mijn voet, hersenschudding, whiplash van de rug en van de nek, kneuzingen van kop tot teen waardoor ik ook niet met krukken kon gaan… Eens ik min of meer genezen verklaard was, deed mijn voet meer en meer pijn: meer bepaald mijn enkel. Nu deed die daarvoor ook al pijn, maar dit was echt niet normaal. Naar een orthopedist geweest, echo en RX linkervoet. Ondertussen ben ik geopereerd, mijn voeten hing langs de buitenkant nog met één ligament vast en ook daar zat al een scheur in en was helemaal ontstoken. Bleek dat ook mijn enkelgewricht niet meer juist stond, dus heeft hij dat ook nog terug in de juiste positie gezet, ik heb een interne brace gekregen, geen flauw idee wat dat is eigenlijk. Ik ga dat eens moeten opzoeken. Nu heb ik waarschijnlijk ook nog steeds een whiplash die nog niet weg is: elke dag barstende hoofdpijn, nog steeds geen fel licht kunnen verdragen en blijvende pijn natuurlijk. Ik kwam er levend uit, ja, en iedereen zegt me dat het zo sterk is dat ik dat zo kan bekijken. Wel ja, ik verloor al wat volk in het verkeer, dus ja: dat leert je wel relativeren. Facebook is mijn vriend geworden intussen, zo zalig in tijden van eenzaamheid, want niet zelfstandig buiten kunnen komen en dan alleen wonen geeft wel eenzaamheid, neem het van me aan. Nu goed, de dokter zal mijn rug ook controleren als ik terug wat meer op de been ben, letterlijk dan.

 

Dus ja, mijn grootvader stierf, een kameraad die wat verder stond, maar ook Amber: mijn beste maatje na Gui. De twee mensen die me echt door en door kenden, echt ook alles wisten en die me mezelf lieten zijn zonder (ver)oordelen, zijn er niet meer…. Ik begin weer te huilen, want dat doet pijn, dat doet echt pijn. Amber stierf op 25 november…. Ik heb al zo vaak gehuild om haar, dat is oké, dat mag. Ik dacht altijd dat ik twee onvoorwaardelijke vriendschappen had. De éne kende ik al sinds de eerste kleuterklas, dat bleek niet zo, al blijft mijn deur open staan, sowieso, want ik mis ze ook wel natuurlijk. Afstand kan misschien ook wel goed zijn om dan terug samen te komen? Ik weet het niet. De andere was Amber, ik kende ze 10 jaar of zo, ik weet het niet juist, doet er ook niet toe, maar ik kon ze alles vertellen en zij mij, ik heb zeer kostbare herinneringen aan haar, die neemt niemand me ooit af. De laatste week dat we samen waren, was zo intens, we waren gewoon bij elkaar, deden niet speciaals, maar konden gewoon samen zijn, zonder iets te zeggen, samen eens lachen en samen eens huilen, omdat we ook beiden wisten dat we dat over X aantal tijd niet meer konden. Stille tranen waren er toen ook, bij allebei, maar ze mochten er zijn. Ze was zo blij dat ik voor haar stoofvlees met friet maakte. In oktober zou ik terug een week naar haar gaan, maar toen had ik dat auto-ongeluk. Half november stuurde ze me een berichtje dat ze me nog zo graag wilde zien voor ze ging en dat ze hoopte dat ik er snel kon raken.

Op 20 november zat ik bij pijn psychiater, niet dat ik psychisch in de knoop zat, al voelde dat wel zo, maar ze liet me wenen, ze liet me zeggen dat ik naar Amber wilde. Ze schreef een soort voorschrift, ik moest er een foto van trekken: op doktersvoorschrift erbij zetten en op facebook plaatsen. Er stond gewoon op: “wie wil met mij (tegen vergoeding) naar Utrecht rijden?” Amber was meteen akkoord, vervoer kwam in orde, door haar vrienden eigenlijk, niemand wilde Amber dat afnemen, ze wilde het zo graag en ik ook, heel hard zelfs. Dat was gepland voor 27 november. Ik had de gezinszorg vol-au-vent laten meenemen omdat ze dat zo graag at, wat kon ik anders nog meenemen dan iets dat ze heel graag at en niet in Nederland kenden? Twee dagen daarvoor, het was de dag dat ik mijn nieuwe auto kocht, kreeg ik een bericht: Amber was dood. Ik ging die avond naar een optreden van Guido Belcanto.

 

Ik schreef nadien aan hem:

Beste Guido,

Ik was vanavond in Lier, weet je ook. Maar goed, wat ik eigenlijk nog wilde zeggen. Ik ben daar toegekomen, eigenlijk helemaal van slag, ik had ongeveer 2 à 3 uur daarvoor te horen gekregen dat een goede vriendin van me overleden was. Ik ben zo een beetje afgestapt van de benamingen “beste vrienden”, ik zeg meestal gewoon goede vrienden. Eigenlijk verdient ze de titel wel van één van de beste op zijn minst. Nu goed, ik wist dat het zat aan te komen, maar toch…. letterlijk hartpijn, zeg ik dan.

Mijn moeder zei nog: ge gaat nu toch niet naar diene Guido Belcanto gaan vanavond. Ik zei “tsja, anders zit ik hier ook maar tussen vier muren” en ja, ik ging toch. Mijn moeder had schrik omdat ik emotioneel was en ik eigenlijk pas echt met de auto ging rijden de eerste keer na mijn accident. Ik begrijp dat wel en zo zijn moeders….

Ik heb dan eerst rond gereden en rond gereden, geen parkeerplaats vinden, uiteindelijk een plaatstke tegengekomen, nog een kwartier stappen met een gebroken voetbeentje, dat deed eigenlijk heel veel pijn… Och ja, ik kwam daar met tranen in mijn ogen binnen van de lichamelijke en de emotionele pijn, vooral van dat laatste, denk ik.

Ik moet eerlijk zijn, de eerste helft…. Vraag me niet wat je gezongen hebt, ik zat in een waas en probeerde vooral niet te wenen. Ik dacht zelfs op een gegeven moment: ik ga de zaal uit, wat zit ik hier te doen…. ik zat ook constant op mijn GSM te kijken, doe ik anders niet eens… tot: Manu….

Ík weet eigenlijk niet hoe dat komt, ik weet ook echt niet waarom, maar al vanaf ik de eerste keer dat liedje hoorde, ik was 18, want ik kreeg die cd voor mijn 18de verjaardag. Ik zat toen op de PAAZ, ik hoorde dat toen en drukte al op repeat, repeat en nog eens repeat. Ik bleef het lang gebruiken als het liedje om tot rust te komen. Vroeger vooral door de woorden “doe niet dwaas”, denk ik, vermoed ik, ik weet het soms zelf ook niet goed….

Ik leerde dan ook de originele versie kennen. Ik was graag naar renaud geweest laatst in Vorst, had zelfs een kaart, maar ja, stom accident, ben er niet geraakt. Nu ga ik wel naar Renaud in Lille, dat komt eigenlijk door u dat ik die muziek heb leren kennen. Ik ben er wel blij mee, die man heeft inderdaad prachtige liedjes.

Goed, ik dwaal af…. ik hoorde Manu en weer had ik het: ik voelde een rust over me heen komen, een zekere troost enigzins, ik deed mijn ogen toe en liet het goed doordringen, tot in elk vezeltje van mijn lijf. Die helende werking die ik vroeger zo zocht en ook vond in uw liedjes was daar weer. Ik had het misschien niet meer zo nodig gehad de laatste jaren (hoewel…), maar nu voelde ik het…. net als vroeger… De tranen rolden over mijn wangen, geluidloos, maar ik was plots tevreden. Nee, tevreden is niet het juist woord, ik voelde me echt getroost en een beetje geheeld. Ja, heel hard zelfs…

Vanaf toen was ik wel mee, heb ik het hele optreden eigenlijk wel genoten. Ik voel nog steeds de moeheid achter mijn ogen van het vele huilen vandaag, maar ik voel me getroost, door jou, door dat éne liedje…

En eigenlijk wil ik zeggen: chapeau, dat je dat effect na al die jaren nog steeds blijkt te hebben bij mij en vooral: Dank u! Heel erg bedankt!

Heel veel liefs, enorm veel liefs en dank u!

Ik meen er elk woord van…. Nog steeds….  Het leven gaat verder….familiale problemen, deed me wankelen, deed me twijfelen, deed me heel veel pijn…. Maar ik zou verder gaan, ik begin terug met de volgende rond IUI (intra-uteriene Inseminatie) veel problemen: blaasinfectie, keelontsteking, oorontsteking, bronchitis en sinusitis. Maar ik had hem: de + op een zwangerschapstest. Ik test normaal niet voor bloedname, maar dit was raak, ik voelde het. Misschien nog het meest aan mijn borsten…. Twee dagen later ging ik pas voor bloedname, die draaide even negatief uit en was een enorme domper: op 1 januari begon de bloeding pas echt. Volgens ferti-arts wijst alles op een miskraam….

 

Och, het was nog geen kind zei ik tegen mezelf, het was nog geen kind, het was echt nog geen kind.

Ondertussen ging ik sinds december naar de psychologe, ik ging vroeger ook al bij haar. Ik zei dat ik alles wegrationaliseerde en maar bezig wilde blijven. Ze zei dat ze dat ook merkte…  Ík bleef zeggen dat het nog geen kind was, zij bleef zeggen dat het oké was om te zeggen dat ik een kindje kwijt was, mijn kindje… Ik bleef zeggen dat het geen kind was, ik bezag het ergens ook positief: ik kon zwanger raken, die fertiliteitsarts in het vorige centrum zei immers dat hij het geen kans op slagen zou geven. Ik kwam ondertussen zelfs met mijn verhaal in de Dag Allemaal, zo gek allemaal. Ik kwam trouwens ook met een schrijfsel in de Visie, maar dan over kwetsbaarheid en herstel in de psychiatrie. Op beiden kreeg ik veel positieve reacties…. Ik ging dus ook verder met mijn twee missies, al schrijvend, al is het minder dan daarvoor.

 

Mijn boek begint vorm te krijgen, maar miserie zorgt voor een writersblock, op de blog zullen jullie dat al wel gemerkt hebben.

 

Nu goed, ik deed maar verder en verder, ik was doodop. Echt doodop. Mijn psychologe was kwaad op me omdat ik naar het Rode Kruis ging om bloed te doneren en me in de databank te laten zetten voor stamceldonor. Ze vroegen naar mijn motivatie: mijn nicht leeft er nog door. Dat was alles wat ik zei. Beste motivatie dat er is, zei die arts. Wilde ik dat nu allemaal doen door al die sterfgevallen.

 

Nu goed, mijn psychologe zei dat ze blij was dat ik geopereerd werd, dan moest ik verplicht rust nemen, ik zou niet anders kunnen. Ik ben eigenlijk inderdaad heel blij dat ik geopereerd werd. Ik hou me terug bezig met wat ik graag doe, me verdiepen in spiritualiteit. Ik vond het boeddhisme terug en het laten zijn. Ik vind weer rust, kan terug slapen zonder medicatie, maar met slaapmeditatie.

 

Mijn psychologe is blij dat ik nu echt verdriet voel, voor mijn grootvader, voor Amber, voor die kameraad, voor mijn kindje, die ik plots wiebeltje noemde. Ik heb geen flauw idee vanwaar ik met wiebeltje kwam. De volgende IUI had ik twee eicellen, ik wilde die niet, ik wilde mijn wiebeltje, het was toen dat ik de eerste keer besefte dat ik echt mijn kindje kwijt was. Hetgeen wat van me verlangd werd, gebeurde: ik huilde omdat ik een miskraam had gehad, de eerste keer…. Mijn psychologe zei: dat doet pijn, hè. Ja, zei ik haar. Dat is goed, zei ze dan.

 

Ik weet dat. Ik ben de koningin van voelen en te laten zijn, maar dit zijn gewoon te veel pijnlijke dingen samen, dat weet ik, daarom dat ik naar haar ging. Na dat auto-ongeluk heb ik zo veel verdriet gehad om Gui, het drong precies niet door dat mijn grootvader gestorven was. Het was pas; net voor die operatie, dat ik naar mijn grootmoeder ging en ik samen met haar in fotoalbums aan het kijken was, ik daarna met tranen naar huis reed. Mijn grootvader, mijn grote held was er niet meer. De man die met me naar de carwash ging als kind, gewoon omdat ik dat zo graag deed. De man die op mijn eerste appartement veel repareerde, de man die altijd klaar voor me stond en me kwam halen als ik beland was in de middle of nowhere. De enige man van mijn hele familie waar ik echt op heb kunnen rekenen, die was ik kwijt. En ik was Amber kwijt en Gui ook nog steeds en mijn kleine wiebeltje… en al die vorigen, een continu rouwproces sinds mijn 17de noemde mijn psychologe het… allemaal sterretjes…

Ik heb het nooit echt zo gehad voor Stan Van Samang, maar een ster….

 

Ik huilde tranen met tuiten de volgende keer bij mijn psychologe, ze zei dat ze me voelde, de eerste keer sinds ik bij haar kwam, ik zei haar dat ik die twee eicellen niet kwijt wilde, niet nog eens. Ze blijft zeggen dat ik vol verdriet zit, dat ik ervoor op de vlucht was, maar dat ik begonnen was met erbij stil te staan.

 

Maar ik ben een cursus fotografie beginnen te volgen, mijn grootvader deed dat ook graag, heel graag. Ik heb zijn fototoestel en lenzen en statief. Dat was het enige wat ik eigenlijk echt wilde van hem: het staat als een schat in mij kast… ik durf er amper aan te komen….

 

Verdriet dus, ja, ik zit vol verdriet en dat doet pijn, maar dat mag, dat is goed zo. Zo kan ik het echt heel hard vastnemen, het intens voelen en weer helen. Ik denk niet, maar ik hoop wel dat ik ooit terug een partner als Gui tegen kom en een vriend(in) als Amber, maar die zijn zeldzaam. Ik ben mama van twee, zeggen ze me nu, ik wil mama zijn van drie nu: waarbij de jongste twee engelenbrusjes heeft die over hem of haar zullen waken. Ik twijfel nu tussen twee namen: Rune en Melle, twee namen die zowel bij een meisje als bij een jongen kunnen…. Maar om de één of andere reden blijf ik denken dat ik een jongen zal krijgen…. Ik wil blijven hopen: De laatste ronde IUI, daarna IVF… pfffff….

 

Verdriet dus, dat dus…. Het komt meer en meer los, door die verplichte rust, mijn psychologe had gelijk… Ik neem ook terug de tijd om de dingen te doen die IK graag doe, al heb ik er wel een week voor halfziek in bed moeten liggen: oververmoeid waarschijnlijk….

 

Ik hoop dat ik nu snel weer kan schrijven, niet omdat het moet, maar omdat ik het graag doe!

(Oh ja, dit is geschreven, zoals mijn gedachten gingen…. Letterlijk opschrijven wat er in mijn gedachten kwam