Dit vond ik vandaag terug tussen mijn oude schrijfsels en gedichten, het moet geschreven zijn in de eerste week van juli 2002, ik was toen 17, in mijn tweede week op de PAAZ. een opname die bijna drie maanden zou duren, maar die heel veel voor me betekend heeft, nu nog…. toen redde ze letterlijk mijn leven. Ann dus, de verpleegster van de nacht en van dit gedicht, ze kreeg ook een belangrijke rol in mijn herstelverhaal (te lezen op mijn blog! 😉 ), omdat zij die eerste barsten maakte in mijn masker en omdat ik haar daar, eerlijk gezegd, voor altijd dankbaar voor blijf. Die eerste barsten kwamen er niet enkel deze eerste keer, maar ook nog in onze gesprekken daarna, zelfs als ze kwaad op me was en ik op haar (ik denk zelfs dat ik één keer trut naar haar geroepen heb, waarna ik er waarschijnlijk…