Dit vond ik vandaag terug tussen mijn oude schrijfsels en gedichten, het moet geschreven zijn in de eerste week van juli 2002, ik was toen 17, in mijn tweede week op de PAAZ. een opname die bijna drie maanden zou duren, maar die heel veel voor me betekend heeft, nu nog…. toen redde ze letterlijk mijn leven. Ann dus, de verpleegster van de nacht en van dit gedicht, ze kreeg ook een belangrijke rol in mijn herstelverhaal (te lezen op mijn blog! 😉 ), omdat zij die eerste barsten maakte in mijn masker en omdat ik haar daar, eerlijk gezegd, voor altijd dankbaar voor blijf. Die eerste barsten kwamen er niet enkel deze eerste keer, maar ook nog in onze gesprekken daarna, zelfs als ze kwaad op me was en ik op haar (ik denk zelfs dat ik één keer trut naar haar geroepen heb, waarna ik er waarschijnlijk al meteen spijt van had, maar kom… Kwaad op iemand worden werd later voor mij een persoonlijke therapie in Kortenberg, dat zij dat toen al gedaan kreeg is een klein mirakel). Ann dus, de verpleegster van de nacht… mijn laatste opname in de psychiatrie ligt al lang achter mij, maar haar vergeten: never, nooit, jamais, t was één van de beste hulpverleners die ik ooit had, want ik heb er nadien gelukkig nog veel goede tegen gekomen (ook minder goede, maar daar denken we niet meer aan, ahum, ahum!) 😉 En oh ja, ik heb mijn leven te danken aan opnames in de psychiatrie en aan de paar echte goede hulpverleners… ❤ (Niet dat diagnoses er echt toe doen, maar ik kreeg die van van vitale majeure depressie, posttraumatische Stressstoornis en Dissociatieve identiteitsstoornis, ook heb er andere gekregen, die achteraf verkeerd bleken te zijn. Pas vanaf ik de juiste diagnose en dus ook de jusite behandeling kreeg, werd het echt beter, dat ook! Verkeerde diagnoses maken juist meer kapot. Dat zijn zelfs de wijze woorden van Dirk De Wachter,…
PAAZ
Psychiatrische
Afdeling
Algemeen
Ziekenhuis
Hier gaan ze me helpen,
Zeggen ze
Ze vroegen nog steeds niets,
Ik ben hier al een week.
Ik zit hier gewoon,
Waarom weet ik niet.
Maar hier gaan ze me helpen,
Zeggen ze me
Ik word nog steeds al bloedend “wakker”
Soms nog met het glas of mes in mijn hand,
Ze weten van niets,
Ik vertel het ook niet
Ze vragen er ook niet naar
Dat ik wil roepen
Dat ik het allemaal niet meer kan
En eigenlijk dood wil,
Ze weten van niets
Dat ik moe ben,
Gewoon moe van het leven
Dat ik niet wil slapen,
Tijdens het slapen komen ze
Niet tijdens de dag
Dan laten ze me met rust,
Maar dat weten ze hier niet
Dat is eigenlijk schrik heb
Constant, maar toch vooral ‘s nachts
Maar dat ze dat niet beseffen
Dat ik soms niet weet hoe ik ergens kom of wat ik deed
Dat ik soms dingen aan mezelf schrijf en dat zelfs niet weet
En dat ik raar doe, heel raar.
Zot waarschijnlijk,
Ze noemen dat hier het zottenkot.
Een week zit ik hier al,
Zonder dat ik weet wat ik moet doen,
Ik weet niet wat ze willen,
Ik weet niet wat ze verwachten.
Ik loop verloren
En dan heb je Ann,
Ze werkt nu,
Deze nacht,
Ze riep me vanavond bij haar
Ik dacht dat ik iets verkeerds gedaan had,
Dat had hier nog niemand gedaan
me bij zich roepen
Ze zei dat ik moest gaan zitten
Ik had schrik
Waarom moest ik gaan zitten?
En ze vroeg “hoe gaat het met je?”
Ik keek haar aan, antwoordde niet
Ze keek terug en zei
“je mag het zeggen”
Ik zei niets,
Ze zweeg ook,
Zei even later dat ik niets verkeerd kon zeggen
En dan heel plots,
Ik weet niet vanwaar het kwam
Ik begon te wenen
Ik weende
Ik weende
Ik weet niet hoe lang,
Ze gaf me zakdoekjes
Ik weende nog meer
En ze liet me doen
Ik antwoorde nog steeds niets,
Maar ze wenste me een rustige nacht,
(na een hele tijd)
Nu zit ik hier op mijn kamer en besef:
Ze brak er doorheen
Knal door mijn masker
Het heeft een barst,
minstens één
Nu heb ik nog meer angst,
Help…
HIPPIEMEISJE: een persoonlijke blog 
gevoelig
kwetsbaar
verdriet
en veel pijn
en daardoor zo mooi
dank je… zoals ik zei: het is al een oudje, maar met mij deed het bijkbaar ook nog steeds iets, anders zou ik het hier niet neergepend hebben! ❤
ik blijf het prachtig vinden, kwetsbaar inderdaad en daarom zo mooi!
En dat we ook duidelijk blijven dat jij niet deze Ann bent! 😉 Dank je, liefs
Inderdaad mensen, ik ben het niet! lol Ik zou wel willen….
Dit is echt wel zo mooi verwoord en ook heel veel herkenning..
dank je… 🙂
En dat ik het ook heel mooi en pakkend vind! Leve Ann!!!
(Ik ken ze verder ook niet hoor, maar leve Ann!!!!!)
Haha, leve Ann, ja!
Leve Ann, ja, haha….ge ziet, hè! Al die studies… menselijkheid is op zich veel belangrijker, het zit in kleine dingen, niet in wat je weet welke symptomen een pathologie heeft of niet! Dat die Ann een goede job deed, zeg dat ik het gezegd heb!
deed ze zeker! ❤
Dit is op hippiemeisje herblogden reageerde:
op algemene aanvraag: herblog ik deze…..
Wat prachtig geschreven. Knap om dit te delen.
Gelukkig zijn er mensen zoals Ann! Dit verhaal komt echt bij me binnen, zo rauw en pijnlijk.
Heftige woorden, heftige tekst.
Ik vond het altijd bijzonder als mensen hun verhalen durven te delen en zo ook jou verhaal 🙂 Wat zal Ann trots op je zijn geweest. Heel mooi dat je dit artikel aan haar hebt opgedragen en je haar nog steeds zo dankbaar bent.
Tsja…. dankbaar zijn is iets moois, denk ik…
Wauw, dit is echt ontzettend mooi geschreven. Heel erg pakkend.
dank je, dat ebschouw ik als een, compliment
Zo, dit komt even binnen. Had moeite met doorlezen, niet omdat ik het niet goed geschreven vind, maar omdat het zo herkenbaar is. Knap, hoe je dit hebt verwoord. ❤
❤
oh wauw dit is echt super mooi geschreven
en heel erg pakkend ook!
talent 🙂
liefs
karlien
dank je! ❤
heel kwetsbaar gedicht. Komt even helemaal binnen hoor. Mooi geschreven
dat beschouw ik als een compliment, bedankt!
Dit is erg mooi geschreven. Zoveel gevoel en kwetsbaarheid.
Heftige woorden en erg kwetsbaar, maar wat ontzettend mooi geschreven!
Wat mooi en kwetsbaar geschreven met ontzettend veel gevoel. Echt erg mooi. Komt goed binnen
Dapper dat je dit durft te delen. Mooi. Knap dat deze Ann door je masker wist heen te breken en je op die manier met één vraag meer heeft geholpen dan ze misschien had durven hopen.