Ik weet het, ik weet het: het is meer dan een week geleden dat ik nog geschreven heb, maar mijn gezondheid was beneden alle peil. Het grote probleem was dat ik ongeveer vier weken maar een slaap had van gemiddeld twee uur per nacht die bovendien heel oppervlakkig was. Het was eerder zo tussen waken en slapen, ik kan dat niet anders omschrijven.  Ik was gewoon op, helemaal op. Zowel lichamelijk als psychisch, mijn sociale verplichtingen waren afgelopen week ook een regelrechte ramp. Ik voelde me verre van goed. Ik heb vaak gedacht: een ander mens dat ziek is, belt ook af, maar mezelf kon ik dat niet gunnen precies. Bij de VDAB zeiden ze dat dat wel van een groot verantwoordelijkheidsgevoel getuigt, al zeiden ze dan wel dat ik echt had mogen afbellen. Ik denk dat die twee echt compassie hadden met mij. Ze begrepen ineens ook waarom in shiften werken echt niet meer gaat! Slaapstoornis dus! 😉

 

Mensen staken al mijn klachten bovendien op de hormonen, terwijl ik tegen iedereen zei dat het van te weinig slaap was. Het is niet de eerste keer dat ik dat mee maak, bovendien had ik de vorige keer zo goed als geen bijwerkingen van die hormonen. Enkel een niet te stoppen honger en een licht zeurende hoofdpijn. Verder niets, helemaal niets. Het leek me gek dat ik nu plots zo hevig zou reageren op hetzelfde hormoon.

 

Waar ik dan allemaal last van had: vermoeidheid uiteraard. Ik ging vorige week naar een festival. Tijdens een optreden van een uur, ben ik drie keer moeten gaan zitten omdat ik niet meer kon. Toen we de kraampjes afgingen, op zoek naar hippie-dingen, wilde ik me halverwege gewoon neerleggen. Bij het aanschuiven voor het eten, kon ik echt niet meer. Een vriendin die mee was, schoof verder aan, terwijl ik wat verder op een bankje ging zitten dat nog vrij was (oh ja het was een zeer lange aanschuif van drie kwartier). Ik heb daarna nog genoten van de muziek, liggend op mijn picknickdekentje, ik zag me verder echt niet meer opstaan. Het was die dag dat ik dacht: ik moet slaapmedicatie hebben, echt waar, dit kan zo niet verder! Gelukkig had ik de komende zaterdag een afspraak staan bij mijn specialist. Die stond al vier maanden vast… Dat was echter nog een week, een regelrechte hel werd het: die week die nog volgde.

 

Eten kreeg ik bijna niet binnen. Ik was ongelooflijk mottig en vaak heb ik moeten braken. Ook dat is van pure vermoeidheid, het zou me niet verbazen dat ik afgelopen week vermagerd ben, maar ik ben geen fan van de weegschaal, dus ga ik er sowieso niet opstaan. (Ik heb er nochtans drie staan vanuit mijn eetstoornisperiode…).

 

Ik kon niets onthouden, echt niets. Je zei me iets en een uur daarna wist ik het al niet meer. Me op iets concentreren was ook verschrikkelijk, ik ging naar een infosessie Shiatsu (volgende week krijg ik mijn eerste behandeling, ik kijk ernaar uit! 🙂 ) en er bleef niets echt hangen. Gelukkig volgde ik ooit een cursus Oosterse Geneeskunde en weet ik daar nog veel van! Yin en Yang heeft niet zo veel geheimen meer voor me en ook meridianen zijn me niet geheel onbekend!

 

Hoofdpijn, oh ja, zo hevig en niets hielp. Het was geen migraine, het was iets anders, maar zeker zo erg.

 

Eigenlijk durfde ik ook amper nog met de auto rijden, het is alsof je dieptezicht verandert als je zo moe bent. Dat is het ook niet echt helemaal, je lijkt gewoon anders te zien en afstanden anders in te schatten enzo. Vaak ook wazig. Dat gevoel had ik toch, de dokter zei uiteindelijk dat je zicht ook echt verandert als je extreem vermoeid bent. Aan het buffet op een feest goot ik de soep ook meer over mijn hand dan in de kom. Ook hiervan zei de dokter dat dat gewoon door de vermoeidheid kwam. Was ik niet alleen totaal uitgeput, was mijn hand nog verbrand ook.  Enfin, ik was heel blij dat een vriendin af en toe voor me reed als ik ergens naartoe moest. Dat feest was overigens een echte verschikking, gewoon door de vermoeidheid. Sorry moemoe, maar ik heb me echt geforceerd door te komen en ik denk niet dat ik het aangenaamste gezelschap was.

 

Met momenten was ik ook zo ijl als iets, ik denk dat ik soms op het randje van een psychose zat. Psychose is trouwens een symptoom van extreme vermoeidheid. Ik heb het al vier keer gehad en ja hoor: alle vier keer uitgelokt door extreme vermoeidheid. Ik heb wel telkens het geluk dat ik besef dat het niet kan wat ik dan zie. Ja, ik zie dan dingen die er niet zijn. Zo belde ik jaren geleden eens naar mijn dokter en zei ik heel rustig: “dokter, ik zie dingen dat er niet zijn, maar ik weet wel dat ze er niet zijn.” Haar eerste vraag was toen trouwens hoe lang het al geleden was dat ik nog geslapen had. Dat ik besef dat er iets niet klopt, komt volgens de dokter omdat ik intelligent ben.  Ik kan dan alleen maar denken: iedereen weet toch dat zijn plafond niet vol insecten kan zitten. Doorheen die insecten kwamen trouwens ook felle lichtflitsen naar beneden. Op zich was het best wel akelig, ja, maar ik dacht vooral: “dat kan niet, dat kan gewoon niet!”

 

Spierpijnen, verschrikkelijk. Trappen doen: verschrikkelijk. Mezelf bijna omhoog trekken aan de leuning omdat met de benen alleen het niet lijkt te lukken.

 

Elke moment denken dat je gaat vallen en verwonderd zijn dat je benen je vaak nog wel kunnen houden. Al zak je af en toe wel echt door je benen.

 

En bovenal: extreem emotioneel zijn. Het was vooral hier dat iedereen zei dat het van de hormonen was, terwijl ik zei dat het van vermoeidheid was. Ik heb nu eindelijk een normale nachtrust gehad en het is ook helemaal voorbij, terwijl ik gisteren nog zeker 10 keer in een huilen ben uitgebarsten. Ik had afgelopen week zin om een afspraak te maken bij mijn vroegere psychologe, terwijl ik nu besef dat dat helemaal niet nodig was, ik had gewoon slaap nodig. Ik dacht zelfs dat ik depressief aan het worden was, gelukkig zei de dokter dat dat niet zo was. Ze zei dat het helemaal niet gek was dat ik in bed wilde blijven liggen met de rol naar beneden en het zelfs niet zag zitten om naar de bakker te stappen als ik zo moe was. Bovendien had ik geen zwarte en negatieve gedachten, dat leek haar cruciaal om van een depressie te spreken. En inderdaad: één nacht terug goed geslapen en de moraal zit weer helemaal goed! Opluchting alom!!! Depressie: been there, done that! Dat wil ik echt geen tweede keer meer, echt niet!!!

 

Uiteindelijk vertelde ik de dokter dat ik afgelopen week ook echt last had van urineverlies. Zelfs dat is een symptoom bij extreme vermoeidheid, zei ze. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik eigenlijk een echt incontinentieprobleem heb, maar dat is tamelijk onder controle nu. Blijkbaar is het dan niet zo vreemd dat dit bij erge vermoeidheid terug de bovenhand neemt. Enfin, ik had al wat minder schrik bij al die natte broeken van afgelopen week. Juist één vriendin had ik ervan verteld, die werd ook zot van mij denk ik. Elke keer er geen wc in de buurt was (en we dus samen op stap waren), had ik het gevoel dat ik moest gaan plassen, ook als ik net geweest was. En zelf besefte ik gelukkig ook dat dat wel helemaal psychologisch was, maar gerust was ik er toch nooit echt op. Ik ken ondertussen alle mogelijke “schuilhoekjes”  van Leuven en Mechelen, denk ik.

 

Enfin, ik ging gisteren naar de dokter: ze schreef me uiteindelijk Lysanxia voor, samen te nemen met Temesta, Trazolan en Circadin. Een cocktail met andere woorden, maar het hielp. Ik sliep afgelopen nacht gewoon 9 uurtjes aan een stuk en vandaag: ik voel me herboren. Ik ben natuurlijk nog steeds extreem moe, van één nacht slaap gaat dat allemaal niet over. Maar gewoon de moraal zit al terug helemaal goed, ik voel me terug gewoon: niet slecht, niet depressief, niet emotioneel. Veel honger heb ik nog steeds niet, maar ik kan terug eten. Mijn zicht is ook terug beter, ik heb het gevoel dat mijn benen me terug kunnen dragen en de ijlheid is compleet weg. Hoofdpijn heb ik wel nog, maar nog een nacht goede slaap en dat is wel voorbij, denk ik. De spierpijnen zijn er ook nog steeds, maar dat zal ook wel verminderen. Mijn geheugen heb ik vandaag nog niet uitgedaagd, maar ik weet nog wel dat mijn buurmeisje daarnet riep op mij toen ik de was aan het ophangen was. Oh ja, nog zoiets, ik heb terug de puf om mijn huishouden onder handen te nemen. Dat was ook nodig na een hele week totaal uitgeteld in de zetel liggen.

 

Gewoon één nacht terug een goede slaap en ik ben al helemaal een ander mens! Enfin, ik ben gewoon terug de mens die ik was, die ik ben. En of ik daar blij mee ben!

 

Oh ja, ondertussen serieuze tegenslag weer gehad in fertiliteitstraject, mijn lichaam wil blijkbaar echt niet meewerken. Morgen gaan we terug naar de fertiliteitsarts: op naar de volgende stap.