Ik kreeg vandaag een bloem. Wij, wensouders op de eerste dag van de wensouderweek kregen een bloem. Toen ik thuiskwam haalde ik mijn plastic roosje uit haar vaasje en zette deze in de plaats. Het is een bloem, die voor mij veel betekent. Een bloem zegt soms zo veel, zonder daar woorden aan toe te voegen.
Het was vandaag best een bijzondere dag. Ik heb niet de hele dag meegedaan, maar ik ontmoette andere wensouders, vooral wensmoeder. Lotgenotencontact, noemt dat met een mooi woord. Ik vond het in één woord fantastisch: dat contact. Ieder zijn eigen verhaal, maar toch begrijpen we elkaar. Of dat allemaal dan kommer en kwel is? Nee, absoluut niet: we lachen gelukkig ook allemaal heel graag! wink-emoticon

En dan stelde iemand me de vraag hoe ik bij Shanti van Kinderwens Vlaanderen was terechtgekomen. Ik kon niet meteen een antwoord geven, mompelde iets van een mail die ik stuurde die Help zei en dat ik echt aan het rouwen was. Toen ik terug naar huis reed, dacht ik er verder op na. Het was op een avond in maart vorig jaar dat ik voor het eerst van Kinderwens Vlaanderen hoorde, in het journaal en met een liedje van Kathleen Snoeckx. Ik was toen serieus aan het rouwen. Gui, die ik zo graag zag, was enkele maanden eerder gestorven. Ik heb nooit zo’n mooie relatie gehad, ik zag hem graag en ik hield enorm van hem. Ja, wij hadden het al over kinderen gehad, ik was 30 en hij 38. Ik hoorde in de verte mijn biologische klok tikken en hij wilde geen oude man zijn die niet meer kon voetballen met zijn klein mannen. Hij wou er nog drie, zei hij, hij had al een dochter. Ik droomde er van twee.

En toen stierf hij, ik weet dat zelfs dat ik nog gedacht heb om zijn zaad te bewaren toen hij in coma lag. Wou dan toch niet van het slechtste uitgaan en deed het uiteindelijk niet. Hij stierf, ik rouwde heel hard en heel diep. Niet alleen voor hem, maar ook voor onze afwezige kinderen en onze toekomst die we samen zouden tegemoet gaan. Ik had zo graag een kind van hem gehad. Ik zat toen gevangen, gevangen in mijn gedachten en twijfels. Zou ik dan toch alleen gaan voor dat kind of zou ik mijn gehele kinderwens dan maar opgeven? Het is namelijk zo dat ik niet spontaan zwanger kan raken, die hele procedure neemt ook veel tijd in. Ondertussen was ik ook mijn eigen jeugd aan het verwerken, het is eigenlijk gek dat dat niet eerder gebeurde. Het was mijn psychologe die zei dat dat heel normaal was omdat ik aan mijn eigen kinderwens aan het nadenken was. (Beter toen, denk ik nu, dat ik daar niet mee geconfronteerd word als ik een kind heb gekregen en dan al genoeg energie moet hebben voor mijn pasgeborene) daar zat ik allemaal mee in mijn hoofd, toen ik dat liedje hoorde. Ik was zo ontroerd, voelde zo veel herkenning in dat liedje ook. Tranen met tuiten zat ik te huilen toen ik het hoorde. Ik zocht op internet en vond de site van Kinderwens Vlaanderen, ik zocht vooral naar het woordje: “contact”, vond het en stuurde een mail. Ik weet echt niet meer wat ik erin heb gezet, ik denk dat hij tamelijk wanhopig moet geklonken hebben, hij riep duidelijk heel hard “help”.

Een half uur later kreeg ik al een mail terug, dat ik op intake mocht komen, maar ook dan al steunende woordjes. Ik ging op intake, heb nog serieus getwijfeld, maar ik ben nu zo blij dat ik dat deed. Ik krijg vaak te horen dat ik talent heb om te schrijven, dat hoor ik graag, echt waar. Ik wil nog steeds ooit een boek uitbrengen. Maar schrijven helpt me ook zo hard, de dingen letterlijk van me af schrijven en mijn gedachten zo op orde zetten. Ze liet me schrijven: mijn levensverhaal, maar ook over mijn imaginaire kind. Het deed me goed, zo goed. Op een gegeven moment merkte ik zelf dat de rouw grotendeels voorbij was, natuurlijk mis ik Gui nog en natuurlijk had ik nog steeds dolgraag een kind van hem had gehad. Maar ik kan nu met een glimlach aan hem terugdenken en niet meer in tranen. We hakten samen de knoop door: ik zou gaan voor dat kind, als alleenstaande. Ik ga niet meer wachten tot ik de ideale man tegenkom. De man die ik zie als vader van mijn kinderen. Voor mij was dat Gui. Ik zeg wel altijd bij dat ik gerust open sta voor een andere man, maar het moet niet.

Die beslissing gaf me zo veel rust en toen begon het pas. Een nieuw traject begonnen bij Shanti: stressreductie en gezond zwanger worden, die dingen. Bewust niet gaan werken om de stress zo laag mogelijk te houden en alle energie op het zwanger worden zetten. Oh ja, ik onderging ondertussen hormoonbehandelingen, ik reageerde er totaal niet op. Nu ben ik geopereerd en heb ik weer hoop. Wat ik bij Shanti doe, kan ik nooit deftig uitleggen, het is wel uniek. Ik bezie het als een soort van psychische begeleiding, maar op een heel andere manier dan dat psychologen, psychiaters en andere therapeuten dat doen. Echt waar een heel andere manier, maar ze werkt. Als ik nu ga zeggen dat ik daar een oefening heb gedaan waar ik zit te praten tegen een lege stoel, zullen jullie denken: “wat?”. Maar het helpt, zo hard.

Shanti doet zo’n mooi werk, dat wil ik nu toch echt even gezegd hebben. Mijn traject bij Kinderwens Vlaanderen zit er bijna op. Ik hoop dat ik Shanti over een tijd een geboortekaartje kan sturen.

Vandaag ging het uiteindelijk dan ook over kinderwensconsulente worden. En ik dacht: als ik dat nu eens zou gaan doen. Verpleegkunde gestudeerd hebben is alvast een goed begin. Misschien moet ik dat maar worden, ja… het lijkt me fijn om me voor zoiets in te zetten, iets waar ik ook echt achter kan staan, iets waarvan ik zelf heb ervaren dat het me zo hard geholpen heeft. Ik heb dat nodig, noem het een hoger iets zoeken in een job of wat dan ook. Ik weet al langer dat ik dat nodig heb, dat ik er dan ook 200% voor kan gaan. En voor mij is dat echt niet mensen wassen en infusen prikken.
En dit wilde ik toch eens delen en vooral aan Shanti zeggen: Bedankt, echt waar!

Oh ja, mijn weg naar alleenstaande moeder kan je volgen op de site: Kinderwensmagazine bij getuigenissen. De wens van Els, is mijn verhaal. Ik ben er over aan het denken om mijn schrijfsels van daar ook hier, op mijn eigen blog te gaan delen. Op een andere pagina of zo. Ook de andere blogs daar zijn de moeite waard om te lezen!

De verdere planning voor de kinderwensweek, vind je op dezelfde site, en wel bij Events.

Er is ook een facebookpagina van Kinderwens Vlaanderen en er is natuurlijk ook een website.