Ik moest vandaag aan Gui denken… eigenlijk denk ik er nog best veel aan. Ik ga wel verder natuurlijk, ik voel me zelfs goed, heel goed eigenlijk. Mensen zeggen ook dat ik er goed uitzie, wel fel bijgekomen, maar ik zie er blijkbaar goed uit. Een vriendin zei laatst dat mijn ogen iets prachtigs uitstralen en dat ik zelf straal met mijn hele lichaam. Ik zie dat zelf niet zo natuurlijk, maar ik voel me wel goed, gelukkig ook. Maar ik mis Gui nog wel, elke dag. Nu ik bezig ben met mijn kinderwens te vervullen met fertiliteitsbehandelingen, denk ik heel vaak aan hem. Ik had zo graag een kind van hem gehad, ik had ook graag zijn steun gehad. Ik moet nu een kleine ingreep ondergaan voor mijn kinderwens in vervulling te zien gaan. Een vriendin zegt wel dat ze mee gaat, maar ik had graag hem naast mijn bed gehad. Ik had gewoon graag met hem een kind gekregen, heel graag.

Ik had ook gewoon zo graag in dit huis met hem en zijn dochter gewoond. Zijn dochtertje is nog steeds mijn zonnestraaltje, ze is een prachtig kind. Ze wordt 10 in augustus, zalige leeftijd eigenlijk. Ze zijn oud genoeg om al veel te verstaan, maar toch nog kind. Net voor de pubertijd, al begint ze een echt juffrouwke te worden. Ze gaat ook verder met haar leven, maar ook zij mist haar papa nog regelmatig. Laatst belde ze, het was lang geleden dat ze het vroeg, maar nu kwam het er weer uit “Els, mist gij papa ook?” Ik zei “ja” en ze was tevreden, ze was gerustgesteld. Ze heeft het moeilijk gehad na zijn dood, ze is zelfs naar een kinderpsychologe geweest en dat deed ze blijkbaar graag.

En ook met de zus van Gui praat ik nog regelmatig over Gui. Zij heeft het ook moeilijk gehad, ze was 10 jaar ouder dan Gui, redelijk leeftijdsverschil, maar Gui was altijd haar kleine broertje gebleven, zei ze. Het manneke dat zij moest beschermen. Gui stond trouwens ook zot van zijn grote zus, hij keek daar nog steeds naar op, dat voelde je.

En dan heb je natuurlijk nog zijn vader, echt een lieve man. Van uiterlijk trok Gui daar ook hard op. Hij moest zijn zoon afgeven en dat moet verschrikkelijk zijn. Maar het is een kranige man, een sterke man ook. Zelf zegt hij dat Gui alleen van uiterlijk hard op hem trok en dat hij van karakter meer zijn moeder was. Ik zou het niet weten, ik heb zijn moeder niet gekend.

Ja, ik denk nog vaak aan hem en ik ben heel blij als mensen iets van hem zeggen of iets over hem vragen. Afgelopen weekend nog, iemand vroeg gewoon hoe oud hij eigenlijk was. Het is een kleine vraag, maar ik vind het zo fijn. Gewoon iets kleins. In juni is hij twee jaar dood, twee jaar al, denk ik dan.  Ik heb zijn foto op de kast staan en hij staat daar goed, ik kijk er regelmatig naar, het geeft me rust.

Ik weet niet of er leven na de dood is, maar soms voel ik hem heel duidelijk naast mij. Soms hoor ik hem nog iets zeggen, ik kan ook nog echt naar hem luisteren. Hij had een liedje voor me opgenomen, hij had een prachtige stem. Ik ga dus gelukkig nooit vergeten hoe zijn stem klonk. In het begin belde ik vaak naar zijn voicemail om zijn stem te horen. Zijn nummer kan ik nog steeds niet uit mijn GSM halen, ook al is dat al lang buiten gebruik. Ik wil het gevoel hebben dat ik hem nog steeds kan bellen. Toen ik een tegenslag had met die fertiliteitsbehandeling, hoorde ik mezelf plots luidop zeggen: “Godverdomme, Gui, ik heb u nodig.” Ik heb vele herinneringen aan hem en die wil ik niet kwijt. Soms denk ik dat die ooit zal kwijtspelen. Langs de andere kant: ik heb een goed geheugen.

Zijn zus zegt soms dat hij trots om me zou zijn, met wat ik nu allemaal onderneem en dat ik niet bij de pakken ben blijven zitten. Ik hoop het… ik hoop echt dat hij me van ergens, weet ik veel waar, zit te volgen en dat hij blij is met wat ik nu doe. Ik zeg weleens dat hij mijn beschermengel geworden is, misschien is het wel door zijn nabijheid dat ik me zo goed voel… wie weet…