Ik hou van de natuur, het meest van een bos. Als ik mijn favoriete plaats moet uitkiezen is dat een bos waar de zon door de bomen priemt. Een vriendin zei eens dat ze me wel zag wonen in een chalet in de bossen. Nu heb ik dat eens uitgeprobeerd, een tijd geleden al. Iemand die ik ken heeft zo’n chalet in de bossen en ik ben daar eens een week geweest, zonder hem wel te verstaan. En ja, ik genoot ervan. Het zat mij toen ook heel hoog, mijn vriend was een paar maanden dood en ik had nood aan rust. Rust in mijn hoofd vooral en het is nu niet zo dat ik in een drukke buurt woon. Ik woon in een relatief rustige buurt. Maar sindsdien heb ik het nog wel eens gedaan. Ik ben er al in de winter geweest en al in de zomer. Nu valt dat voor mij nog mee, ik moest niet zoeken naar hout in de winter, dat lag voor me klaar. Maar zo’n hout aankrijgen, dat is best nog een karwei als je dat niet gewoon bent… Uiteindelijk lukt het wel, maar dan ben je daar toch een hele tijd mee bezig geweest.

Maar toch is het redelijk primitief wonen en je ziet niet veel, ook was het er vrij donker door de bomen. Maar daar had ik allemaal geen problemen mee, zelfs niet met het feit dat er geen douche is, al was dat wel het eerste wat ik deed toen ik in mijn eigen huisje terugkwam. Nee, het heeft wel iets, geen ziel te bespeuren en helemaal alleen met de natuur. Er waren geen buren, enkel op zondag kwamen er wandelaars voorbij. Die kameraad had het me zelf voorgesteld, hij heeft dat chalet gekocht met het idee om zich te kunnen terugtrekken als het hem te zwaar wordt. Het leven “buiten” dan, het leven van de race tegen de klok. Ik had het na de dood van Gui echt zwaar, er werd mij zelfs een opname in de psychiatrie voorgesteld, daar had ik geen zin in. En toen stelde die kameraad dat voor, ik had echt zoiets van “ja, waarom niet?” en ik ging twee weken naar daar. Ik kwam niet veel uit dat bos, enkel om eens naar de winkel te gaan en verder hield ik me bezig.

Ik hield me bezig met niets speciaals, ik ging er vooral heen om te rusten, maar ik was behoorlijk bezig, ik had mijn boek bij over eetbare wilde planten bij en ging op zoek. Ik probeerde dingen uit. Ik heb lekkere dingen gegeten zo, maar ook dingen die echt niet eetbaar waren. Ik vond namelijk als ik me terugtrok in het bos, dat ik het dan ook goed moest doen. Het deed me denken aan mijn uitjes met mijn ex, wij gingen regelmatig wildkamperen in de bossen, tussen de duinen in Nederland,… Na een tijd hadden we zelfs een Mercedes Vito gekocht waarin we bleven slapen als we ergens waren. Het was goedkoper dan een Volkswagen Busje, maar eigenlijk waren dat zalige tijden. Gewoon de tent mee, slaapzak en we zien wel. Wij deden dat geregeld in het weekend en in het verlof. Dat is een beetje verloren gegaan sinds mijn ex weg is, ik had er alleen niet zo’n zin in, mijn ex had ook de tent mee. Maar deze ervaring was zalig, zo in een chalet. Volgens vrienden kan ik er ook lyrisch over vertellen, maar als ze me dan vragen: zie je dat je hele leven doen? Dan zeg ik “nee”. Ik vind het best wel handig, dat ik gewoon de hoek moet omgaan voor de bakker en dat de Colruyt op 500 meter van mijn deur ligt. Ik vind het ook best wel leuk dat ik buren heb, ik kom er immers goed mee overeen. Ik zit ook wel graag in het centrum van Mechelen, alles dichtbij en een gezellige drukte. Maar te druk moet het ook niet worden: Brussel en Antwerpen vind ik té druk. Ik hou niet echt van veel drukte, dat zijn te veel prikkels en dan word ik onrustig. Ik begrijp die vriendin dus wel, als ze me zegt dat ze me in de bossen ziet wonen. Misschien trek ik daarin wel op mijn vader, hij wilde ook niet in de stad wonen. Wij zijn dan ook opgegroeid “op den buiten” en met op den buiten, bedoel ik echt wel heel landelijk. Maar ik ben daarna wel in Mechelen gaan wonen, ik werd daar een beetje zot van de stilte. En nu woon ik in een buitenwijk van Mechelen, hier komt alleen volk dat hier echt moet zijn. Als je onze wijk inrijdt en je rijdt er gewoon eens rond, kom je op hetzelfde punt dan wanneer je er in reed. Hier is dus geen doorgaand verkeer of zo en dat is wel zalig. Hier spelen de kinderen nog op straat.