Ik heb het niet zo met de kerk, ik ben gedoopt en heb mijn communie gedaan, daar blijft het toch bij. Maar vandaag is het Allerheiligen, een dag waar we stil staan bij de doden. Nu klopt dat ook niet helemaal, want eigenlijk is dat op 2 november: Allerzielen. Toch herdenken we ze op Allerheiligen…

Aan wie ik dan zoal denk? Aan Gui natuurlijk, ik zag hem toch zo graag en ik zal hem altijd graag blijven zien.  Een verkeersongeval, de andere was in fout, maar dat troost me niet.

Maar ik denk ook aan mijn nonkel, die ik plagend nonkeltje noemde. Hij stierf vorig jaar in december, ook een verkeersongeval.

Ik denk ook aan Simone, die stierf aan borstkanker.

Ergens denk ik ook aan mijn vader, ik ben kwaad op hem geweest, maar ergens blijf ik hem graag zien. Hij stierf op 11 november 2012, symbolische datum. De strijd was gestreden.

Mijn grootvader stierf datzelfde jaar, een paar maanden eerder. Hij was ook mijn peter.

Moemoe stierf in 2010, wij kwamen er in mijn kindertijd elke zondag, na de Chiro. Zij was al een overgrootmoeder.

Mijn neef, die een jaar ouder was, stierf aan een vreselijke ziekte.

Ik denk ook speciaal aan Lindsay, die omkwam toen we 17 waren. Een dode-hoekongeval.

En ook aan Joke denk ik. Zij was het leven moe en uitgestreden.

En ook aan Tom denk ik. Tom stierf op uitwisselingsproject in Australië toen hij 18 was door een stom ongeluk.

En mijn kleine nichtje Evi, haar hebben we zelfs niet mogen leren kennen.

Veder denk ik ook nog aan Bompa en misschien ook aan Peter. Bompa stierf toen ik 15 was en Peter toen ik 9 was. Ik herinner me van die laatste dat hij vooral altijd naar de koers zat te kijken. Het waren beiden al overgrootvaders.

Ik vind dat ook mijn broer een plaatsje verdient in deze opsomming, hij stierf wel voordat ik geboren ben, maar ik heb wel altijd geweten dat ik nog een oudere broer had.

Ik weet ook niet of het wel zo gepast is, maar normaal had ik ook al een kind van 5 jaar rondlopen. Ze blijft voor altijd mijn engeltje.

Soms denk ik dat magere hein mijn omgeving niet spaart. Buiten mijn grootvader en mijn overgrootouders stierf niemand aan ouderdom. Tot ik 17 was, was ik er nooit echt mee bezig. Maar toen stierf Lindsay. Ik was er helemaal van onder de voet. Niet alleen omdat ze een vriendin was, maar ook omdat ze even oud was als ik. Ik ben weken niet langs de plaats van het ongeval willen gaan en nu, als ik er passeer, zeg ik in gedachte nog steeds “Dag Lindsay”. Nog datzelfde jaar kwam Tom om in Australië. Eigenlijk was ik daar stiekem wel een beetje verliefd op. We kwamen alleszins heel goed overeen. En nog geen half jaar later stapte Joke uit het leven, ze was een jaar ouder dan ik. Ik verloor 3 mensen op 1,5 jaar tijd en ik was er kapot van… Toen heb ik geleerd dat het elke moment kan gedaan zijn, die les deed ik op toen ik nog maar 17 was. Mensen verschieten er soms van als ik zeg “ik kan morgen even goed onder een auto lopen.” Ik zeg dat niet om te choqueren of zo, het is gewoon de waarheid. Later zou ik ook mijn vriend Gui en mijn nonkel verliezen aan een ongeluk, in het verkeer. Heel recent nog maar. Een ongeluk is zo gebeurd…

Mijn vader stierf aan kanker en ook Simone stierf aan kanker. Zij waren in feite ook nog veel te jong. Beiden zijn terug “beter” geweest, het leek bij beiden dat ze op een gegeven moment de kanker overwonnen hadden, maar ze kwam terug en dit keer fataal. Tegenwoordig hoor je niet veel anders meer dan kanker, althans in mijn omgeving. En elke keer houd ik mijn hart vast, het is een moordenaar. Mijn neef, nichtje en broer stierven dan wel niet aan kanker, maar ook aan een ziekte.

Ja, soms denk ik dat ik al veel mensen veel te vroeg kwijt ben gespeeld. Mijn grootvader en overgrootouders waren gewoon oud, laten we zeggen. Dat is anders, zij hebben hun leven gehad en ergens doet dat daarom dan ook minder pijn, bij mij toch, omdat het rechtvaardig voelt waarschijnlijk…

En vandaag brand ik een kaarsje voor allen… dat is iets dat ik heb overgehouden uit mijn katholieke geloof.