Nu mijn rouwproces zo goed als voorbij is, kan ik terugblikken. Terugblikken op reacties van mensen, want er zit wat tussen.

Het strafste was van mijn nicht: ik vertelde dat Gui gestorven was en ze vroeg of we naar de Action gingen. Ik stond perplex, maar ging zonder iets te zeggen met haar de Action binnen. Ik wist gewoon niet wat zeggen. Maar het zijn vooral de goedbedoelde reacties die vaak pijn doen.

Begin maart schreef ik een gedichtje over gelukkig zijn ook al doet je hart pijn. Er werd door iemand echt op gereageerd alsof het tijd werd dat ik terug gelukkig moest zijn. Voor alle duidelijkheid: ik vond dat ik gelukkig was, net omdat ik mijn verdriet toe liet. Het is net omdat ik van mezelf verdrietig mocht zijn, dat ik gelukkig was, het is omdat ik dat aanvaard van mezelf dat ik gelukkig ben, het is omdat ik niet persé, zoals heden de tendens is, altijd de goed-nieuws-show verkondig dat ik gelukkig ben. Ik vond die reactie uiterst ongepast, vooral omdat ik ondanks alles ook niet vind dat je gelukkig MOET zijn, iedereen heeft volgens mij de vrijheid om ongelukkig te zijn.

Maar de reactie waar ik het van krijg, de reactie die ik al sinds het begin te horen krijg en nu nog steeds te horen krijg: “Je bent nog jong, je zal wel iemand anders tegen komen.” Dat is een reactie waar ik niets mee ben, hoe goed bedoeld ze ook is. Misschien kom ik ook iemand anders tegen, misschien ook niet, maar een nieuwe man gaat niet het verdriet rond Gui afnemen. Ik ben er zeker van dat ik dat verdriet de rest van mijn leven ga meedragen. De scherpe kantjes zullen slijten, maar het verdriet zal blijven, ik ben daar zeker van. Als ik 80 jaar ben, zal ik nog steeds met een glimlach aan Gui denken en ik zal mijn kleinkinderen misschien over hem vertellen, als de man die ik vertrouwde, als mijn prins op het witte paard. Ik zie me al bezig, zonder tanden en met een knot in mijn haar: “Toen ik nog een jong meisje was, leerde ik een man kennen: Gui, hij had zwart haar en groen-blauwe ogen. Hij speelde gitaar en was de liefste man die ik ooit tegen kwam. Nog voor jullie opa in beeld kwam…” Ja, ik zie het al helemaal voor mij.

Die reactie doet me eigenlijk pijn, eigenlijk zou ik veel liever hebben dat zo iemand dan zegt: “Het maakt je verdrietig, hè!”, dat ze erkennen dat het pijn doet, dat ze erkennen dat ik verdriet heb. Zo moeilijk lijkt me dat toch niet en daar zou ik veel meer aan hebben. Ik weet ook wel dat mensen dat doen omdat ze zich ongemakkelijk voelen, het is ook meestal als ik zelf iets over hem vertel dat ze dat zeggen. Mensen kunnen nog steeds niet om met verdriet van anderen, ze worden daar lastig van en ik denk dat ze dat dan meer voor zichzelf zeggen, dat ik nog wel iemand anders zal tegen komen. En waarschijnlijk zullen ze het best wel goed bedoelen ook, daar twijfel ik niet aan.

Eender hoe, natuurlijk kan ik nog iemand anders tegen komen, maar die man gaat mijn verdriet ook niet wegnemen. Hij zal mij moeten nemen met mijn verdriet om Gui. Ik blijf er ook bij, ik ben vriendinnen kwijt gespeeld, ik ben mijn vader ook al kwijt, de dood geeft verdriet, ik weet dat en ik weet ook dat geen enkel rouwproces zo hevig was als dit, ik weet ook dat ik niemand van alle voorgaanden zo graag gezien heb als Gui, vooral door mijn voorgeschiedenis. He gemis slijt wel, maar het verdriet blijft.

Dus, wat ik jullie vraag, zeg aub niet tegen iemand die zijn/haar partner kwijt is: “je zal nog wel iemand tegen komen.” Ik wilde dit toch even delen.