Ik vind sommige dingen toch uiterst vreemd en dan ben ik blijkbaar één van de enigen dat dat vind. Ik ben vrijwilliger in een vereniging voor kansarmen. Er worden dus spullen gedoneerd en die verdelen we dan. Dit gaat doorgaans via facebook, er worden foto’s geplaatst en dan kunnen mensen daar dan op reageren met interesse. Bij meerdere interesses wordt er een lotje getrokken, ook wordt het in het oog gehouden dat niet telkens dezelfde mensen met alles gaan lopen. Nu valt me daar vaak iets in op: mensen vragen vaak onder een foto of het voor jongens/mannen of voor meisjes/vrouwen is. Zeker bij een jeansbroekje voor kinderen vind ik dit een uiterst vreemde vraag: een jeansbroek voor een kind is een jeansbroek voor een kind, denk ik dan. Maakt het nu uit of dat voor een jongen of een meisje is. Nu reageerde er ook iemand op schoenen: een vrouw die vroeg of het vrouwenschoenen waren, wordt er op gereageerd: nee, voor mannen. Reageert zij weer: spijtig. En ik begrijp dat niet, echt niet. Zeker als de sekse niet duidelijk afleesbaar is van de schoenen, als je ze mooi vindt, vind je ze toch mooi zeker?

Nu heb ik dat onderscheid nooit zo goed begrepen, misschien omdat ik zelf redelijk uniseks in elkaar zit. Al van kleins af aan. Ik speelde met poppen, akkoord, maar ik speelde ook graag met de oude mecano van mijn vader. Ik had ooit een echte mini-mountainbike, mijn grootmoeder vond dat voor jongens, ik vond het gewoon een zalig fietske. Mijn ouders waren in onze opvoeding nooit zo strikt, ik was zelfs ooit het enige meisje dat judo deed tussen allemaal jongens. Ik was geen balletmieke of een prinsessenmadam, ik verkleedde me in zorro en superman. In mijn tienertijd kocht ik veel mannenkleren. En toch had ik geen identiteitscrisis op dat vlak. Als ik mannenkleren wilde aandoen, deed ik die aan en als ik een rokske wilde aandoen, deed ik dat ook aan. En nu nog, ik heb redelijk wat mannenhemden in mijn kleerkast hangen, ik doe ze gewoon graag aan. Ook mannentrainingen en zelfs twee paar mannenschoenen. Dat is waarschijnlijk het voordeel aan een grote vrouw zijn, ik kan aandoen wat ik wil op dat vlak, ik pas kleren van mannen en van vrouwen!

Nu ging er laatst een filmpje rond op facebook, over een vader die er akkoord mee was dat zijn zoontje een barbiepop koos in de speelgoedwinkel. Dat gaat dan de wereld rond en eigenlijk vind ik dat triestig. Niet voor het berichtje op zich, wel dat deze man dit blijkbaar zo uitzonderlijk vond van zichzelf dat hij er een filmpje van maakte en dat dat dan ook als uitzonderlijk de wereld rond ging. Moest ik een zoon krijgen, zou hij van mij barbies krijgen als hij wil en moest ik een dochter krijgen die een garage wil, zonder problemen. Ik ben misschien niet met alles akkoord in de opvoeding van mijn ouders, maar ik ben zeer blij dat ze me op dat vlak altijd vrij gelaten hebben. Het was zelfs mijn moeder die me ooit mannenpyjama’s gaf toen ik een jaar of 12. Ik vond ze trouwens zalig om aan te doen, veel mooier ook dan al die vrouwendingen en ik heb nog steeds een hekel aan nachtkleden. Ik mocht van mijn moeder in mijn tienertijd een broek kopen op de mannenafdeling van de H&M en ik mocht als kind met mijn buurjongen ravotten, in bomen klimmen en kampen bouwen. Ik mocht met mecano spelen en met lego.

Er zijn tijden geweest dat ik liever een jongen was, er zijn ook tijden geweest dat ik heel tevreden was met dat ik een meisje was. Ik was gemixt op dat vlak en ik ben het nog steeds. Maar ik ben blij, blij om wie ik ben… ik plak er geen naam op, ik hou niet van dat hokjes denken. Waarschijnlijk heeft dat ook een naam, ik weet het niet. Ik ben gewoon best blij dat ik een vrouw ben, maar ik ben ook blij dat ik de vrijheid heb om met een mannenbroek, T-shirt en hemd over straat te gaan als ik daar zin in heb en ik plak daar niet echt een term of iets dergelijks op. Nu denk ik wel dat vrouwen het daar sowieso gemakkelijker in hebben dan mannen. Ik heb ooit een vriend gehad die travestiet was, het is niet dat hij in een rok over straat ging lopen, tenzij met carnaval want dan kon het. Hij wilde het wel… al blijf travestitisme nog iets anders. Hij werd echt geil van hakken bijvoorbeeld. Het was zo dat ik hem betrapte, met een hak van mij was hij over zijn been aan het wrijven, redelijk geil, ja. Nu, ik had daar geen problemen mee, ik vond het zelfs wel iets hebben. En eigenlijk vond ik hem sexy in een rok, maar misschien is dat ook door dat mixed gender dat in mij zit. Ik denk dat het dat nog het meeste is, ik hou van die mixen in mensen. Zelf haal ik op die stomme testen op facebook altijd dat ik meer mannelijk ben dan vrouwelijk, een keer had ik 50% voor allebei, dat vond ik het leukste. En toch voel ik mij een vrouw en noemen mensen mij zeer vrouwelijk. Nu heb ik wel een hormonale aandoening waardoor ik meer mannelijke hormonen heb dan een “normale” vrouw, het schijnt dat dat ook verklaart waarom ik een hekel heb aan typische vrouwenprogramma’s op tv bijvoorbeeld, al weet ik niet of dat dat er echt mee te make heeft, ik ken nog zo’n vrouwen.

Och ja, ik ben gewoon gemixt, ik ben een vrouw met mannelijke trekken, die van kleren gewoon aandoet wat ze wil, die in haar gedachten denkt wat ze wil en die in haar doen en laten ook doet wat ze wil, zonder daar de term vrouwelijk en mannelijk op wilt plakken en ik ben daar blij mee, altijd al geweest.