Nu, ik ben psychiatrisch verpleegkundige van opleiding… Eigenlijk heb ik daarvoor gekozen omdat ik destijds te veel faalangst had om mijn grote droom te verwezenlijken, namelijk om psychologie te gaan studeren. Ik ben dan maar verpleegkunde gaan doen, daarvan was ik tamelijk zeker dat ik het wel zou behalen… De laatste tijd komt die originele droom vaak weer opzetten en vaak denk ik er aan om naar de universiteit te gaan en me in te schijven voor het komende academiejaar. Maar dan, als alles goed gaat, ben ik vertrokken voor 5 jaar. Neem nu dat ik ook nog een kind wil krijgen voor mijn 35^ste, dat gaat dus niet. Die twee combineren, dat lijkt me gewoon heel zwaar, al zullen er mensen zijn die het doen.

Maar ik wil wel een heroriëntering. Op zich vind ik de job van psychiatrisch verpleegkundige nog steeds aantrekkelijk, maar eerlijk: ik wil een 9-to-5-job. Ik heb een hekel aan die shiften, enfin, een hekel is veel gezegd. Ik kan er gewoon niet tegen. Vroeges, lates en nachten, allemaal door elkaar: moordend. Eerst dacht ik aan een job in een dagtherapie, maar dat is vrij beperkt en welke verpleegkundige wil nu niet zonder shiften werken? Ik ben dus naar een jobcoach gegaan. Die vroeg me meteen waarom ik destijds voor psychiatrisch verpleegkundige had gekozen… ja, komt dat verhaal van faalangst er weer aan. Zei zij dat de opleiding voor psychiatrisch verpleegkundige toch zeer zwaar was… Nu ja, ik had elk jaar grote onderscheiding en moest naar mijn gevoel veel minder doen dan dat ik in het middelbaar moest doen. Toen deed ik latijn-wiskunde, overigens een reactie die ik veel krijg: dat ik mààr verpleegkunde ben gaan doen na mijn middelbare studies… Nu ja, ik vind het zelf ook dat ik dat mààr ben gaan doen, maar faalangst is een raar beestje… Dan vroeg ze waarom ik dan eigenlijk psychologie wil doen. Ik begon een hele litanie af te steken van dat er toch niets interessanter is dan hoe de menselijke psyché in elkaar steekt. Waarom doet een mens wat hij doet? Ik heb niet meteen zo het cliché om mensen te gaan helpen, al is zorgzaam zijn wel één van mijn waarden, anders had ik ook nooit voor verpleegkunde gekozen. Nee, ik heb het eerder voor het analyseren, het onderzoeken. Op mijn 14^de las ik al  boeken van Freud. Freud is de grondlegger van de psychoanalyse. Ik heb het ook het meest voor deze behandelvorm in de psychologie/psychiatrie. Psychoanalyse is ook gewoon meer analytisch gericht, het zit hem al in het woord zelf. En als ik daar dan zo over denk, denk ik dat ik toch gewoon aan die studies psychologie moet beginnen. Genoeg mensen zeggen dat ik het moet kunnen, dat ik er “slim” genoeg voor ben en ja, ik weet ergens wel dat ik het moet kunnen, maar die faalangst speelt me parten, nog steeds…

Nu goed, die jobcoach heeft me gezegd dat ik mits een omscholing en mijn huidige diploma, misschien wel iets kan doen, want ik wil nog steeds iets in de psychiatrie doen. Zeker iets van 9 to 5. Shiften, nee, echt niet meer. Ik slaap daar veel te slecht voor.  Ze zei dat ik misschien in een CGG kan gaan werken, maar ze ging de mogelijkheden eens bekijken. Zelf moet ik 3 opdrachten maken tegen onze volgende afspraak. De eerste is de ideale vacature. Ik vraag me af of dat wel bestaat, het moet includeren: de ideale collega’s, een ideaal loon (en dat moet voor mij echt niet zo hoog zijn, maar wel graag dat ik een centje opzij kan zetten), de ideale werkomgeving, ideale uren, enfin, alles wat ik zou willen. Ik vind dat vrij moeilijk, ik heb nooit zo na gedacht over wat voor mij de ideale job zou zijn, ik nam in het verleden gewoon jobs aan die aansloten op mijn diploma. Ik heb bij thuisverpleging en op een PVT gewerkt, maar even goed op een zeer acute PAAZ (zelfs in PAAZ-en onderling is een groot verschil!). Maar ik vond inderdaad nergens echt mijn ding, misschien dat ik dan maar eens moet uitgaan van wat ik eigenlijk wil. Een andere opdracht die ik te vervullen krijg, is omschrijven hoe mijn ideale leven er zou uitzien: Stel: ik word morgen wakker en alles is zoals ik het wil, hoe zou het er dan uitzien? Nu ja, dan zou ik getrouwd zijn met een man (Gui uiteraard!) en zouden wij samen wel 2 kinderen hebben (en Elke zou er ook nog zijn!): een zoon en een dochter. Hij zou zijn job als muziekleraar behouden en ik zou halftijds werken als onderzoekspsychologe aan de KU Leuven en er “halftijds” dan zijn voor de kinderen. In mijn vrije tijd zou ik schrijven aan een bestseller.  Ja, zo iets. En als laatste moet ik vacatures zoeken, over heel Vlaanderen en zelfs in het buitenland, gewoon vacatures die me aanspreken. Zij gaat ondertussen eens bekijken welke jobs voor mij in aanmerking komen.

Als we dan een keuze gemaakt hebben voor een bepaalde richting, gaat ze er voor zorgen dat ik eerst stage kan doen in een bepaalde sector en als me dat bevalt, kan ik een opleiding volgen die er bij aansluit. Ze vroeg of ik daar voor open stond, uiteraard… het is er gewoon tijd voor.