“Hey, hoe gaat het ermee?” Die vraag werd me daarstraks privé via facebook gevraagd. Het is een vraag die vaak in een gesprek gesteld wordt. Vaak wordt die als gespreksopener gebruikt. Er zijn dan verschillende opties wat men met deze vraag wil bekomen.
- Ze is bedoeld om een gesprek effectief te beginnen, een ijsbreker zeg maar. Men verwacht het antwoord “goed” om dan een gesprek over van alles en nog wat te kunnen hebben.
- Het kan ook zijn dat diegene die de vraag stelt zo snel mogelijk over zijn/haar problemen wil beginnen. Daarbij is jouw antwoord geenzins van belang.
- De andere is oprecht geïnteresseerd hoe het met je gaat.
Die eerste komt men het meeste tegen, denk ik. Ik heb hier zo geen problemen mee, al voel ik me vaak ook een leugenaar. Toen mijn vriend net gestorven was, hoorde ik mezelf wel eens “ça va” zeggen. “Goed” kreeg ik echt niet over mijn lippen, dus schakelde ik over naar het iets minder overtuigende “ça va”, maar eigenlijk ging het echt niet goed, was ik dan geen regelrechte leugenaar? Ik heb daar soms echt problemen mee, het lijkt mij ook dat je deze “hoe gaat het?” het meeste te horen krijgt.
Met de tweede soort heb ik eigenlijk wel problemen. Ik heb dan liever dat ze meteen over hun eigen problemen beginnen. Dat ze niet uit de overtuiging dat het beleefd is om het te vragen en eigenlijk gewoon een luisterd oor voor hun eigen problemen willen, maar gewoon meteen vragen of ze hun verhaal even mogen doen. Dat komt mijn inziens een stuk beleefder over, in de voorgestelde situatie voel ik me doorgaans gewoon gepasseerd en eigenlijk vind ik het ronduit onbeschoft. Ik blijf erbij: vraag het dan niet!
De laatste soort… die kom je niet vaak tegen. Het is iets wat men gemakkelijker bij dichte vrienden en hechte familie zal aantreffen, mensen die echt geïnteresseerd zijn in hoe het met je gaat. Mensen waar je tegen kan zeggen “het gaat echt niet goed met me” en dan echt oprecht geïnteresseerd zijn in waarom het niet goed gaat. Soms ook uit onverwachte hoek, ik antwoorde zo eens bij iemand die ik niet vaak zie, snel “goed” en hij vroeg “ben je zeker?” Hij wilde het echt weten, dat zijn mensen die bewust te tijd nemen om naar je gevoelens en gedachten te luisteren. Het lijkt een uitstervend ras, al vraag ik me af of ze ooit zo talrijk geweest zijn. Ik denk dat eigenlijk niet, maar ik ben blij dat ze er zijn, dat er mensen zijn die het echt willen weten en oprecht belangstelling tonen. Het kan soms zalig zijn je verhaal eens te doen, om je hart uit te storten bij zo iemand.
En hoe het nu met mij gaat? Het gaat, het gaat vandaag echt, ik heb me al beter gevoeld, maar ook al slechter.
En hoe gaat het eigenlijk met jou?
HIPPIEMEISJE: een persoonlijke blog 