Ik heb het plezier in het schrijven terug gevonden, al zal dat ook voor een groot stuk zijn omdat ik de afgelopen 2 weken thuis heb gezeten en ik er gewoon ook terug tijd voor vond. Ik schreef gedichten, ik schreef een blogbericht, ik schreef in mijn dagboek, ik schreef aan een verhaal. Met pen en papier of op de computer. Het ontspant me, het maakt dingen voor me duidelijker, het helpt orde te scheppen, het helpt me te zeggen wat ik sprekend niet kan. Ik ben vroeger opgenomen geweest in de psychiatrie, het was mijn vaste gewoonte om met dingen die ik schreef naar de verpleging te gaan. Ik weet nog steeds dat er een verpleegkundige eerst niets zei en pas na een tijdje: “Zo mooi… niet de inhoud, maar het is zo mooi geschreven.” Ik ben dat altijd blijven onthouden, ik weet ook nog steeds over welk gedicht het ging en dat ik erin zei dat ik draaide in cirkels onder een lantaarn met bedachtzaam licht, omgeven door mist en regen. Het was eigenlijk de eerste keer dat echt iemand zei dat ik mooi kon schrijven, al is dat niet zo gek. Ik heb zulke schrijfsels daarvoor nooit aan iemand laten lezen. Nu weet ik dat schrijfsels delen deugd doet, al is het dikwijls nog wel de moed vinden om het openbaar (op mijn blog of op facebook) te maken. Vooral als ik te horen krijg dat mensen er steun in vinden of zich ontroerd voelen, ben ik zeer blij en voldaan. Daarstraks zei iemand zelfs “tot tranen toe bewogen.” Het is een eigen manier waarin ik goed ben om voor anderen iets te kunnen doen, waardoor ik me op mijn beurt dan ook weer goed voel. En niet alleen dat, de meeste mensen denken dat ik een zonnetje ben, op zich kan ik ook wel vrij goed relativeren en corrigeer ik vaak foute gedachten bij mezelf. De laatste dagen lukte dat niet, helemaal niet, verre van zelfs. Er is een breekpunt gekomen, dat waarvan anderen weken geleden al zeiden “hoeveel kan eens mens aan?” terwijl ik nog steeds verder ging. Vroeg of laat komt dat breekpunt toch, bij mij was de trigger Kerstmis, oververmoeidheid, de dood van iemand en een begrafenis van nog iemand anders. Om het kort te zeggen en zonder in detail te treden: ik voelde me slecht, rotslecht en ik had het gevoel dat ik dit bij niemand kwijt kon en dan is daar gelukkig altijd pen en papier. Die twee hebben me er doorgetrokken, zonder zwanzen.

Voor mij is schrijven ook: stilstaan bij bepaalde dingen en klaarheid scheppen. Letterlijk eigenlijk: pauze nemen en jezelf neerzetten om te schrijven, het doet je nadenken, denken over bepaalde dingen, het geeft je ook moed om bepaalde gevoelens tegen een persoon te kunnen zeggen. En ook, al is de reactie niet wat je wil, je bent die gevoelens gewoon kwijt aan de persoon die je dat gevoel geeft. Is op zich al een opluchting, want je hebt het gezegd, je blijft er niet mee zitten, al zou ik mijn gevoelens waarschijnlijk nog steeds makkelijker kunnen laten lezen dan dat ik ze echt moet uitspreken. Zo werkt het alleen niet echt in het leven, feit is wel dat ik een opkropper ben. Vele mensen denken dat ik open ben, maar ze hebben geen flauw idee over wat me echt bezig houdt en door welke dingen ik geworden ben wie ik ben. Echt niet, het zijn mensen die me echt door en door kennen die dit wel weten en dat zijn er echt niet veel. Je kan veel zeggen zonder echt iets te zeggen, ik ben er een held in. En weer hier: leve pen en papier om de dingen op te schrijven die niemand mag weten, maar die ik wel kwijt wil.

Schrijven is ook: wegduiken in een eigen fantasie. Met pen en papier kan je echt wegduiken in een andere wereld, je eigen fantasiewereld waar soms alles mooi is, soms ook in een wereld waar er veel miserie is. Psychologen hebben een verklaring waarom mensen graag naar soaps kijken. Het zou het idee geven dat je eigen leven al bij al niet zo erg is. Een theorie waar ik trouwens echt wel veel waarheid in zie. Mensen die wegduiken in boeken vol miserie passen eigenlijk juist hetzelfde toe. Zelf zo’n verhaal schrijven dan ook wel, denk ik. Ik ben bezig met zo een verhaal, een verhaal dat gebaseerd is op wat iemand uit mijn omgeving meemaakte. Met toestemming natuurlijk en bovenal: het blijft in grote lijnen vooral een fictief verhaal. Die persoon voelde zich trouwens vereerd toen ik die toestemming vroeg. Het is ook zo dat inspiratie, bij eender wat je schrijft, gehaald wordt uit je eigen leven of uit dingen die je in je omgeving ziet. Zelfs J.K. Rowling haalde voor Harry Potter inspiratie uit haar eigen jeugd. Ik ben trouwens helemaal verknocht aan Harry Potter. Boeken schrijven die zowel jeugd al volwassenen niet onberoerd laten, je moet het maar kunnen. Ja, ik ben fan van haar. Ze heeft ook 2 boeken voor volwassenen geschreven onder een andere naam. Ik de groep “Boekenfans” op facebook, heb ik gelezen dat deze ook echt de moeite waard zijn en ze staan bij deze op mijn verlanglijstje.

En bij deze komen we bij een ander punt. Ik schrijf niet alleen graag zelf, ik lees zelf ook heel graag. Al sinds ik kind was: met een boekje in een hoekje was mijn favoriete bezigheid op een zaterdag. Ik zag of hoorde dan ook niets rond mij, mijn moeder moest 5 keer zeggen dat het eten klaar was en dan voelde ik mij nog gestoord ook, al is eten nu wel iets dat gewoon nodig is. Ik vind het ergens spijtig dat je, met het ouder worden, gewoon minder tijd hebt om te lezen. Maar ik probeer er tijd voor te maken. Lezen is ontspannend, maar doet je tegelijk ook vaak nadenken. Ik heb niet een bepaald genre dat ik graag lees, als het me maar beroert. Dat kunnen dus even goed de Harry Potters zijn als een waargebeurd verhaal of het gruwelijkste boek dat ik ooit las (Messias van Boris Starling). Een schrijver moet zijn publiek meekrijgen, door woorden, door zinnen, hij moet er mensen mee kunnen beroeren, eender welk genre je schrijft, dat maakt je een goede schrijver. Iets dat ik dus ook heel graag wil bereiken: een echte roman schrijven die mensen beroert. Er mag natuurlijk kritiek op komen ook, liefst opbouwende: daar leer je uit en bovendien leest niet iedereen hetzelfde graag. Is allemaal heel normaal.

Taal is vooral iets krachtig, het geeft je zo veel mogelijkheden, ik vind het mooi dat er zo veel woorden kunnen zijn om iets te zeggen, allemaal met hun eigen nuance. Het is een kracht die je volgens mij ook vooral in je eigen moedertaal vindt. Ik vind het soms wel erg dat er zo veel Engels in onze taal begint op te duiken. Ik krijg echt de kriebels als ik mensen het woord “kids” hoor zeggen, wij hebben daar volgens mij zelf een heel mooi woord voor. Ik vraag me echt af wat er mis is met “kinderen”. Nu ja, ik ben me er ook van bewust dat Engels overal vertegenwoordigd is en dat het bijgevolg dus ook normaal is dat dit opduikt in onze taal. Op zich is hier destijds met het Frans net hetzelfde gebeurd. Er zijn echt woorden die hun oorsprong vinden in het Frans en nu ook perfecte Nederlandstalige woorden zijn. Zo kon een vriendin uit Nederland echt niet geloven dat fair een correct Nederlandstalig woord is. Het staat nochtans echt wel in de Van Daele en het komt uit het Frans. Zij dacht dan nog ten onrechte dat het puur Engels was. Op zich is dat ook mooi, een taal evolueert en we hebben zo veel mogelijkheden om ons duidelijk te maken met die taal. Ik had laatst op het werk een discussie met de psycholoog. Ze sprak van de acht basisemoties en ik zei dat je toch veel beter kan zeggen wat je voelt als je je niet vasthoudt aan die basisemoties. Iets waar ze nog wel akkoord mee ging, maar toen ik zei dat je je aangevallen kan voelen, zei ze dat dat geen gevoel is. Volgens de theorie niet nee, maar volgens mij kan je je wel degelijk aangevallen voelen. Zei ze dat je, doordat je aangevallen bent, je je slecht gaat voelen en dat dat je gevoel is. Ik heb echt zo iets van: Je kan je aangevallen voelen zonder dat die andere je eigenlijk echt aanviel. Eender hoe, ik vind dat veel duidelijker dan “ik voelde me boos” of zo. Het is daarom dat ik me afvraag waarom mensen zich zouden moeten uitdrukken met die basisemoties. Het is zo beperkt, het geeft echt niet duidelijk weer wat die mensen voelen, denk ik dan. Er zijn natuurlijk ook gewoon mensen waar je moet werken met die basisemoties, omdat ze vaak niet echt weten wat ze voelen en dan is dat een prachtig hulpmiddel, maar als iemand een gevoel weergeeft, moet je dat toch niet ten alle tijden willen herleiden naar die basisgevoelens. Of zie ik dat nu zo verkeerd?

Eender hoe, ik hou van spelen met taal, van woorden tot hun recht te laten komen, van met woorden zinnen te kunnen creëren en met zinnen iets duidelijk te maken. Het is vaak, als ik iemand iets wil vertellen via een brief of via mail, dat het een hele epistel wordt. Eigenlijk gewoon omdat ik het graag doe. De woorden lijken dan vaak zonder moeite uit mijn pen te vloeien en ja, ik geniet daarvan. Ik moet me vaak inperken en ik wis vaak ook terug dingen… Waarom eigenlijk? Om het beknopt te houden zeker, al vind ik iets beknopt houden soms een serieuze beperking. Soms is het nodig, helemaal akkoord, maar ik vind het vaak storend als mensen maar één zin terug typen of zo.

Kortom: taal is zo verrijkend.