Vandaag is het exact twee maanden geleden dat Gui stierf. Ik kan ondertussen echt wel zeggen, dat geen enkele dood van een dierbare me zo veel pijn heeft gedaan. Ik voel me ook zo alleen, niet alleen omdat hij er niet meer is, maar omdat ik werkelijk alleen deze strijd voer. Ok, er zijn mensen om me heen die me willen steunen en er zijn voor mij, maar het echte rouwproces doorga je helemaal alleen. Niet dat ik die mensen niet dankbaar ben voor wat ze doen, ik heb ze nodig. Ik voel ook enorm veel steun van zijn familie, het is fijn en tegelijkertijd pijnlijk om Gui voor een stuk te herkennen in zijn vader, zijn zus en zijn dochter, maar toch zou ik het niet anders willen dan dat ze nu in mijn leven zijn.

Twee maanden al, het lijkt soms nog gisteren dat we samen in zijn tuin aan de BBQ zaten, ondertussen al bijna 3 maanden geleden, de laatste keer dat ik hem echt als Gui zag. Toen hij in coma lag, was ik ergens al afscheid aan het nemen, ik had er geen goed oog in. Maar toch blijf je hopen, als dan het nieuws komt dat hij werkelijk dood is, dringt het ook niet door. Nu dringt het meer dan ooit door. Ik heb ook mijn momenten van ontkenning gehad en ik kruip nog vaak in mijn droomwereldje waar hij er nog is. Ergens helpt het, maar je weet ook dat je hem nooit meer zal zien. En ik vraag me soms af of ik er wel goed aan doe om in dat droomwereldje te kruipen, maar aangezien mijn psychiater zegt dat ik moet doen wat goed voelt, niets meer of minder… Dat voelt op dat moment goed, ook al eindigt het vaak in gehuil. Maar huilen is ook niet slecht, denk ik dan.

Dat psychische proces vind ik wel zwaar, maar wat het nog veel zwaarder maakt is zijn al die lichamelijke klachten die erbij komen. Ik heb hoofdpijn en spierpijn, ik ben misselijk en moet regelmatig overgeven en vooral: ik ben extreem uitgeput. Het is augustus, het einde van de zomer. In Mechelen is er in de zomer steeds veel te doen en ben ik andere jaren in de zomer bijna niet thuis te vinden. Deze zomer nam ik me wel voor om te gaan, maar het ging meer niet dan wel. Simpelweg omdat ik niet uit de voeten kan. Twee keer ben ik naar parkpop geweest: één keer met mijn nicht, maar daar heb ik niks aan gehad. De tweede keer met een vriendin, een vriendin die zich momenteel depressief voelt. Je zou kunnen zeggen dat dat niet meteen het beste gezelschap is, maar voor mij was dat toen super. Wij voelden ons allebei rotslecht, maar mochten ons van elkaar ook rotslecht voelen. We gingen vroeg genoeg, zodat we een stoel hadden om op te zitten (die uitputting, hè). Het is vooral het gevoel dat je je slecht mag voelen, dat op die moment steunend is. Ik ben ook nog naar Mechelen zingt geweest, waar ik me al bij al wel geamuseerd heb, maar dan voel je je weer schuldig omdat je je amuseert. Op zich is dat stom, want waarom zou ik me in Gods naam schuldig moeten voelen? Ik denk dat Gui niet anders zou willen dan dat ik me amuseer, maar toch… En dan ben ik voor mijn verjaardag nog naar een optreden van Guido Belcanto in Lier geweest. Ik zei al jaren dat ik voor mijn 30ste verjaardag een optreden van Guido Belcanto wilde hebben. Dat er dit jaar dan ook effectief één was op mijn verjaardag, was wel héél fijn. Mijn familie was erbij, maar ook op dat moment miste ik één bepaald persoon erbij die het werkelijk af gemaakt zou hebben.

En dat was mijn zomer: 2 keer parkpop, één keer Mechelen zingt! en een optreden van Guido Belcanto. Wat een verschil met andere zomers… maar het is goed zo. Ik heb geen nood aan grote mensenmassa’s en luide muziek, integendeel. Ik zit liever met een vriendin naar een film te kijken (waar ik me 9 kansen op 10 niet kan op concentreren, maar kom) of ik speel een gezelschapsspel met iemand, of we gaan eens wandelen… Kleine, rustige dingen doen me goed. Zelfs veel beter dan één of ander concert op dit moment.

Het is ook zo dat mensen zo raar kunnen reageren of zo’n vreemde dingen tegen je zeggen. Of je hebt net iets op facebook gezet over Gui en ziet daarna bij iemand verschijnen dat mensen niet snappen dat de dood niet erg is. Ik voelde dat als een regelrechte aanval op mij. Ik kreeg ook de vraag van iemand waarom ze me niet hoorden. Ik was toen al zelf een tijdje aan het denken: “Dat is nu zo raar, normaal laat die mij geen moment gerust en nu, juist nu, hoor ik die niet.” En dan sturen ze je zo’n bericht. En dan is iemand kwaad op je omdat je zegt dat je niet in staat bent om met de auto te rijden. Was helemaal niet gelogen, ik draaide die dag constant weg, dan ga je, als je slim bent, niet met een auto rijden. Een auto is nog steeds een moordmachine, Gui kan er van meespreken.

Het is ook zo dat ikzelf momenteel weinig energie kan steken in andere mensen. Ik kan het simpelweg niet, ik heb er de fut niet voor. Sommigen hebben daar begrip voor, anderen niet.
Het is ook zo dat het pijn doet om gelukkige koppels te zien, het is niet dat ik het hen niet gun, maar eerder een gemis.
Soms denk ik dat er te veel van op facebook zet, maar langs de andere kant: elke reactie, elke “vind ik leuk” doet deugd, dus waarom zou ik het niet doen? Diegenen die er niet mee om kunnen, moeten maar verder scrollen. Toch hou ik me in, hoewel er inderdaad niet veel anders door mijn hoofd gaat dan Gui.

Ik zou nog uren kunnen doorgaan, denk ik, over de voorbije 2 maanden. Over zaken van onbegrip, teleurstelling in sommige mensen, de pijn, het verdriet… De voorbije 2 maanden waren eerlijk gezegd een ramp. Ik krijg vaak te horen dat ik sterk ben, maar wat is sterk zijn? Ik moet de helft van de tijd afspraken afzeggen omdat het simpelweg niet gaat, maar ja, ik sla me er wel door. Dat doe ik altijd, het is bovendien ook niet dat je enige andere keuze hebt. Het leven gaat inderdaad gewoon verder, of je nu wil of niet.

Ik mis Gui gewoon…